Ο αποκεφαλισμός της Δημοκρατίας

«Στο όνομα του Αλλάχ, του προς τους πάντες υπέρμετρα Εύσπλαχνου, προς τον Μακρόν, τον ηγέτη των απίστων, εκτέλεσα ένα από τα σκυλιά του της κόλασης ο οποίος τόλμησε να υποβιβάσει τον Μωάμεθ, ως μήνυμα προς τους ομοίους του έως ότου φτάσει η ώρα να τους επιβάλουμε τη σκληρή τιμωρία τους».

Πώς είναι δυνατόν ένας νεαρός μόλις 18 ετών να εκφράζεται με τέτοια απενοχοποιημένη άνεση για το ιδιαίτερα απεχθές έγκλημά του; Πρόκειται για την ανάρτησή του στο Διαδίκτυο μετά τον αποκεφαλισμό του καθηγητή Samuel Paty, καθηγητή ενός γαλλικού γυμνασίου σε ένα πολύ γνωστό και μάλλον ήσυχο προάστιο του Παρισιού. Του έκοψε το κεφάλι με τα χέρια του κραυγάζοντας «Ο Θεός είναι μεγάλος». Στα οκτώ του χρόνια έφθασε στη Γαλλία, παιδί προσφύγων από την Τσετσενία του Καυκάσου. Στα 16 του, ως φαίνεται, άρχισε η «εκπαίδευσή» του από τους ισλαμιστικούς πυρήνες της περιοχής του. Στα 18 του σκότωσε στο όνομα του Θεού του. Έπεσε νεκρός από 9 σφαίρες που φυτεύτηκαν στο κορμί του από την ειδική μονάδα των αστυνομικών που τον εντόπισε μετά το φονικό. Ακόμη και μετά την ανήκουστη επίθεση των ισλαμιστών στα γραφεία του Charlie Hebdo, ακόμη και ύστερα από την απίστευτης βαρβαρότητας επίθεση των ισλαμιστών τρομοκρατών στο «Μπατακλάν», η γαλλική κοινωνία εξακολουθούσε να αντέχει και να διατηρεί κάποια ανακλαστικά ανοχής δημοκρατικής αντιμετώπισης ακόμη και του πολιτικού Ισλάμ. Φαίνεται όμως πως η τελευταία αυτή επίδειξη απόλυτης βαρβαρότητας ξεπέρασε και το τελευταίο όριο ανοχής. Ο νεαρός Τσετσένος επιτέθηκε στον πυρήνα της δημοκρατίας, στον απόλυτο πυρήνα των αξιών της Γαλλικής Επανάστασης, στην καρδιά της σύγχρονης γαλλικής κρατικής υπόστασης της Republique, για την οποία χύθηκαν ποταμοί αίματος, όπως αυτή διαμορφώθηκε από το 1779 και μετά, μέσα από δικτατορίες, πολέμους, καταστροφές, ήττες, φασισμούς και επαναστάσεις. Αυτός ο πυρήνας της Δημοκρατίας ως πολιτικό σύστημα και της δημοκρατίας ως σύνολο αξιών, ιδεών, κανόνων και αξιωμάτων ήταν και είναι ακόμη η Εκπαίδευση. Για τη δημόσια και ελεύθερη λειτουργία της χύθηκαν επίσης ποταμοί αίματος.

Στο όνομα του Αλλάχ ένας νεαρός Τσετσένος πρώτης γενιάς, πρόσφυγας στο Παρίσι, μόλις 18 ετών, γαλουχημένος στις αρχές του μίσους, της φυλετικής και θρησκευτικής καθαρότητας (δεν υπάρχει μόνο ο Ναζισμός, βλέπετε) και του φανατισμού, αυτό το νεαρό παιδί έσφαξε εν μέση οδώ έναν καθηγητή γαλλικού γυμνασίου διότι τόλμησε να επιδείξει στους μαθητές του σκίτσα - καρικατούρες και γελοιογραφίες που αναπαριστούσαν τον Προφήτη Μωάμεθ. Ο εκτελεστής ήταν οπλισμένος με δύο μαχαίρια και ένα αεροβόλο τύπου Airsoft. Το θύμα ήταν 47 ετών. Η γαλλική κοινωνία γονάτισε. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Μεταφορικά διότι αυτή η επίθεση χτύπησε κατάκαρδα αυτό που πιστεύει η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών. Πως το βασικό, το μοναδικό, το χαρακτηριστικό πλεονέκτημα μιας δημοκρατικής κοινωνίας είναι η δημόσια εκπαίδευση και η δημόσια υγεία. Κυριολεκτικά διότι κράτος, θεσμοί και πολίτες, μια λαοθάλασσα οργισμένων πολιτών σηκώθηκαν από τους καναπέδες τους αντιλαμβανόμενοι πως σήμερα εκτελέστηκε ο Samuel Paty, αλλά αύριο σε κάποια άλλη τάξη ενός Λυκείου, σε μία άλλη πόλη, θα εκτελεστεί ένας άλλος καθηγητής διότι τόλμησε να διδάξει στους μαθητές του αναφερόμενος σε θέματα που κάποια δόγματα, θρησκείες και πολιτικοί σχηματισμοί θεωρούν απαγορευμένα. Πρόκειται για casus belli. Για αιτία πολέμου.

Πριν ο νεαρός Abdouallakh Anzorov διαπράξει το έγκλημά του, το διαδίκτυο είχε γεμίσει με αναρτήσεις κατά του καθηγητή Samuel Paty. Γονείς μαθητών ανέβασαν σχόλια και video καταγγέλλοντας τον γάλλο εκπαιδευτικό για την ενέργειά του να «υποβιβάσει» τον Μωάμεθ. Οργανώσεις, γνωστές στην αστυνομία, και ιμάμηδες, γνωστοί στην αντιτρομοκρατική, έσπευσαν να ζητήσουν την αποπομπή του καθηγητή απειλώντας με διαδηλώσεις. Πατέρας ενός μαθητή γυμνασίου ανάρτησε video συμβάλλοντας στην καλλιέργεια του μίσους και της βίαιης αντιπαράθεσης.

Την τελευταία περίοδο άρχισε να αναπτύσσεται στη Γαλλία ένας δημόσιος διάλογος ο οποίος δεν είναι καθόλου εύκολος ούτε και αυτονόητος περί αποκλεισμού θεσμών, ιδεών και ανθρώπων που καλλιεργούν στην κοινωνία την έννοια του ισλαμικού αυτονομισμού, την αποκοπή δηλαδή του Ισλάμ από την ευρωπαϊκή κοινωνική πραγματικότητα, την γκετοποίηση του ισλαμικού στοιχείου με την απαραίτητη βεβαίως πολιτική αυτοδιοίκησή του. Για ορισμένους η κατάληξη αυτή ήταν αναπόφευκτη. Κάποια στιγμή το Ισλάμ και μάλιστα στις φανατικές - σεχταριστικές εκδοχές του δεν θα ήταν πια συμβατό με τον τρόπο λειτουργίας και αποδοχής του κοινωνικού συμβολαίου που προαπαιτείται σε μία δημοκρατική, δυτικού τύπου κοινωνία. Αργά ή γρήγορα το ευρωπαϊκό πολιτικό σύστημα θα αντιλαμβανόταν πως η ενσωμάτωση του ισλαμικού στοιχείου είναι ήδη εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση, του δε ισλαμιστικού στοιχείου εντελώς ανεδαφική και αδύνατη. Όλοι οι Μουσουλμάνοι δεν είναι Τζιχαντιστές. Όλοι όμως οι Τζιχαντιστές είναι Μουσουλμάνοι. Όλοι οι Χριστιανοί και οι Εβραίοι δεν είναι Ζηλωτές. Όλοι όμως οι Ζηλωτές είναι είτε Χριστιανοί είτε Εβραίοι. Πρόκειται για μία πραγματικότητα που χαρακτηρίζει τις τρεις μονοθεϊστικές θρησκείες. Στον πυρήνα τους εκκολάπτεται το «σαράκι» του δογματικού φανατισμού και της μισαλλοδοξίας που είναι και ο διαχρονικός αντίπαλος της δημοκρατίας. Σήμερα η γαλλική κοινωνία αντιμετωπίζει ένα υπαρξιακό πρόβλημα συμβίωσης με το φανατικό και το ριζοσπαστικό Ισλάμ. Αύριο θα αντιμετωπίσουν το ίδιο πρόβλημα όλες οι χώρες που ανήκουν στο ευρωπαϊκό σύστημα ασφαλείας. Μία από τις επόμενες απειλές θα είναι η τουρκική πρόταση του λεγόμενου πολιτικού Ισλάμ. Θα αφορά το επόμενο στάδιο της ισλαμιστικής επιθετικότητας σε ευρωπαϊκό έδαφος.