Η βαρβαρότητα του «εγέρθητω» που ξεστόμισε ο Καιάδας τότε, δίνει αφορμή για την ανάγκη μιας αληθινής έγερσης που χρειαζόμαστε όλοι μας για να ωριμάσουμε.
Ήταν το βράδυ των εκλογών του Μαίου του 2012. Οι δημοσιογράφοι πάγωσαν, όταν έμπαινε στην αίθουσα της συνέντευξης τύπου ο επικεφαλής της Χρυσής Αυγής Νίκος Μιχαλολιάκος. Ο «Καιάδας», πρωτοπαλίκαρο του ηγέτη και, κατά κόσμον, Γιώργος Γερμενής κραύγαζε τη λέξη «εγέρθητω»… για να σηκωθούν όρθιοι! Το κόμμα μόλις είχε μπει στη Βουλή με ποσοστό 6,97%!
Στο «παράγγελμα» του τότε εκπαιδευτή των δόκιμων μελών της Χρυσής Αυγής κρύβονται όλα τα κακά του ελληνικού «αστικοποιημένου λούμπεν»: η προγονοπληξία, η ημιμάθεια (εγέρθητε β΄πληθυντικό προστακτικής, δεν υπάρχει εγέρθητω), ο μιλιταρισμός, ο αυταρχισμός και ο λανθάνων – στην περίπτωσή μας απροκάλυπτος- φασισμός.
Από εκείνη την αποφράδα νύχτα ως σήμερα, πέρασαν οκτώ χρόνια, για να δοθεί ένα τέλος στο ντροπιαστικό για την δημοκρατία, ναζιστικό αφήγημα. Ένα αφήγημα που δεν υπήρξε, ποτέ, αποκομμένο από τα μίντια, το πολιτικό σύστημα και κυρίως, την κοινωνία.
Λίγες μέρες μετά, ο Καιάδας καμάρωνε ως ήρωας σε «ψυχαγωγικοπολιτική» εκπομπή μεγάλης ακροαματικότητας. Και στη συνέχεια, έδιναν και έπαιρναν οι συνεντεύξεις του Μιχαλολιάκου και των άλλων στελεχών από παλαίμαχους και έγκριτους… δημοσιογράφους. Το πολιτικό σύστημα, εν τω μεταξύ, δεν έδειξε μεγάλη διάθεση να τους απορρίψει. Ή τουλάχιστον, να κρατήσει τις αποστάσεις. Η αστυνομία και η Δικαιοσύνη επίσης, δεν φάνηκε να ανησυχούν... Η κοινωνία η ίδια αισθάνθηκε πολλές φορές ευγνωμοσύνη για τις πρωτοβουλίες τους. Άκουγες συχνά, από «σοβαρούς» ανθρώπους ότι θα φώναζαν τη Χρυσή Αυγή για να «καθαρίσει»…
Μέχρι που υπήρξε ο πρώτος νεκρός, τον Σεπτέμβριο του 2013. Μόλις 18 μήνες από την ασύδοτη δράση του κόμματος – τιμωρού στην ελληνική επικράτεια. Πιθανότατα, ως αποτέλεσμα της μεθυστικής αλαζονείας που θολώνει πάντα τα μυαλά των ιδεοληπτικών ανθρώπων. Και λίγο αργότερα, ακολούθησε η δολοφονία άλλων δύο μελών της Χρυσής Αυγής ως αντίποινα. Ο κύκλος του αίματος είχε αρχίσει για τα καλά!
Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα έκανε επιτέλους, την πολιτεία να αντιδράσει. Η Δικαιοσύνη και ο υπουργός Νίκος Δένδιας αποφάσισαν να σταματήσουν την κακόγουστη φάρσα μιας παρηκμασμένης δημοκρατίας που έπαιρνε πλέον τη μορφή τραγωδίας. Ξεκινώντας τον αγώνα αποκάλυψης του «θηρίου» που έκρυβε μέσα της, μία εγκληματική οργάνωση. Που ευνοήθηκε από τις συνθήκες και φόρεσε την μάσκα του πολιτικού κόμματος για να καρπωθεί την αγανάκτηση ή ακόμα και τα ταπεινά ένστικτα πολλών ψηφοφόρων.
Την Τετάρτη 7.10.2020 η ελληνική Δικαιοσύνη καταδίκασε τους εμπλεκόμενους και έκρινε την Χρυσή Αυγή εγκληματική οργάνωση.
Πέρασαν όμως πολλά χρόνια. Με κήνσορες και θεράποντες της δημοκρατίας να περιθάλπουν τους αρνητές της ή να αδιαφορούν για όσα συνέβαιναν. Με την πολιτεία να μην βρίσκει αίθουσα για να συνεχιστεί η δίκη. Και με την κοινωνία να λησμονεί τον κατά καιρούς άγονο θυμό της που εξέθρεψε τα «τέρατα» του Αντόνιο Γκράμσι. Αυτά που εμφανίζονται στο λυκόφως, όταν ο νέος κόσμος αργεί να γεννηθεί.
Δεν συμμερίζομαι τους πανηγυρισμούς του πλήθους. Ούτε την πεποίθηση ότι η δημοκρατία νίκησε για άλλη μία φορά. Αντιθέτως, πιστεύω ότι η δημοκρατία άργησε πάρα πολύ. Και πως έδωσε παθητικά χώρο στον ολοκληρωτισμό να δράσει απέναντι στους θεσμούς, απροκάλυπτα και χωρίς καμία αιδώ.
Γιατί ούτε ο Άρειος Πάγος έπρεπε να επιτρέψει την ίδρυση αυτού του κόμματος εξαρχής ούτε το πολιτικό σύστημα να εφησυχάσει. Ούτε και η κοινωνία να αναζητήσει «τιμωρούς» για τα λάθη της.
Η βαρβαρότητα του «εγέρθητω» που ξεστόμισε ο Καιάδας τότε, δίνει αφορμή για την ανάγκη μιας αληθινής έγερσης που χρειαζόμαστε όλοι μας για να ωριμάσουμε. Πολιτικά, κοινωνικά και μάλλον εσωτερικά. Κυριαρχώντας περισσότερο στα ένστικτα, στα συναισθήματα, στις ιδέες και στις αρχές μας. Αυτά πρέπει να περιορίσουμε ως κοινωνία, αφήνοντας έξω από την πολιτική τον θυμό μας.
Δεν υπάρχει τίποτε άλλο στην αστική δημοκρατία από τους θεσμούς και τους νόμους. Μόνο σ αυτούς μπορούμε να ελπίζουμε και να προσβλέπουμε. Ούτε σε εγκληματικές οργανώσεις ούτε σε λαϊκά δικαστήρια…
17°
