Στην Πατησίων η Ελλάδα αναστενάζει (και η ζωή μας)

Στα μυαλά ορισμένων ατόμων του λεγόμενου και συνήθως δημοσιογραφικά αποκαλούμενου «αντιεξουσιαστικού» χώρου, η ενέργεια της ομάδας που επιτέθηκε στον πρύτανη του Οικονομικού Πανεπιστημίου ήταν και επαναστατική και ηθικά επιβεβλημένη. Τα άτομα αυτά ούτε διακατέχονται από κανένα συνειδησιακό πρόβλημα ούτε και τους περνά από το μυαλό πως η φωτογραφική αποτύπωση της ενέργειάς τους παραπέμπει στις μεγαλύτερες τραγωδίες της πρόσφατης ιστορίας των ανθρώπων. Αν ζούσαν οι παλιοί του χώρου των Εξαρχείων, όταν ακόμη ο Ισπανικός Εμφύλιος ήταν αναφορά και το «Προσκύνημα στην Καταλωνία» κοινό ανάγνωσμα αλλά και όταν η δύσκολη ανάγνωση της «Κοινωνίας του Θεάματος» ήταν μια επιβεβλημένη περιπέτεια, αν λέμε, τότε τα άτομα που τόλμησαν να προσβάλουν με αυτόν τον ιστορικά αναιδή και κοινωνικά φασιστικό τρόπο την ανθρώπινη αξιοπρέπεια ενός πολίτη, του οποιουδήποτε πολίτη, θα είχαν ήδη εξοστρακιστεί από τον χώρο. Δημόσια και πεντακάθαρα. Η βαρβαρότητα ουδεμία σχέση μπορεί να έχει με την οποιαδήποτε μορφή και εκδοχή της αντιεξουσιαστικής λογικής. Τα άτομα αυτά είναι τα προϊόντα μιας βαθιά ριζωμένης διαστρέβλωσης όπου η βία είναι υποχρεωτικά και η μήτρα και ο φορέας και το εργαλείο της Ιστορίας. Αυτό θα προσδοκούσε και θα ευχόταν το κάθε φασιστικό σκουπίδι που η θέση του είναι στον κάλαθο της ιστορίας. 

Καμία λογική που θέτει τον άνθρωπο ως επίκεντρο της κοσμοθεωρίας της δεν θα μπορούσε να ανεχθεί, ούτε καν ως ζήτημα προς συζήτηση, το κουρέλιασμα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Αυτό που συνέβη στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο ήταν και ο επίλογος μιας οδυνηρής πορείας ενός χώρου που άρχισε την πορεία του παραμονές του Πολυτεχνείου και συνέχισε επιχειρώντας να ιχνηλατήσει τα άγνωστα εν πολλοίς, γοητευτικά σίγουρα αλλά και βασανιστικά μονοπάτια της Αναρχίας. Ήταν ενδεχομένως αυτονόητο πως αργά ή γρήγορα πίσω από την κουρτίνα του αντιεξουσιαστικού χώρου θα κρύβονταν προϊόντα του ιδεολογικού super market που θα τα βόλευε αυτή η γενικόλογη θολούρα περί αναρχισμού. Μια λεπτή τρίχα διαχωρίζει τα ούτως ή άλλως δυσδιάκριτα όρια μεταξύ διεκδίκησης της συλλογικής και προσωπικής αυτονομίας και της συστηματικής άρνησης που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε φασιστικές ή σταλινικές εκδοχές και εκφράσεις. Ας μην ξεχνάμε το πώς περιέγραψε τις λεπτές και αδιόρατες γραμμές στα σύνορα μεταξύ της επανάστασης και του φασισμού (πάσης εκδοχής) ο ίδιος άνθρωπος που έγραψε το «1984» αλλά και το «Προσκύνημα στην Καταλωνία» και που συνέλαβε την ιδέα της «Φάρμας των Ζώων» ενώ πολεμούσε στα χαρακώματα κατά των φασιστικών ορδών (και των σταλινικών παραφυάδων) εκεί στην Ισπανία το 1935 και το 1936, νεαρός τροτσκιστής τότε. Ναι, ο Τζoρτζ Όργουελ δεν ήταν ούτε συνήθης ούτε εύκολη περίπτωση. Ήταν ωστόσο μια αυτονόητα υπαρκτή περίπτωση για την εποχή του. Μια τέτοια περίπτωση ανθρώπου δεν θα ήταν κατανοητή στις μέρες μας. Θα ήταν εκτός mainstream. Πού θα κατέτασσε τα άτομα που επιτέθηκαν στον πρύτανη ένας αντίστοιχος νέος στην ηλικία Τζορτζ Όργουελ, αναρχο-τροτσκιστής της εποχής του; Μα αναμφισβήτητα στα φασιστοειδή - σταλινικά λούμπεν στοιχεία που και τότε υπήρχαν και δρούσαν στις γειτονιές της Βαρκελώνης.

Την ώρα λοιπόν που ο Χρήστος Παππάς ως γνήσιος ναζί προκαλούσε το κράτος δραπετεύοντας για να αποφύγει τη σύλληψη μετά την καταδίκη του, ρεζιλεύοντας την ομάδα της ΕΥΠ που τον παρακολουθούσε αλλά και την ΕΛΑΣ που είχε τη θεσμική ευθύνη για την εκτέλεση της δικαστικής απόφασης, στην Πατησίων επικηρύσσονταν οι υπαίτιοι της επίθεσης κατά του πρύτανη προκαλώντας μια αυτονόητη σύγχυση. Γιατί μία φασιστική ενέργεια επικηρύσσεται και όχι μία άλλη που προσβάλλει εξίσου τους θεσμούς και την αξιοπρέπεια ενός νεκρού ανθρώπου; Του Φύσσα;

Στην «Καθημερινή» ο πολύ καλός συνάδελφος και παλαιότερα συνοδοιπόρος στα βαλκανικά μονοπάτια, ο Σταύρος Τζίμας, κατέθετε τη δική του μαρτυρία για το πώς λειτουργούν «κέντρα περίθαλψης» της ελληνικής ακροδεξιάς και των ναζιστικών παραφυάδων της, όπως αυτό της Μονής Εσφιγμένου στο Άγιον Όρος όπου «σταυλίζονταν» οι Κασιδιάρης, Ηλιόπουλος, Μιχαλολιάκος, Παππάς κλπ. Κάτι ήθελε να μας πει ο Σταύρος από τις στήλες της «Καθημερινής». Κάτι υπονοούσε. Κάτι τρέχει το ανομολόγητο εκεί πάνω. Ακόμη και οι καλογέροι άνοιξαν τα στόματά τους.

Φθάσαμε σε ένα σημείο όπου πλέον δεν υπάρχουν διαφυγές παρά μόνο διαφυγούσες συνειδήσεις. Είτε με αριστερό, αντιεξουσιαστικό ή άλλο προκάλυμμα, είτε με γνήσιο φασιστικό προφίλ. Στις μέρες μας «παίζεται» η ουσία της λειτουργίας της Δημοκρατίας. Είτε στην Αμερική είτε στην Κεντρική Ευρώπη. Η κοινωνία στην οποία συνηθίσαμε να ζούμε (και να την παρενοχλούμε συστηματικά) αντιμετωπίζει καθημερινά την αμφισβήτηση της ύπαρξής της, είτε με τη μορφή του αποκεφαλισμού του καθηγητή στη Γαλλία, είτε με την επίθεση των Τζιχαντιστών στη Βιέννη, είτε με τη σφαγή στην εκκλησία της Νίκαιας είτε με τη συμβολικά ασυγχώρητη και συνειδησιακά απαράδεκτη και πολιτικά φασιστική επίθεση κατά του πρύτανη του Οικονομικού Πανεπιστημίου. Είτε ακόμη με τη συστηματική εργαλειοποίηση του Μεταναστευτικού από καθεστώτα τύπου Ερντογάν ή από δυνάμεις της εκτροπής όπως είναι οι Σαλαφιστές της Βόρειας και Ανατολικής Αφρικής.

Ο δικός μας τρόπος ζωής, στη δική μας Ευρώπη, δεν είναι δυνατόν να ανεχθεί εκπτώσεις στη διαχείριση της αποκήρυξης του φασισμού. Δεν υπάρχουν «ολίγον φασίστες» και «ολίγον εχθροί της δημοκρατικής διαδικασίας». Υπάρχουν αυτοί και ενδεχομένως εμείς. Θεωρητικά, τουλάχιστον.