Γιατί η κυβέρνηση αρνείται να επιβάλει τους νόμους που ψηφίζει;

Χθες το κέντρο της Αθήνας ξαναέγινε τόπος μαρτυρίου για πολλές χιλιάδες συμπολίτες επειδή μερικές εκατοντάδες ήθελαν να απαιτήσουν να γίνουν περισσότεροι και να μην απολυθούν ποτέ ανεξαρτήτως των αναγκών και των δυνατοτήτων των πολλών που με τους φόρους τους πληρώνουν τους μισθούς τους.

Κανονικά το θράσος των απαιτήσεων θα έπρεπε να είναι το πιο εξοργιστικό της χθεσινής μέρας. Θέλω να πω ότι πάει κάπως πολύ να έχεις μια ζωή απαιτήσεις από αυτούς που μια ζωή σε στηρίζουν παρά το χαμηλό επίπεδο υπηρεσιών που προσφέρεις. Πάει κάπως πολύ να ζητάς μονιμότητα χωρίς να ερωτώνται αυτοί που σε πληρώνουν αν έχουν ανάγκη την εργασία σου κι αν είναι ευχαριστημένοι από τις υπηρεσίες που παρέχεις. Πάει κάπως πολύ να ζητάς προσλήψεις όταν δεν αφήνεις να γίνουν εκείνες οι μετατάξεις που θα δείξουν πόσες από αυτές τις προσλήψεις είναι απαραίτητες και πόσες απλώς θα καλύψουν το αραλίκι κάποιων αργόσμισθων. Πάει κάπως πολύ όταν όλα αυτά τα απαιτείς από τους ανθρώπους που έκαναν το σκατό τους παξιμάδι, έχασαν δουλειές και επιχειρήσεις, στερήθηκαν και στέρησαν από τους αγαπημένους τους για να μη χάσεις τη δουλειά σου τα χρόνια της κρίσης. Πάει πάρα πολύ.

Αλλά υπάρχει κάτι που πάει ακόμα περισσότερο. Κι αυτό είναι η επιμονή της κυβέρνησης να μην επιβάλει τους νόμους. Ακόμα κι εκείνους τους νόμους που η ίδια έχει ψηφίσει και που έχει διαφημίσει πιο πολύ κι απ’ όσο διαφημίζουν τα καταστήματα ηλεκτρικών ειδών τη μαύρη την Παρασκευή.

Θυμάστε πόσο μας ζάλισαν οι υπουργοί και οι βουλευτές της κυβέρνησης για τον νόμο που επιτέλους θα επιτρέψει στο κέντρο να απαλλαγεί από τους βασανιστές του; Τους θυμάστε να κορδώνονται σαν γύφτικα σκεπάρνια επειδή επιτέλους οι διαδηλώσεις των 500 και των 1000 και των 1500 ανθρώπων δεν θα δημιουργούν πρόβλημα στις δεκάδες χιλιάδες ανθρώπων που δεν έχουν την πολυτέλεια του χρόνου για χάσιμο; Τι λένε άραγε αυτοί οι υπουργοί και οι βουλευτές τώρα που, παρά τον νόμο, οι νταβατζήδες της πόλης εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν τους δρόμους της πόλης σαν να είναι ιδιωτικές οδοί που τις κάνουν ό,τι γουστάρουν; Τι λένε αυτοί οι ανυποχώρητοι μεταρρυθμιστές βλέποντας τους 500, 1000, 1500 να κλείνουν τη Βασιλίσσης Σοφίας επειδή η αστυνομία είναι πολύ διακριτική για να τους ενοχλήσει και να τους αναγκάσει να πάνε από το πεζοδρόμιο;

Πιθανότατα θα λένε ό,τι λένε και για όλες τις αντίστοιχες περιπτώσεις. Θα λένε ό,τι και για τα πανεπιστήμια στα οποία λίγες συμμορίες τραμπούκων εξακολουθούν να τα σπάνε και να απειλούν κατά το δοκούν, θα λένε ό,τι λένε για τα σχολεία που και φέτος όποιος γουστάρει τα κλείνει εντελώς ανενόχλητος, θα λένε ό,τι λένε για την εφαρμογή και την επιβολή του ΚΟΚ, θα λένε ό,τι λένε για την επιβολή των μέτρων για την αντιμετώπιση της πανδημίας, θα λένε ό,τι λένε για κάθε νόμο που δεν εφαρμόζεται και δεν επιβάλλεται: τίποτα. Κι αν λένε κάτι, αυτό θα είναι ένα «έλα μωρέ τώρα... σιγά» και οι πιο θρασείς από αυτούς θα ρίχνουν την ευθύνη στους πολίτες, μην καταλαβαίνοντας πως αν οι πολίτες αρχίσουμε να λύνουμε μεταξύ μας τα ζητήματα, τότε οι ίδιοι και οι υπηρεσίες τους μας είναι εντελώς άχρηστοι.

Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, το χτεσινό κοκομπλόκο που έπαθε το κέντρο της πόλης εξαιτίας των γνωστών και συνηθισμένων διαμαρτυρόμενων αποδεικνύει ότι η κυβέρνηση δεν θέλει ή δεν μπορεί ή φοβάται να επιβάλει τη νομιμότητα. Μπορεί να προτιμά τη σαπίλα του κόμματος και των μικροσυμφερόντων των στελεχών από την κοινωνική υγεία. Μπορεί να μην έχει ικανά στελέχη. Μπορεί τα στελέχη της να τρέμουν στην ιδέα να δυσαρεστήσουν αυτούς που δεκαετίες χάιδευαν. Μπορεί και τα τρία μαζί. Ό,τι από όλα αυτά και να ισχύει η ουσία μένει η ίδια: η κυβέρνηση ούτε εφαρμόζει, ούτε επιβάλει τη νομιμότητα, ακριβώς όπως και οι προκάτοχοί της. Μόνο που μιλάμε για μια κυβέρνηση η οποία ψηφίστηκε και επειδή υποσχέθηκε επιβολή της νομιμότητας.

Η ατυχία είναι πως η αντιπολίτευση που θα μπορούσε να την πιέσει, πέρα από το ότι είναι εντελώς φαιδρή, έχει ακόμα χειρότερες σχέσεις με τον νόμο στον οποίο είναι απολύτως αλλεργική. Οπότε μένει σε εμάς να πιέσουμε τους απρόθυμους ή ανίκανους ή φοβισμένους της κυβέρνησης να κάνουν αυτό για το οποίο ψηφίστηκαν. Ή τουλάχιστον αυτό το οποίο οι ίδιοι ψήφισαν στη βουλή. Και μπράβο τους.