Η θλιβερή ιστορία με τον πρύτανη του ΟΠΑ είναι από πολλές απόψεις διδακτική.
Ο εμβληματικός ηγέτης του ευρωκομμουνισμού Ενρίκο Μπερλιγκουέρ, μεταξύ πολλών άλλων, είχε πει στα μέλη της οικογένειάς του, με αφορμή την πολύμηνη ομηρία του Άλντο Μόρο από τις Ερυθρές Ταξιαρχίες, πως αν ποτέ τον απαγάγουν οι τρομοκράτες, να μην κάνουν διάλογο μαζί τους. Κοινώς, η Δημοκρατία δεν συνομιλεί και, πολύ περισσότερο, δεν διαπραγματεύεται με τους τρομοκράτες, με τους διακηρυγμένους εχθρούς της. Πρωτίστως, όμως, η Δημοκρατία δεν (γίνεται να) φοβάται.
Η θλιβερή ιστορία με τον πρύτανη του ΟΠΑ είναι από πολλές απόψεις διδακτική. Και είναι μια ιστορία που δεν έγινε γνωστή από τον ίδιο τον Πρύτανη, αλλά από ιστότοπο του «αντιεξουσιαστικού» χώρου, που δημοσιοποίησε τη γνωστή απεχθή φωτογραφία. Τις πρώτες ώρες, τα πλάνα που είχαν κυκλοφορήσει με το διαλυμένο γραφείο του Πρύτανη, δεν είχαν προκαλέσει ιδιαίτερη συγκίνηση. Μια συνηθισμένη εικόνα, θα αναφώνησαν πολλοί, που την είδαν και δεν μπήκαν καν στον κόπο να τη σχολιάσουν ή και να την κατακρίνουν. Ο μιθριδατισμός σε όλο του το μεγαλείο.
Το ακόμα πιο ανησυχητικό είναι πως ο ίδιος ο κ. Μπουραντώνης δεν επέλεξε το δρόμο της καταγγελίας. Προφανώς ο άνθρωπος φοβήθηκε τα χειρότερα. Και ακριβώς στο σημείο αυτό φαίνεται το μέγεθος του προβλήματος. Οι (περισσότεροι) καθηγητές είναι φοβισμένοι. Διότι ξέρουν πως αν μιλήσουν, αν καταγγείλουν όσα συμβαίνουν μπροστά στα μάτια τους, τότε θα βρεθούν αντιμέτωποι με τους τραμπούκους. Που στο όνομα των υποτιθέμενων ελευθεριών (τους) καταπατούν κάθε έννοια ελευθερίας και λειτουργούν ως συμμορία. Το μόνο τους όπλο είναι ο φόβος που σκορπούν. Τίποτα άλλο. Για αυτό και είναι πολύ εύκολο να αντιμετωπιστούν, αρκεί να υπάρχει πολιτική βούληση: Από την Πολιτεία, την Πανεπιστημιακή Κοινότητα και, επιτέλους, από το φοιτητικό κίνημα.
Θέλω να ελπίζω ότι το θλιβερό περιστατικό στο ΟΠΑ θα λειτουργήσει αφυπνιστικά για όλους, όπως με μπόλικη διάθεση αισιοδοξίας υποστήριξε ο πρύτανης του πανεπιστημίου Πατρών, Χρήστος Μπούρας (ΝΕΑ, 2 Νοεμβρίου 2020).
Ο τρόπος που λειτουργούν ΟΛΑ τα ξένα πανεπιστήμια δείχνει το δρόμο. Κανένας εξωπανεπιστημιακός στους χώρους του πανεπιστημίου αν δεν έχει σχετική άδεια ή πρόσκληση. Είσοδος σε αυτό μόνο με την κάρτα, όπως σε όλα τα πανεπιστήμια του κόσμου, με τη φωτογραφία του καθηγητή, του φοιτητή ή του υπάλληλου. Στη περίπτωση που ένας φοιτητής συμμετέχει σε βανδαλισμούς σε χώρους του πανεπιστημίου ή απειλεί καθηγητή να εξετάζεται η δυνατότητα διαγραφής του από το πανεπιστήμιο. Περίφραξη όλων των χώρων του πανεπιστήμιου, που εννοείται πως δεν είναι ξέφραγκα αμπέλια, αλλά χώροι που οι φορολογούμενοι πληρώνουν για να σπουδάζουν τα παιδιά τους.
Η εξαίρετη πανεπιστημιακός Βάσω Κιντή πρόσθεσε άλλη μία παράμετρο: «Η ανταπόκριση των ΑΕΙ στο πρόβλημα της ασφάλειας θα πρέπει να λαμβάνεται υπόψη στην αξιολόγησή του» ( Καθημερινή, 3 Νοεμβρίου 2020). Το τελευταίο, ως γνωστόν, καίει και μπορεί να αποτελέσει ένα σημαντικό κριτήριο. Για όσους, δε, θα ανατριχιάσουν και θα σκεφτούν τι πράγματα είναι αυτά, η απάντηση είναι απλή. Για να είναι στοιχειωδώς καλό ένα πανεπιστήμιο, θα πρέπει να είναι ασφαλές για όλα τα μέλη της κοινότητάς του. Για να μπορούν να ανθίζουν οι ιδέες, για να μπορεί να γίνεται ακόμα και ο πιο σκληρός διάλογος, για να προχωράει η έρευνα, για να είναι τα πανεπιστήμια μελίσσια προόδου και όχι εστίες ανομίας κλπ.
Τα ελληνικά πανεπιστήμια, ιδίως μετά τον όλεθρο του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και τις μεγάλες (συντεχνιακές) αστοχίες της κυβέρνησης Σαμαρά με την ακύρωση του νόμου Διαμαντοπούλου, βρίσκονται σε οριακό σημείο. Αφού, λοιπόν, ξεκινούμε από το μηδέν, ας κάνουμε το πρώτο από τα βασικά: Την ασφάλεια
Ο επιτυχημένος προσεταιρισμός των ψηφοφόρων της μεσαίας τάξης σε μία συγκεκριμένη χρονική στιγμή δεν αποτελεί εφάπαξ κατάκτηση ενός κόμματος, αλλά πρόσκαιρο χαρτί
18°
