«Ο κόσμος δεν ζητάει καινούργια κόμματα» δηλώνει ο Δημήτρης Αβραμόπουλος. Ωραία. Τι γίνεται όμως με τα υπάρχοντα και πιο ειδικά με τη ΝΔ; Το κόμμα για το οποίο ο βασικός σύμμαχος της εσωκομματικής νίκης του Αντώνη Σαμαρά τον περασμένο Νοέμβριο θεωρεί ότι πρέπει να παραμείνει στις επάλξεις του «κοινωνικού και πολιτικού Κέντρου»; Ο πρόεδρος της ΝΔ την περασμένη Κυριακή δεν έδειξε να συμμερίζεται τις παλιές καλές εποχές που η ΝΔ κυβερνούσε με τη σύλληψη του «μεσαίου χώρου». Δηλαδή, με την πολιτική του προσεταιρισμού των μεσαίων στρωμάτων, σε ένα νεφελώδες σχήμα «σύνθεσης και συναίνεσης». Τέλος πάντων, ο «μεσαίος χώρος» -την πατρότητα του οποίου διεκδίκησαν πολλοί, ανάμεσά τους ο Άρης Σπηλιωτόπουλος, ο αναλυτής Γιάννης Λούλης, ολίγον και ο Δημήτρης Αβραμόπουλος- έγινε σημαία της γαλάζιας διακυβέρνησης, όταν ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής έλεγε πως κυβερνά χάρη σε αυτή τη «μαγική συνταγή».
Όλα αυτά όμως τα παρέσυρε το ρεύμα. Λίγο η βαθιά οικονομική και κοινωνική κρίση, λίγο η κάκιστη διακυβέρνηση της χώρας από τον Κ. Καραμανλή και τα κυβερνητικά του σχήματα, έφεραν τη ΝΔ σε δεινή αντιπολιτευτική θέση. Τα δημοσκοπικά ποσοστά φέρνουν το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης κάτω από τα... νέα ποσοστά του ΦΠΑ στη μετά μνημόνιο εποχή. Κάτι έπρεπε να εφευρεθεί για να καλυφθεί το κενό. Και η σύλληψη έγινε την περασμένη Κυριακή, όταν ο πρόεδρος της ΝΔ κήρυσσε το τέλος εποχής για το μεσαίο χώρο και την αρχή (του τέλους;) μιας νέας εποχής, αυτής του κοινωνικού φιλελευθερισμού.
Κάποιοι λένε πως αυτό θα είναι το κεντρικό θέμα του επικείμενου Συνεδρίου της ΝΔ σε κάτι παραπάνω από δύο εβδομάδες. Η ΝΔ γυρίζει σελίδα! Αλλάζει ιδεολογικό μανδύα. Μεταμορφώνεται σε ένα άλλο κόμμα, που δεν χρειάζεται πλέον Καραμανλήδες, Αλογοσκούφηδες, Λιάπηδες, Ρουσόπουλους, Βουλγαράκηδες, Παυλόπουλους, Σιούφες, ακόμα και καμιά ντουζίνα και βάλε νυν βουλευτές και πρώην υπουργούς. Αμόλυντη και άσπιλη, είναι έτοιμη να βαδίσει το φωτεινό μονοπάτι του κοινωνικού φιλελευθερισμού...
Φυσικά ο κοινωνικός φιλελευθερισμός δεν προήλθε από παρθενογένεση. Υπήρχε στο ντουλάπι του κόμματος, μόνο που, κατά τους σημερινούς κατοικοεδρεύοντες στη Ρηγίλλης, αγνοήθηκε και... ιδού η αιτία της συμφοράς. Βέβαια, πολλοί προεξοφλούν μια καραμπινάτη στροφή του κόμματος προς τα δεξιά, προς ένα κόμμα που θα αυτοκαθαρθεί πρώτα και μετά θα κάνει τα ανοίγματά του και προς το Κέντρο και κάθε λογής μεσαίους. Αυτό περιέγραφε προεκλογικά ο Α. Σαμαράς και αυτό είναι που φοβάται ο Δ. Αβραμόπουλος και αγωνιά όταν μιλάει για την ανάγκη να μη χαθεί το νήμα με ένα χώρο όπου ήδη η Ντόρα Μπακογιάννη ετοιμάζεται να κάνει «σφήνα», με τη διαφαινόμενη δημιουργία νέου πολιτικού σχήματος.
Ο κοινωνικός φιλελευθερισμός όμως δεν δίνει απαντήσεις στην κοινή γνώμη για το τι ακριβώς εννοεί ο ποιητής. Θα ακούσουμε επιτέλους ένα «απεταξάμην» στο λαϊκισμό και τον κρατισμό, που έγινε σημαία του κόμματος τα τελευταία χρόνια; Θα υπάρξει εξήγηση πώς παρέδωσε ένα κράτος με 60.000 περισσότερους μόνιμους στα πεντέμισι χρόνια διακυβέρνησης του τόπου, με διορισμούς που είχαν έντονο το στοιχείο της εντοπιότητας; Πώς ξεχάστηκαν οι αποκρατικοποιήσεις, ιδιαίτερα αντιπαθείς στους λάτρεις του «κοινωνικού» –βλέπε σπάταλου– κράτους; Πώς αυγάτιζαν τα επιδόματα και οι υπερωρίες; Πώς οι δαπάνες στα υπουργεία έφτασαν τα τελευταία τρία χρόνια να ισοδυναμούν με τα χρεωστικά που μας οδήγησαν στη συμφορά; Όλα αυτά «μυρίζουν» κοινωνικό φιλελευθερισμό που ανδρώθηκε επί μεσαίου χώρου. Βεβαίως εδώ και μερικά 24ωρα ακούσαμε από τον πρόεδρο της ΝΔ ότι το κόμμα του είναι «λαϊκό και όχι ταξικό». Με μερικές μάλιστα «ανθρωποθυσίες» και ολίγη στροφή προς τα δεξιά, οι προσδοκίες της Ρηγίλλης μεγαλώνουν. Μήπως τελικά είχε δίκιο ένας παλιός μου διευθυντής στην τηλεόραση, που σε στιγμές έντασης μου έλεγε «μη σκοτώνεσαι, όλα τα νέα είναι... παλιά»;
