Το δάσος της Χρυσής Αυγής

Πάντως ύστερα από την καταδίκη της Χρυσής Αυγής έχω αρχίσει να σκέφτομαι στα σοβαρά ότι 10 εκατομμύρια άνθρωποι μάλλον λείπαμε επί 10 χρόνια από τη χώρα κι επιστρέψαμε μαζικά όλοι τώρα. Δεν εξηγείται αλλιώς πώς γιορτάζουν «όλοι» πια συγκινημένοι την καταδίκη της. Ακόμη κι όσοι σθεναρά τη στήριζαν επί χρόνια.

Δεν αναφέρομαι μόνο στις 400.000 των ψηφοφόρων της ΧΑ (ανάμεσα στους οποίους βρίσκονται ναζί, αλλά κυρίως απαθείς πολιτικά τύποι). Αναφέρομαι κυρίως σε ένα κοινό μυστικό: στο ότι πρωθυπουργοί και των δύο μεγάλων κομμάτων άφηναν επί χρόνια τη ΧΑ να ξεσαλώνει προκειμένου να εξυπηρετήσουν μικροπολιτικούς τακτικισμούς.

Η ΝΔ του Σαμαρά το έκανε για 1,5 χρόνο για να στηρίξει την αφελή «θεωρία των δύο άκρων»: να προωθήσει στους ψηφοφόρους της τη σκέψη ότι η ΝΔ ήταν η μόνη υγιής πολιτική δύναμη ανάμεσα σε ΧΑ και ΣΥΡΙΖΑ και να προβάλει ως εθνικός φάρος! Μια ασύγγνωστη επικοινωνιακή στρατηγική που σταμάτησε απότομα να διακινείται ύστερα από τη δολοφονία Φύσσα, οπότε κι (εντελώς) καθυστερημένα κατάλαβαν ότι έπαιζαν με τη φωτιά.

Ο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα το έκανε για στηρίξει μια άλλη ιδιοφυή θεωρία: ότι «η ΧΑ κόβει ψήφους από τη ΝΔ». Συνέπραξε έτσι μαζί της στη Βουλή σε κρίσιμα θέματα (π.χ. εκλογή Θάνου), βγήκε φωτογραφίες με τους βουλευτές της σε θεσμικές εκδηλώσεις (Καστελόριζο), άφησε τη δίκη της να σέρνεται επί χρόνια, κι ως κερασάκι έφερε έναν ποινικό κώδικα που δίνει το δικαίωμα στη ΧΑ να συμμετέχει στις εκλογές κι αφού καταδικάστηκε ως εγκληματική οργάνωση! Μόνο φοντάν που δεν κέρασε.

Υπόγεια πολιτικά ρεύματα έριξαν ακόμη πιο πολύ νερό στο ποτάμι της Χρυσής Αυγής. Ορισμένα κόμματα από το 2010 απέδιδαν την ελληνική κρίση κυρίως στους «ξένους». Υπαίτιοι για ό,τι κακό μας βρήκε, έλεγαν, είναι εκείνοι: η ΕΕ, οι ΗΠΑ, οι Εβραίοι απεργάζονται τον εθνικό μας πλούτο. Μας φθονούν για τον ήλιο, τις παραλίες και τα πετρέλαια μας! Είμαστε θύματα της αθωότητάς μας! Με αυτόν τον τρόπο τα κόμματα εκείνα μεγεθύνθηκαν. Ψάρεψαν ψήφους σε θολά νερά καθώς χάιδευαν τα αυτιά του ελληνικού ακροατηρίου. Φούσκωναν την άγνοια και το εγώ του, αλλά πιο πολύ θέριευαν (ακούσια) την αντιπάθειά του για ό,τι το «ξένο». Ήταν η ιδανική συνταγή για να ακολουθήσει μια εκκωφαντική έκρηξη εθνικισμού εν μέσω μιας οικονομικής κρίσης που σάρωνε τα πάντα.

Η ΧΑ τέλος ποτίστηκε κι από ένα γενικότερο ρεύμα λαϊκισμού που πλημμύρισε τον πολιτικό μας λόγο: Η ψευτομαγκιά, τα κατά συρροή ψέματα, η ασημαντολογία έγιναν μια «κανονικότητα» που έστρωσε το πιο εύφορο έδαφος για να φυτρώσει η ασυναρτησία και ο τραμπουκισμός της ΧΑ. Πολλοί απ’ όσους στήριξαν αυτό το ρεύμα σήμερα ανεπίγνωστα πανηγυρίζουν…

Το πολιτικό αυτό οικοσύστημα έφερε ένα πλατύ και βαθύ ρήγμα στη Δημοκρατία. Τόσο πλατύ που οι νεοναζί έγιναν η τρίτη δύναμη στο ελληνικό κοινοβούλιο. Τόσο βαθύ που μαθητές στα σχολεία διακινούν σήμερα τις δυστοπικά απεχθείς ιδέες του.

Η καταδίκη των στελεχών της ΧΑ μας απαλλάσσει - προς το παρόν - από εκείνη. Το χώμα που καλλιέργησε τον εθνικιστικό και λαϊκίστικο της δάσος όμως είναι ακόμη εδώ. Και χρειάζεται κάτι παραπάνω για να ξεριζωθεί πέρα από τη φυλάκιση επτά ισχνών και θρασύδειλων τύπων.

Είναι όμως μια (πανηγυρικά) καλή αρχή.