Πάνε λοιπόν και οι πολυαναμενόμενες ευρωεκλογές 2014. Αυτές για τις οποίες πολλοί μας έλεγαν πως θα φέρουν τα πάνω κάτω. Σύμφωνα με την Νέα Δημοκρατία (ή μάλλον την τηλεόραση του Αντέννα) στην περίπτωση που οι αναρχοκουμμουνισταί του ΣΥΡΙΖΑ έπαιρναν την νίκη ελλόχευε ο κίνδυνος της κατάρρευσης του σύμπαντος, του τέλους της δημοκρατίας όπως την ξέραμε. Ο δε Αλέξης Τσίπρας υποσχόταν πως έστω και μια ψήφος διαφορά θα ξεκινούσε την νέα Οχτωβριανή (sic) Επανάσταση και θα μετέτρεπε τη φασιστική Ευρώπη σε μια ροζοκόκκινη Ευρώπη ισότητας, ισονομίας και λεφτόδεντρων.
Τελικά, Anthrax ο θησαυρός. Η Νέα Δημοκρατία καταποντίστηκε, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ κατόρθωσε το ακατόρθωτο: Να πετύχει μια πύρρειο αλλά και μεγάλη νίκη. Φυσικά, ο Τσίπρας ζήτησε, ως συνήθως, εκλογές και είμαστε πλέον όλοι έτοιμοι να απολαύσουμε ένα όμορφο καλοκαίρι γεμάτο μπάνια του λαού και Μουντιάλ.
Ας αφήσουμε όμως τους δύο μονομάχους και ας ασχοληθούμε με τον αγαπημένο μας χώρο, τον χώρο της Κεντροαριστεράς. Τι συνέβη εκεί; Καταρχάς, η Ελιά με ένα εντυπωσιακό ντεμαράζ διπλασίασε τα δημοσκοπικά ποσοστά της και κατόρθωσε να κυριαρχήσει στον χώρο με ένα ελκυστικό οχταράκι. Ένα οχταράκι που σίγουρα δεν προσφέρεται για πανηγυρισμούς αλλά όσο να’ ναι γλίτωσε την ομάδα από τον υποβιβασμό. Το πολυδιαφημισμένο Ποτάμι μάλλον ξεφούσκωσε, καταλήγοντας σε ένα 6,6%, έτη φωτός μακριά από τα διψήφια ποσοστά που ονειρευόταν ο Σταύρος Θεοδωράκης, κάνοντας ωστόσο αισθητή την παρουσία του. Ο μεγάλος χαμένος υπήρξε σίγουρα η ΔΗΜΑΡ. Το κόμμα του κυρ-Φώτη είδε τα ποσοστά του να κινούνται ανάμεσα σε αυτά του Χατζημαρκάκη και των Ελλήνων Κυνηγών. Μια τιμωρία για την αδιάλλακτη στάση του κόμματος στην πρόταση του 58; Ναι, θέλω να το πιστεύω αυτό.
Και τώρα; Πρώτα, τι θα ήταν ιδανικό για μένα: Άμεση συνάντηση των τριών αρχηγών, Βαγγέλης, Φώτης, Σταύρος, με ξεκάθαρη ατζέντα την δημιουργία μιας πανίσχυρης κεντροαριστεράς, υπό την αιγίδα της Ελιάς (όχι του ΠΑΣΟΚ, της Ελιάς). Εξυπακούεται πως και τα τρία κόμματα θα διατηρήσουν την αυτονομία τους. Για χιλιοστή φορά επαναλαμβάνω πως η Ελιά ούτε κόμμα είναι ούτε κάποιου είδους μετάλλαξη του ΠΑΣΟΚ. Η Ελιά αποτελεί μια προσπάθεια συσπείρωσης της κεντροαριστεράς, η οποία παραμένει ακόμα κολοβή.
Τι συμβαίνει μέχρι τώρα; Ο Βενιζέλος έσπευσε να ανακοινώσει τη διεξαγωγή ιδρυτικού συνεδρίου της Ελιάς τον προσεχή Οκτώβριο. Ακόμα και αν δεν είναι ακόμα ξεκάθαρο το ποιος θα είναι ο ρόλος του ΠΑΣΟΚ σε αυτό το συνέδριο καθώς και το ποιοι θα προσκληθούν, θεωρώ προς πρόκειται για μια κίνηση προς τη σωστή κατεύθυνση. Δυστυχώς, πολλά στελέχη του ΠΑΣΟΚ ξεκίνησαν της επιθέσεις, ζητώντας λίγο-πολύ την επανίδρυση του Κινήματος μέσω ενός αμιγώς πασοκικού συνεδρίου και την εγκατάλειψη του εγχειρήματος της Ελιάς. Το έχουμε λιγουλάκι αυτό στο ΠΑΣΟΚ… Μόλις τσιμπήσαμε μια-δυο μονάδες στις εκλογές αρχίσαμε να ονειρευόμαστε ξανά την «μεγάλη δημοκρατική παράταξη» που θα ξαναχτυπήσει 45άρια, κάνοντας το λαό να μην ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά…
Η ΔΗΜΑΡ, όπως ήταν λογικό, δείχνει πλέον ανοιχτή σε κάθε πρόταση συνεργασίας. Θα πρέπει όμως να περιμένουμε το δικό της, έκτακτο, συνέδριο μέσα στο καλοκαίρι για να δούμε τι μέρα θα τους ξημερώσει. Τέλος, το Ποτάμι επιμένει σε αοριστίες τύπου «Εμείς είμαστε ανοιχτοί σε συνεργασία με όλους» κλπ κλπ. Η κλασική τακτική του «Συνεργαζόμαστε με τους πάντες», «Ζήτω οι Φερχόφσταντ και Σουλτς», «Ας νικήσει το ποδόσφαιρο» και Άγιος ο Θεός…
Ελιά, ΔΗΜΑΡ και Ποτάμι συγκέντρωσαν συνολικά γύρω στο 16%. Μόλις έξι μονάδες πίσω από τη δεύτερη Νέα Δημοκρατία. Σκεφτείτε δε πόσοι αναποφάσιστοι, πόσοι δυσαρεστημένοι με τα συγκεκριμένα κόμματα θα έβαζαν νερό στο κρασί τους και θα ψήφιζαν μια πραγματικά ενωμένη Κεντροαριστερά. Σήμερα, με 27% γίνεσαι πρώτο κόμμα. Καλό θα είναι κάποιοι να ξεκολλήσουν από τις αγκυλώσεις τους…
13°
