Πολιτικη & Οικονομια

Σταύρος Τσακυράκης

«Δεν αλλάζει μια χώρα με την κοινωνία απέναντι»

Άρης Γεωργίου
ΤΕΥΧΟΣ 483
3’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Ο Σταύρος Τσακυράκης σε μια συνέντευξη στην Athens Voice.

Υποψήφιος ευρωβουλευτής με το Ποτάμι

Γιατί με το Ποτάμι;

Όταν συνειδητοποίησα ότι παρά τη σαρωτική κρίση, παραδοσιακά κόμματα και πολιτικοί συνεχίζουν αμέριμνοι τις μικροπολιτικές και πελατειακές νοοτροπίες που μας οδήγησαν στην πρωτοφανή κρίση, αποφάσισα να συμβάλω με όσες δυνάμεις έχω στη ριζική ανανέωση του πολιτικού συστήματος που μας οδήγησε εδώ. Αυτή είναι η κοινή προσπάθεια όλων μας στο Ποτάμι. Να ξεφύγουμε από τη μικροπολιτική και να κάνουμε επιτέλους πρωταγωνιστή το δημόσιο συμφέρον. Τις απόψεις μας για το πώς θα γίνει αυτό θέλουμε να τις διαμορφώσουμε σε μια συνολική πρόταση εθνικής ανασυγκρότησης, μαζί με όσους δεν παζαρεύουν σε θέματα αξιοκρατίας, σε θέματα κράτους που να υπηρετεί πραγματικά τους πολίτες, ενός κράτους που όλοι και ειδικά οι νέοι θα αξιοποιούμαστε με βάση τα προσόντα και τις γνώσεις μας και όχι τις κομματικές μας γνωριμίες.

Τι αλλαγές θα προωθήσετε στην Ευρωπαϊκή Ένωση;

Η Ευρώπη δεν έχει πείσει ακόμη όλους ότι πρέπει να την εμπιστεύονται. Κάνει δειλά βήματα, την ώρα που χρειάζονται τολμηρά άλματα. Μόνο η ουσιαστική ενοποίησή της θα την κάνει αποδεκτή σε όλους και θα δώσει δημοκρατική νομιμοποίηση στις αποφάσεις του Ευρωκοινοβουλίου. Δεν μπορεί μεγάλα ζητήματα να αποφασίζονται μόνο μέσα από διακυβερνητικές διασκέψεις ή πίσω από τις κλειστές πόρτες των γραφειοκρατών. Χρειάζεται καινούργια πνοή, που κατ’ αρχήν θα βάλει στο περιθώριο τα λόμπι που τώρα ζουν και βασιλεύουν.

Καμιά θυσία για το ευρώ, λέει ο ΣΥΡΙΖΑ. Πώς το σχολιάζετε;

Αυτό το «ναι μεν στην Ευρώπη αλλά όπως και όποτε μας βολεύει» δεν είναι η μόνη αντιφατική θέση του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι γαλουχημένοι με τον ελληνικό τρόπο του «έχω δικαιώματα χωρίς να έχω καμιά υποχρέωση». Όχι ότι το ευρώ δεν έχει προβλήματα. Τα γνωρίζουμε και προέκυψαν από τον τρόπο που δημιουργήθηκε, αλλά και τις εσωτερικές αντιφάσεις της ΕΕ. Για να μπορέσουμε όμως να τα διορθώσουμε θα πρέπει κατ’ αρχήν να έχουμε τουλάχιστον ξεκαθαρίσει μέσα μας ότι η εγκατάλειψη του ευρώ και η επιστροφή στη δραχμή δεν θα είναι απλώς οδυνηρή, αλλά η απόλυτη καταστροφή. Και να έχουμε επίσης το θάρρος να το πούμε και όχι να παίζουμε την κολοκυθιά με τέτοια σοβαρά θέματα. Μετά από αυτό μπορεί να αρχίσει η συζήτηση για το πώς θα διορθώσουμε τα πράγματι υπαρκτά προβλήματα.

Πρωτογενές πλεόνασμα, αλλά με άγρια φορολογία. Υπάρχει άλλος δρόμος;

Προφανώς υπήρχε και άλλος δρόμος. Προϋπόθεσή του όμως ήταν ένα πολιτικό σύστημα αποφασισμένο, τολμηρό, που να διαθέτει ένα ολοκληρωμένο σχέδιο εθνικής ανασυγκρότησης. Όχι ότι μια τέτοια δημοσιονομική προσαρμογή θα ήταν εκδρομούλα στη φύση, όπως τάζουν πολλοί εν γνώσει τους ότι λένε ψέματα. Θα μπορούσαμε όμως χωρίς τις καθυστερήσεις και τις συνεχείς παλινδρομήσεις του πολιτικού μας συστήματος να την είχαμε πετύχει πιο γρήγορα, με καλύτερους όρους, και κυρίως να είχε κατανεμηθεί πιο δίκαια και χωρίς τόσο άδικο πόνο για τους πολλούς. 

Υπάρχουν μεταρρυθμίσεις που οφείλαμε να έχουμε κάνει και χωρίς μνημόνια; Μπορείτε να αναφερθείτε σε μερικές απ’ αυτές

Εκατοντάδες! Αυτό ήταν άλλωστε το πρόβλημα που μας οδήγησε εδώ. Η αναποφασιστικότητα και η αναποτελεσματικότητα του παλιού πολιτικού κατεστημένου να κάνει τις οφθαλμοφανείς εδώ και χρόνια μεταρρυθμίσεις. Όμως προτεραιότητά τους ήταν διαχρονικά η εξυπηρέτηση της κομματικής τους πελατείας αντί του δημόσιου συμφέροντος. Για παράδειγμα, έπρεπε να έρθει κάποιο μνημόνιο για να προχωρήσουμε στο θέμα της άρσης της βουλευτικής ασυλίας και των ποινικών ευθυνών των πολιτικών; Ή μήπως για να το κάνουμε έπρεπε να περιμένουμε μια ακόμη συνταγματική αναθεώρηση; Χρειαζόμασταν π.χ. μνημόνιο για να διορθώσουμε το χάλι της παιδείας μας και να στείλουμε για πάντα στο παρελθόν τις γνωστές συντεχνιακές αντιλήψεις που ήταν το κύριο εμπόδιο στη μεταρρύθμισή της; Αντί λοιπόν να έχουμε την αξιοπρέπεια να τα έχουμε διορθώσει μόνοι μας, περιμέναμε τον εξευτελισμό να μας το πουν άλλοι. Η συνέπεια είναι οι κοινωνικές και πολιτικές αναταράξεις που όλοι ζούμε και εμποδίζουν να κάνουμε έστω τα προφανή βήματα. 

Σταθερότητα ή περιπέτεια είναι το δίλημμα της ΝΔ για τις εκλογές. Πώς τοποθετείται το Ποτάμι σ’ αυτό το δίλημμα;

Τα παλιά κόμματα έχουν πάρει πια πτυχίο στο να βάζουν παραμονές εκλογών εκβιαστικά διλήμματα ώστε να συσπειρώσουν τα κομματικά τους ακροατήρια. Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ επισείουν τον μπαμπούλα της αντιπολίτευσης για να καλύψουν την ανικανότητα, την αδικία και τη φαύλη πρακτική τους. Όμως και το δήθεν νέο κόμμα, ο ΣΥΡΙΖΑ, κάνει με την σειρά του το ίδιο. Θέτει το δίλημμα της ανατροπής της κυβέρνησης για να αποσιωπήσει την ανικανότητά του να προτείνει συγκεκριμένες μεταρρυθμίσεις. Και οι δύο θέτουν εκβιαστικά διλήμματα διότι ωφελούνται από τη σταθερότητα της κρίσης.

Μπορεί το παλιό πολιτικό σύστημα να προσφέρει λύσεις για την Ελλάδα μετά την κρίση;

Η μέχρι τώρα διαχείριση που έκανε απέδειξε δυο πράγματα: Ότι κάνει πολύ λίγα και αυτά με πολύ μεγάλο κόστος. Γι’ αυτό και δεν έχει πια την εμπιστοσύνη του μεγαλύτερου μέρους της κοινωνίας. Δεν αλλάζει, όμως, ποτέ μια χώρα με την κοινωνία απέναντι στις αλλαγές. Για αυτό χρειάζεται η ριζική απαλλαγή από τις νοοτροπίες και τις αντιλήψεις και κυρίως την πολιτική πρακτική του παλιού πολιτικού συστήματος. Αυτές είναι οι αναγκαίες αλλαγές που θέλει να κάνει πράξη Το Ποτάμι.  Κάποια πρώτα δείγματα είναι και το ψηφοδέλτιό του, αλλά και ο τρόπος που διεξάγει τον προεκλογικό του αγώνα.