Ο Λεωνίδας Καστανάς γράφει για τη Χρυσή Αυγή, το κοινοβουλευτικό κόμμα, τα ποσοστά της στις εκλογές, την εγκληματική της δράση και την απόφαση του δικαστηρίου
Στις εκλογές της 6ης Μαΐου του 2012 η «Χρυσή Αυγή» μπαίνει στη Βουλή των Ελλήνων με ποσοστό 6,97% και 440.985 ψήφους. Στις εκλογές της 20ής Σεπτεμβρίου του 2015 ψηφίζεται από 379.581 πολίτες, δηλαδή ποσοστό 6,99%. Στις τελευταίες εκλογές του 2019 παίρνει 165.689 ψήφους (2,9%) και παρά τρίχα μένει εκτός Βουλής. Η ΧΑ είναι πολιτικό τέκνο της αντισυστημικής και αντιμνημονιακής υστερίας που προκάλεσε η κρίση του 2010. Της ομαδικής παράκρουσης που ήθελε όλους τους ξένους να επιβουλεύονται την Ελλάδα και τους πολιτικούς να είναι όλοι διεφθαρμένοι.
Αυτοί που την ψήφισαν την επέλεξαν ως εργαλείο βίας. Όχι για τις πολιτικές θέσεις που ούτως ή άλλως δεν είχε. Αλλά για τα μπράτσα, τα ξυρισμένα κεφάλια, τις επιθέσεις κατά των μεταναστών, το ξύλο, τις ύβρεις κατά των πολιτικών και της δημοκρατίας. Για τον φόβο που σκορπούσε κάθε εμφάνισή της και όχι για τις πατάτες που μοίραζε στο πόπολο. Οι φίλοι της ουδόλως ενοχλήθηκαν από τις αναφορές στον Χίτλερ και τον ναζισμό, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τις αγνοούσαν. Ήθελαν κάποιους να δέρνουν και να απειλούν για να τους φοβούνται οι πολιτικοί που τους κατέστρεψαν. Κάποιοι αντίστοιχοι ή και οι ίδιοι κάποτε πανηγύριζαν σε κάθε χτύπημα της τρομοκρατίας. Για τον ίδιο ακριβώς λόγο.
Η ελληνική δημοκρατία αδράνησε χαρακτηριστικά απέναντι στο φαινόμενο της Χρυσής Αυγής. Έπρεπε να δολοφονηθεί ο Παύλος Φύσσας για να κινητοποιηθεί. Δεν φρόντισε να θωρακιστεί από μια συμμορία που εμφανίστηκε ως κόμμα επιτρέποντάς της τη συμμετοχή στις εκλογές. Από τη στιγμή που η ΧΑ έγινε κοινοβουλευτικό κόμμα, κατέστη ελκυστική σε όσους έψαχναν για ανάλογα εργαλεία. Και μακροημέρευσε στα πολιτικά μας πράγματα ως φαινόμενο μοναδικό στην Ευρώπη. Όπως εξάλλου και η τρομοκρατία. Διότι η πολιτική βία έχει φίλους στην Ελλάδα. Τόσο στον χώρο της δεξιάς όσο και της αριστεράς. Και γι’ αυτό χρειάστηκαν 7 χρόνια για να δικαστεί και να χαρακτηριστεί ως εγκληματική οργάνωση, κάτι που φυσικά όλος ο κόσμος έβλεπε και ήξερε. Όταν έπεσε ο αντιμνημονιακός πυρετός, όταν οι περισσότεροι πολίτες κατάλαβαν ότι για να ευημερήσουμε πρέπει να συνεννοηθούμε και όχι να δερνόμαστε, η ΧΑ υποχώρησε.
Η αριστερά δεν θέλησε να συγκρουστεί μαζί της. Ούτε θεσμικά, ούτε πολιτικά. Ούτε στη Βουλή, ούτε στους δρόμους. Είχαν εξάλλου συνυπάρξει αρμονικά στις αγανακτισμένες πλατείες, εκεί που η ΧΑ έκανε το μεγάλο της άλμα. Και γι’ αυτό άφησε τη δίκη της να σέρνεται. Πολιτικά τη συνέφερε, μιας και κατά παράδοση η ακροδεξιά αντλούσε ψήφους από τον ευρύτερο δεξιό χώρο. Αντιθέτως οι κεντρώες και δεξιές δυνάμεις ήταν αυτές που την κυνήγησαν και την έκλεισαν στη φυλακή. Η δικανική τιμωρία της ΧΑ πιστώνεται στην κεντροδεξιά. Άλλοι μπορούν να πιστεύουν ότι το έκανε από υψηλό αίσθημα δικαίου και άλλοι από απλή ψηφοθηρική υστεροβουλία, αλλά το αποτέλεσμα είναι αυτό που μετράει.
Σήμερα η ελληνική δικαιοσύνη απεφάνθη. Εκτός από κόμμα ήταν και εγκληματική οργάνωση. Δολοφόνησε ανθρώπους (Φύσσας και Λουκμάν) και επιτέθηκε με σχέδιο σε τόσους άλλους και πρέπει η ηγεσία και τα στελέχη της να πάνε φυλακή. Μεγάλη απόφαση που διαπαιδαγωγεί ορθά την ελληνική κοινωνία και πρέπει τιμή μεγάλη σε όσους εργάστηκαν γι’ αυτό το αποτέλεσμα. Πρέπει τιμή στους Σαμαρά, Βενιζέλο και Δένδια που, παρά τα όσα τότε λέγονταν, έστειλαν τα εγκλήματα της ΧΑ στη Δικαιοσύνη. Πρέπει τιμή εκτός των άλλων δικαστικών και σε δύο γυναίκες, την εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Ευτέρπη Γκουτζιαμάνη, που στοιχειοθέτησε την εγκληματική δραστηριότητα της συμμορίας, και την αρεοπαγίτη Μαρία Λεπενιώτη, πρόεδρο του Δικαστηρίου, που εξέδωσε την ιστορική απόφαση.
Η απόφαση και η πάνδημη σχεδόν αποδοχή της μαρτυρούν και τις πίσω σελίδες αυτής της υπόθεσης. Καταδικάζουν την εγκληματική οργάνωση αλλά και ένα πλέγμα πολιτικών που συγχρωτίστηκαν μαζί της. Καταδικάζουν όλους εκείνους που αναζήτησαν οφέλη από την εργαλειακή της αντιμετώπιση. Που την υπερασπίστηκαν στη Βουλή όταν συζητιόταν η διακοπή της χρηματοδότησης. Που κωλυσιέργησαν για την έναρξη αλλά και την ολοκλήρωση της δίκης. Που μας συμβούλευαν να την αντιμετωπίσουμε ιδεολογικά και όχι δικαστικά. Που συνέπραξαν μαζί της σε κρίσιμες ψηφοφορίες στη Βουλή. Που ορέγονταν τις ψήφους της προς ίδιον πολιτικό όφελος.
Λες και από τύψεις, έξω από το Εφετείο μαζεύτηκε ο λεγόμενος προοδευτικός κόσμος να απαιτήσει την καταδίκη του φασισμού. Με μια ελπίδα ότι οι φωνές θα μπορούσαν να επηρεάσουν το δικαστήριο ώστε να αποφασίσει με βάση το δικό τους αίσθημα που είναι πάντα ταυτόσημο με το λαϊκό. Είναι κι αυτή μια αντίληψη για τη δημοκρατία και τη δικαιοσύνη, έχει κάτι από τα «λαϊκά δικαστήρια», αλλά ας μην το κάνουμε θέμα. Μόνο που η καταδίκη ήταν απότοκος λειτουργίας των δημοκρατικών θεσμών και όχι διαδηλώσεων. Αστικών δημοκρατικών θεσμών για τους οποίους δεν υπάρχει και ιδιαίτερη εκτίμηση στο περιβάλλον του προοδευτισμού. Τελικά το αστικό κράτος δεν είναι δεκανίκι του φασισμού. Είναι εχθρός του.
Όλα αυτά τα χρόνια, δεν είδα τον δραστήριο κόσμο της προόδου να οργανώνει συλλαλητήρια ώστε να βρεθεί επιτέλους μια αίθουσα για να διεξαχθεί η δίκη. Είδα όμως πολιτικούς κάτω από τα κόκκινα πανό της αντιφασιστικής αγανάκτησης που, ενώ είχαν την εξουσία, δεν φρόντισαν ώστε να επιταχυνθεί διαδικασία. Άκουσα όμως και τον τέως υπουργό δικαιοσύνης Σ. Κοντονή να λέει ότι το δικαστήριο δεν θα επιβάλει τις ποινές που πρέπει λόγω των διατάξεων του Νέου Ποινικού Κώδικα, αυτού που ψηφίστηκε άρον-άρον την ύστατη στιγμή της προηγούμενης Βουλής. Ως απάντηση τον κατηγόρησαν για εχθρό της Αριστεράς και συμπαίκτη της ΝΔ.
Και έτσι μπήκα σε σκέψεις άλλες. Μήπως οι αλλαγές που ψηφίσθηκαν έγιναν για να πέσουν οι βάρβαροι στα μαλακά; Ποιος ξέρει; Ή μήπως η ΧΑ έκοβε ψήφους από άλλους οπότε υπήρχαν λόγοι εκλογικοί για να υπάρχει; Σοβαρές καταγγελίες που απαιτούν πειστικές απαντήσεις. Φαίνεται ότι κάποιοι βλέπουν τέτοια ακραία σχήματα ως πολυεργαλεία. Δηλαδή εκτός των άλλων, καλό είναι να υπάρχουν για να επιβεβαιώνουν το αντιφασιστικό μας φρόνημα και να αποδεικνύουν πόσο μισούμε το ναζισμό. Και τον Ρίμπερντοπ. Όχι τον Μολότωφ, να υποθέσω.
Παρ’ όλες τις υποψίες και τα όσα θα ακουστούν, θα επιμείνω. Κανείς δεν περισσεύει στο μέτωπο υπεράσπισης της Δημοκρατίας. Με τον φασισμό ξεμπερδέψαμε δικαστικά και πολιτικά. Κάπως αργά, είναι αλήθεια, αλλά τα καταφέραμε. Ας φροντίσουμε οι ολοκληρωτικές απόψεις να μην καρπίσουν ποτέ ξανά σ’ αυτή τη χώρα. Και η μεγαλύτερη φροντίδα είναι οι ισχυροί δημοκρατικοί θεσμοί του αστικού κράτους και οι αδιάφθοροι κρατικοί λειτουργοί.
4°
