H αριστερά του μίσους

Κάποιοι μπορεί να το αμφισβητήσουν, αλλά το θυμάμαι αρκετά καλά. Η αριστερά μπορεί να είναι μια παράταξη που έκανε λάθη ολέθρια για τη χώρα, αλλά οι αριστεροί για πολλά χρόνια μετά τη μεταπολίτευση ήταν άνθρωποι διαβασμένοι, καλλιεργημένοι και συνήθως με ανοχή στη διαφορετική άποψη. Ορμητικοί ναι, παθιασμένοι σίγουρα, αλλά σπανίως μισαλλόδοξοι. Φυσικά υπήρχαν και εξαιρέσεις, αλλά είμαι σίγουρος πως κι εσείς κάπως έτσι θα τα θυμάστε. Ή, για να το πω πιο σωστά, είμαι σίγουρος πως ποτέ δεν θυμάστε τους αριστερούς συμπολίτες να είναι τόσο αδιάβαστοι (στα όρια της αμορφωσιάς) και να μισούν τόσο απροκάλυπτα και με τόσο πάθος οτιδήποτε και οποιονδήποτε δεν είναι μαζί τους. Είμαι σίγουρος ότι ποτέ πριν την άνοδο του Αλέκση (μιλώ για μετά το ‘74) δεν θυμάστε σύνθημα αντίστοιχο του «Ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν».

Δεν ξέρω ποιο είναι το σημείο καμπής (πιθανότατα ο μετασχηματισμός του Συνασπισμού από κόμμα της ανανεωτικής-ευρωπαϊκής αριστεράς σε κόμμα-ομπρέλα για κάθε ακραίο γκρουπούσκουλο), αλλά τα τελευταία χρόνια η ελληνική αριστερά έχει γίνει μια παράταξη στην οποία το μίσος για τον «αντίπαλο» μοιάζει να είναι βασική προϋπόθεση ένταξης στις τάξεις της. Δεν έχει σημασία τι λες, δεν έχει σημασία τι πιστεύεις, αρκεί να μισείς οτιδήποτε δεν είναι «αριστερό» προκειμένου να αποκτήσεις τον τίτλο του συντρόφου.

Δεν μιλάω για μεμονωμένα περιστατικά ή για κάποιους λίγους θερμοκέφαλους. Μιλάω για μια γενική κατάσταση η οποία ξεκινάει από την ηγεσία, τα επίσημα όργανα, τα δημοσιογραφικά όργανα και απλώνεται στη βάση σαν αρρώστια. Οι αριστεροί συμπολίτες που αντιστέκονται είναι ακόμα αρκετοί, αλλά συνεχώς λιγοστεύουν και παραιτούνται από την προσπάθεια να εκλογικεύσουν τους συντρόφους τους.  

Πολιτικοί, δημοσιογράφοι, καλλιτέχνες που είχαν την κακή ιδέα να εκφράσουν απόψεις δυσάρεστες για την αριστερά έχουν νιώσει στο πετσί τους (κάποιοι και κυριολεκτικά) το τι σημαίνει αριστερά στην Ελλάδα του 21ου αιώνα. Έχουν συκοφαντηθεί, έχουν υβριστεί, έχουν κεραστεί ψόφους, έχουν απειληθεί, έχουν δεχτεί επισκέψεις κατ’ οίκον και κάποιοι έχουν αρπάξει και μερικές διότι δεν συνεμμορφώθησαν με τας υποδείξεις του «προοδευτικού» κόσμου της χώρας.

Τελευταίο δείγμα αυτής της κατρακύλας είναι το πρωτοσέλιδο της Αυγής, με Μητσοτάκη και Σαμαρά δίπλα στο «Δεν είναι αθώοι». Ένα πρωτοσέλιδο το οποίο κάποτε ίσως να ταίριαζε μόνο στην εφημερίδα «Χρυσή Αυγή» (ναι, έχουν και εφημερίδα οι ναζί, παρότι ελάχιστοι από αυτούς ξέρουν ανάγνωση) αλλά πια κοσμεί και το κομματικό όργανο του ΣΥΡΙΖΑ χωρίς να φαίνεται εντελώς παράταιρο.

Φυσικά και οι υπόλοιπες παρατάξεις έχουν ανθρώπους ακραίους και μισαλλόδοξους που φαίνεται να χρησιμοποιούν την πολιτική ως μέσο για να καυγαδίσουν και να βγάλουν τα απωθημένα τους. Φυσικά υπάρχουν και οι Τζήμεροι και οι Μπογδάνοι, μόνο που αυτοί κυρίως εκφράζουν την προσωπική τους ανάγκη για προσοχή, παρά μια κεντρικά κατευθυνόμενη γραμμή την οποία ασπάζεται η πλειονότητα της κεντροδεξιάς. Είναι μάλλον γραφικές εξαιρέσεις, παρά κανόνας.

Στην Αριστερά, αντιθέτως, το μίσος για τους «άλλους» είναι η κεντρική γραμμή: βγαίνει από τo caps lock στο πληκτρολόγιο του Πολάκη, διαχέεται από τους κομματικούς λογαριασμούς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και μοιάζει να γίνεται αποδεκτή από μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων που αυτοπροσδιορίζονται ως αριστεροί.

H κατάσταση είναι τόσο ακραία, που ακόμα και ένα τόσο χαρμόσυνο γεγονός όσο η καταδίκη της ηγετικής ομάδας της Χρυσής Αυγής, αντί να φέρει χαμόγελα, έφερε έναν άνευ προηγουμένου εκνευρισμό. Λες και κάποιοι ήλπιζαν σε αθώωση προκειμένου να διαμαρτυρηθούν και, όταν έχασαν αυτή τη δυνατότητα, αντέδρασαν σαν κάποιος να τους στέρησε το πολιτικό τους οξυγόνο. Το αποτέλεσμα ήταν οι ύβρεις σε πολιτικούς αντιπάλους, η διακίνηση λιστών με ανθρώπους που αρκούσε να βρεθεί μια πρόταςή τους που να έχει μέσα τη φράση «Χρυσή Αυγή» για να βαφτιστούν φιλοναζί και, φυσικά, το προαναφερθέν πρωτοσέλιδο της εφημερίδας μέσω της οποίας εκφράζεται η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ.

Φυσικά, τίποτα από όλα αυτά δεν είναι εντελώς περίεργο. Η αριστερά, κολλημένη σε ευαγγέλια του 19ου αιώνα και σε «επιτεύγματα» του 20ού, έχει πια χάσει τη δυνατότητα να προτείνει λύσεις για τα προβλήματα του 21ου. Κι αν αυτό μέχρι το 2015 ήταν μια βάσιμη υπόθεση, η κυβέρνηση της Πρώτης Φοράς Αριστεράς πρόσφερε την απόδειξη. Η ελληνική αριστερά όχι μόνο δεν έχει λύσεις, αλλά πια έχει καταντήσει μια συντηρητική παράταξη που αντλεί τη δύναμή της επικαλούμενη το θυμικό και εχθρευόμενη τη λογική. Χάνει όλο και περισσότερο τα γνωρίσματα της πολιτικής παράταξης και αποκτά αυτά της θρησκείας.

Και θρησκεία χωρίς μισαλλοδοξία, χωρίς απίστους και αμαρτωλούς που πρέπει να σωθούν από τον εαυτό τους, χωρίς σκοπό που αγιάζει τα μέσα, δεν υπάρχει. Και μπράβο της.