Φόρμουλα Ένα: το πρωτάθλημα

Πώς αντιμετωπίζω την οικονομική κρίση στην καθημερινότητα: εκτός από τα αναμενόμενα μέτρα (περικοπές στα έξοδα· απίστευτο το πόσα από δαύτα είναι περιττά) και την αναμενόμενη ψυχολογία («μήπως πεινάσουμε όλοι;» και “Eat the rich!”) παρακολουθώ τους αγώνες της Φόρμουλα Ένα·

Πώς αντιμετωπίζω την οικονομική κρίση στην καθημερινότητα: εκτός από τα αναμενόμενα μέτρα (περικοπές στα έξοδα· απίστευτο το πόσα από δαύτα είναι περιττά) και την αναμενόμενη ψυχολογία («μήπως πεινάσουμε όλοι;» και “Eat the rich!”) παρακολουθώ τους αγώνες της Φόρμουλα Ένα·το 61o πρωτάθλημα. Κάθομαι ήσυχη-ήσυχη μπροστά στην τηλεόραση –πράγμα σχεδόν δωρεάν– καταναλώνοντας τσιπς – πράγμα επίσης σχεδόν δωρεάν. Για χρόνια και χρόνια παρακολουθώ τα μονοθέσια, τους κατασκευαστές, τους οδηγούς, τους δοκιμαστές οδηγούς, τους γκαραζιέρηδες, από τη Μόντσα στη Βαλένθια και μέχρι την Ιντιανάπολη. Μαθαίνω διάφορα –ακαθόριστα ίσως για τους άλλους, πολύ συγκεκριμένα για μένα– από την ήμερη οδήγηση του Τζένσον Mπάτον, την επιθετική του Αλόνσο, την προσεκτική και ασφαλή του Φελίπε Μάσα. Ο κάθε τρόπος οδήγησης αποκαλύπτει έναν ανθρώπινο χαρακτήρα και μια φιλοσοφία ζωής. Επίσης, η εξέλιξη των οχημάτων, της κάθε κούρσας και του ίδιου του θεάματος καθρεφτίζει το πέρασμα του χρόνου γύρω μου και μέσα μου.

Καθώς είμαι παλιός θεατής του πρωταθλήματος, πολλοί νεωτερισμοί με εντυπωσιάζουν δυσάρεστα: η Μακλάρεν υποστηρίζεται από τη Vodafone (τι δουλειά έχει μια εταιρεία κινητής τηλεφωνίας στα πιτς;) και η Λότους, αν και φέρει το όνομα της ιστορικής βρετανικής ομάδας, αγωνίζεται με τη σημαία της Μαλαισίας. Εξάλλου, ο Φερνάντο Αλόνσο που έτρεχε με τη Ρενό, τρέχει τώρα με τη Φεράρι, αντικαθιστώντας τον Κίμι Ράικονεν που ήταν ο αγαπημένος μου. Ο Κίμι –που το 2008, στο βελγικό γκραν-πρι, μου έκοψε το αίμα: σε μονομαχία με τον Χάμιλτον παρ’ ολίγο να τσακιστεί– δεν συμμετέχει φέτος στη Φόρμουλα Ένα· το έριξε στα ράλι· υπέγραψε με τη Σιτροέν.

Αποφεύγω να σκέφτομαι τι διαδραματίζεται πίσω από τα γκραν-πρι, τι μηχανορραφίες, τι εκμετάλλευση: για παράδειγμα, τι διαδραματίζεται πίσω από τον Βιτάλι Πετρόφ που φέτος τρέχει με τη Ρενό και ο οποίος αγωνιζόταν πέρυσι στην GP2 Series, όπου τερμάτισε δεύτερος πίσω από τον Χύλκενμπεργκ. Η είσοδός του στη Φόρμουλα Ένα υποστηρίχθηκε από μεγάλους Ρώσους χορηγούς: μια μοσχοβίτικη τράπεζα, καθώς και τη μεγαλύτερη εταιρεία παραγωγής φυσικού αερίου. Και παρ’ όλ’ αυτά, ο Πετρόφ πλήρωσε ο ίδιος τη γαλλική ομάδα (15.000.000 ευρώ!) για να συμμετάσχει στους αγώνες. Είναι λογικά αυτά τα πράγματα; Η συμφωνία με τον Πετρόφ (τον πρώτο Ρώσο οδηγό στην Φόρμουλα Ένα) έφερε στη Ρενό μια χορηγία της ρωσικής αυτοκινητοβιομηχανίας Λάντα, τα λογότυπα της οποίας μοστράρει το μονοθέσιο της γαλλικής ομάδας. Τη χορηγία στήριξε ο Ρώσος πρωθυπουργός Βλαντιμίρ Πούτιν. Ο Πούτιν βάλθηκε τώρα να ανακατεύεται στη Φόρμουλα!

Θα αρχίσω να ενθυμούμαι και να νοσταλγώ σαν τους ηλικιωμένους: αχ, εκείνη η ωραία εποχή του Τζάκι Στούαρτ! Τότε που οι αγώνες της Φόρμουλα Ένα γίνονταν για την αγάπη των αυτοκινήτων! Τότε που ο Σένα συνάντησε τον Αλέν Προστ… Τότε που ο Αντρέτι πέρασε την τελευταία στιγμή τον Μπαρικέλο… Τότε που η Τζάγκουαρ λάνσαρε το δισκόφρενο… Θα μπορούσα να γράψω την ιστορία της ζωής μου με ορόσημα τα γκραν-πρι· με τις μεγάλες στιγμές του μηχανοκίνητου αθλητισμού· τις εκπλήξεις, τους κινδύνους που απετράπησαν: το 1967, στη Μόντσα, έσκασε ένα λάστιχο της Λότους του Τζιμ Κλαρκ· γκαντεμιά· fuck, fuck, fuck. Ναι, θα μπορούσα να συναρμολογήσω μισόν αιώνα ζωής με ηχητική μπάντα το βουητό και τους βρυχηθμούς των κινητήρων· και μ’ εκείνες τις σιωπές που διαδέχονται τα δυστυχήματα· τη συντριβή στην πίστα, τη φωτιά, το θάνατο σε ιλιγγιώδη ταχύτητα.

Φέτος, επέστρεψε ο Μίχαελ Σουμάχερ με την ομάδα της Μερσέντες· ο Σουμάχερ είναι, κατά γενική ομολογία, «βρόμικος» οδηγός· αν και το ταλέντο του δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Πάντως, το 2004, στην Ιντιανάπολη, μου φάνηκε απρόσμενα συνετός: έτσι, παρότι ο Μπαρικέλο ήταν ασυγκρίτως καλύτερος και γρηγορότερος οδηγός, ήρθε πρώτος με τη Φεράρι. Αναρωτιέμαι αν σε τούτη τη σεζόν θα καταφέρει να ανταγωνιστεί άσους σαν τον Γουέμπερ και τον Φέτελ – στον Σούμι δεν αρέσει να χάνει, ο χρόνος όμως δεν είναι με το μέρος του.

Πάω να σκάσω γιατί φέτος την ημέρα που αρχίζει το γκραν-πρι στην Ιντιανάπολη θα βρίσκομαι μέσα σ’ ένα αεροπλάνο: θα μπορώ άραγε να δω τον αγώνα μέσα στο αεροπλάνο; Ή θα μας δείχνουν ρομαντικές κομεντί για να ξεχάσουμε την επερχόμενη φτώχεια μας και τον φόβο μερικών επιβατών ότι ο μειλίχιος κύριος με το σαρίκι είναι αιμοσταγής τρομοκράτης;