Τι σημαίνει η απόφαση του δικαστηρίου ότι η Χρυσή Αυγή είναι εγκληματική οργάνωση και γιατί αξίζει ξεχωριστή αναφορά για την πρόεδρο του δικαστηρίου.
1. Η ιστορική απόφαση στη δίκη της Χρυσής Αυγής αποδεικνύει ότι η Δημοκρατία, με τα δικά της όπλα, που δεν είναι άλλα απ΄ τους θεσμούς της, μπορεί να αντιμετωπίζει τους εχθρούς της και στο τέλος να τους νικά. Η απόφαση αποτελεί τη νίκη του θεσμικού μας οικοδομήματος απέναντι στη βία και την ιδεολογία της. Νίκη, με σεβασμό πάντοτε στον νομικό μας πολιτισμό και στους κανόνες του, όσο αργόσυρτοι ή περίπλοκοι ή υπερβολικοί κι αν φαίνονται καμιά φορά. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η συγκεκριμένη απόφαση, η οποία αναγνώρισε ως εγκληματική οργάνωση ένα πολιτικό κόμμα με φασιστικές και νεοναζιστικές απόψεις και πρακτικές, θ΄ αποτελεί εφεξής σημείο αναφοράς σε όλη την ευρωπαϊκή έννομη τάξη και όχι μόνο.
2. Η συγκεκριμένη απόφαση ασφαλώς τιμά την Ελληνική Δικαιοσύνη. Διότι έφερε εις πέρας αυτήν την πρωτοφανή υπόθεση τηρώντας όλους τους δικονομικούς κανόνες και τις αρχές της δίκαιη δίκης, από την αρχή μέχρι το τέλος. Από το κοπιώδες έργο των μαραθώνιων ανακρίσεων (ας θυμηθούμε την αφοσίωση και τα ξενύχτια των ανακριτών Σπ. Γεωργουλέα και Χρ. Παπακώστα πριν την προφυλάκιση των βασικών κατηγορουμένων), την έκδοση στη συνέχεια του παραπεμπτικού βουλεύματος, μέχρι την σημερινή απόφαση. Τιμή λοιπόν σε όλους αυτούς τους δικαστικούς λειτουργούς που χειρίστηκαν την υπόθεση. Περισσότερο βέβαια στα μέλη της σύνθεσης του Δικαστηρίου, που έδωσαν επί 5,5 χρόνια τον εαυτό τους για την ομαλή διεξαγωγή και ολοκλήρωση της δίκης. Τιμή και στους δικηγόρους της δίκης, όχι μόνο για την πολύτιμη συμβολή τους στο κοπιώδες έργο της αναζήτησης της αλήθειας, αλλά και διότι η παρουσία τους –και των δύο πλευρών- αποτελεί πάντοτε τη θεμελιώδη εγγύηση που νομιμοποιεί την κάθε απόφαση.
3. Ξεχωριστή αναφορά πρέπει να γίνει στην Πρόεδρο του Δικαστηρίου, Μαρία Λεπενιώτη. Είναι αλήθεια ότι ξεχώριζε πάντοτε με την αντίληψη, τη συγκρότηση και την ευθυκρισία της, ενώ το ειδικό της βάρος είχε φανεί σε πολλές γνωστές υποθέσεις, τις οποίες όλες έφερε δίκαια εις πέρας, αντιμετωπίζοντας αποτελεσματικά κάθε είδους δυσχέρειες, από δικονομικά τεχνάσματα μέχρι πιέσεις δια των ΜΜΕ και προσωπικές επιθέσεις. Στη δίκη όμως της ΧΑ δεν είναι μόνο ότι προήδρευσε ενός δικαστηρίου που εξέδωσε μια ιστορική απόφαση. Της αξίζει ιδιαίτερη τιμή διότι σήκωσε στους ώμους της ένα τιτάνιο έργο χωρίς να υποπέσει στο παραμικρό δικονομικό ολίσθημα, χωρίς να επιτρέψει την ελάχιστη προσωπική αδυναμία, χωρίς να επιδείξει ποτέ ολιγωρία, υπερβολή, έπαρση. Υπήρξε Δικαστής, με το Δ κεφαλαίο. Με τη σημερινή απόφαση το όνομά της προστίθεται σ΄εκείνα που μέσα από εμβληματικές υποθέσεις κοσμούν την Ελληνική Δικαιοσύνη, όπως του Τερτσέτη και του Πολυζωίδη, του Σαρτζετάκη, του Ντεγιάννη, του Μαργαρίτη.
4. Η σημερινή απόφαση δικαιώνει και το πολιτικό μας σύστημα. Μπορεί να μην κουραζόμαστε να στηλιτεύουμε τις παθογένειες και τις αδυναμίες του, στην υπόθεση της ΧΑ όμως είναι δίκαιο να πούμε πως στάθηκε στο ύψος του. Ο σταθερός κορμός των ελληνικών κοινοβουλευτικών κομμάτων υπήρξε πάντοτε απέναντι στη ΧΑ. Κάποιοι μπορεί κατά καιρούς να φλέρταραν με την ψήφο της (μάλιστα, ίσως χάρη απλά σ’ ένα ευτύχημα των αριθμών, το εκλογικό σύστημα δεν άλλαξε με τις ψήφους της ΧΑ κι έτσι δεν ζούμε το θεσμικό παράδοξο σήμερα που καταδικάζεται ως εγκληματική οργάνωση να βρίσκεται ως νόμιμο κόμμα στη Βουλή), οι κόκκινες γραμμές όμως ποτέ δεν παραβιάστηκαν. Ιδιαίτερη αναφορά δικαιούται ηκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, που τόσα έχει ακούσει, επί των ημερών της όμως ξεκίνησε η δικαστική έρευνα της υπόθεσης με ξεκάθαρη την κυβερνητική πολιτική βούληση για εξάρθρωση της εγκληματικής αυτής –όπως αποδείχθηκε κι επίσημα πλέον- οργάνωσης. Γνωστές είναι και οι παρεμβάσεις του ίδιου του τότε Πρωθυπουργού Α. Σαμαρά, στο όριο μάλιστα του θεσμικά επιτρεπτού ή και πέραν αυτού ίσως, για την αυστηρή μεταχείριση των πρωταιτίων, όπως και η εκ μέρους του άμεση απομάκρυνση του έως τότε στενού συνεργάτη του Π. Μπαλτάκου (υποψήφιου με τους ΑΝΕΛ του Π. Καμμένου στις πρόσφατες ευρωεκλογές, μην τα ξεχνάμε αυτά) μόλις πληροφορήθηκε ότι ήταν συνομιλητής της ΧΑ.
5. Τέλος, μιλώντας για την απόφαση, δεν γίνεται να ξεχνάμε ότι η δολοφονία του Παύλου Φύσσα ήταν ασφαλώς η θρυαλλίδα που οδήγησε στην ενδελεχή έρευνα της υπόθεσης και, τελικά,στη σημερινή καταδίκη της ΧΑ. Η απόφαση είναι λοιπόν, πρώτα απ΄ όλα, μια δικαίωση των ανθρώπων του, ιδίως της πονεμένης μητέρας του, που δεν έχασε στιγμή της δίκης, που στάθηκε ακόμη κι απέναντι στον δολοφόνο του παιδιού της. Μακάρι η ετυμηγορία του Δικαστηρίου να μπορέσει ν’ απαλύνει τον πόνο της. Κυρίως όμως, μακάρι να μην ξαναβρεθεί ποτέ στη χώρα μας μάνα που θα πενθήσει το παιδί της σκοτωμένο από τα χέρια φασίστα.
6. Μένει ίσως μια εκκρεμότητα: Τώρα που κρίθηκε επίσημα ότι η ΧΑ αποτελούσε εγκληματική οργάνωση (και με τη νομική έννοια του όρου), μήπως τώρα λοιπόν είναι η στιγμή να συζητήσουμε σοβαρά αν πρέπει να επιτρέψουμε τέτοιες συμμορίες, με τον νομιμοφανή μανδύα του πολιτικού κόμματος, να μπορούν να συμμετέχουν στη δημόσια ζωή; Φανταστείτε, αν στις τελευταίες εκλογές είχε εφαρμοστεί η απλή αναλογική η ΧΑ σήμερα, παρά την καταδικαστική απόφαση που την αναγνωρίζει ως εγκληματική οργάνωση, θα συνέχιζε χωρίς πρόβλημα, με μια απλή αλλαγή στα πρόσωπα, να υπάρχει ως νόμιμο κόμμα στη Βουλή! Θεσμικά αυτό θα ήταν ανεκτό; Σε άλλες δημοκρατικές ευρωπαϊκές χώρες υπάρχουν εδώ και χρόνια σχετικές απαγορεύσεις, νομίζω πως είναι η ώρα να το δούμε κι εδώ.
Ο επιτυχημένος προσεταιρισμός των ψηφοφόρων της μεσαίας τάξης σε μία συγκεκριμένη χρονική στιγμή δεν αποτελεί εφάπαξ κατάκτηση ενός κόμματος, αλλά πρόσκαιρο χαρτί
Μια προσπάθεια να σκιαγραφηθεί η εικόνα της πλέον εύλογης και πιθανής απόφασης του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, στην υποθετική περίπτωση κοινής ελληνο-τουρκικής προσφυγής σε αυτό
18°
