Βάσω Κιντή

Διδάσκει Φιλοσοφία της Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και είναι υποψήφια ευρωβουλευτής με το Ποτάμι. Τα τελευταία χρόνια όμως η μαχητική της αρθρογραφία και ο αιχμηρός δημόσιος λόγος της την έφεραν στο πολιτικό προσκήνιο. Μιλάει με πάθος για αυτά που πιστεύει, υποστηρίζει ένθερμα τις μεταρρυθμίσεις στο χώρο της παιδείας, ακόμα και για θέματα που καίνε – απεργίες, αναθεώρηση του άρθρου 16, συνδικαλισμός. «Θέλουμε να ζούμε σε μια κανονική χώρα όπου οι θεσμοί λειτουργούν» λέει, κάτι που –ακόμα κι αυτό– στην Ελλάδα παραμένει ζητούμενο.

Είπατε ότι υποστηρίζετε το Ποτάμι… «για να αλλάξει το πολιτικό σύστημα, για να αλλάξει η χώρα». Γιατί θεωρείτε ότι αυτό μπορεί να το επιτύχει μόνο το Ποτάμι;

Κοιτάξτε, το Ποτάμι δεν μπορεί να αλλάξει μόνο του το πολιτικό σύστημα της χώρας. Μπορεί να γίνει όμως ο καταλύτης. Γιατί; Πρώτον, διότι δεν βαρύνεται με τις αμαρτίες του παρελθόντος που κατατρύχουν τα παλαιά κόμματα και δεύτερον διότι προτείνει μία οδό που φέρνει στην πολιτική σκηνή διαφάνεια, αξιοκρατία, ειλικρίνεια και μέριμνα για το δημόσιο συμφέρον. Κι άλλοι τα διακηρύσσουν αυτά αλλά ξέρουμε ότι όχι μόνο δεν τα εφάρμοσαν, αλλά τα πολέμησαν λυσσαλέα. Έως τώρα το πολιτικό σύστημα αναπαραγόταν μέσα από οικογενειακές, κομματικά ευνοιοκρατικές και πελατειακές σχέσεις. Ήταν ένα κλειστό κλαμπ που απέκλειε, κατά κανόνα, τους άξιους και τακτοποιούσε αυτούς που παρεπιδημούσαν στα κομματικά και βουλευτικά γραφεία. Εμείς ερχόμαστε από την κοινωνία, γιατί δεν αντέχουμε άλλο να βλέπουμε αυτούς που απέτυχαν παταγωδώς να προσπαθούν να μας «σώσουν», να ξανακάνουν δηλαδή τα ίδια απλώς πιο μίζερα. Θέλουμε να ζούμε σε μια κανονική χώρα όπου οι θεσμοί λειτουργούν και υπάρχει δικαιοσύνη. Δεν θέλουμε την αναβίωση συντεχνιών που υπερασπίζονται τους ημέτερους εις βάρος της κοινωνίας και αυτών που βρίσκονται εκτός των τειχών. Αν οι πολίτες εμπιστευθούν το Ποτάμι, θα σημαίνει ότι υπάρχει η βούληση για γνήσια αλλαγή πορείας. Και τότε η πολιτική σκηνή θα μεταμορφωθεί και η χώρα θα αλλάξει. Θα ασχολούμαστε με τα προβλήματα και όχι με την κενή πολιτικολογία.

Δεν υπάρχουν κάποιοι που ασχολήθηκαν με την πολιτική έχοντας ευγενή κίνητρα; Γιατί τους γυρνάτε την πλάτη, δηλαδή γιατί ξαφνικά η εμπειρία θεωρείται ελάττωμα;

Ναι, υπάρχουν πολιτικοί που ασχολήθηκαν με τα κοινά έχοντας ευγενή κίνητρα. Ναι, υπήρξαν και υπάρχουν ικανοί και ακέραιοι πολιτικοί που τίμησαν τις θέσεις που ανέλαβαν. Δεν τους γυρνάμε την πλάτη. Είμαστε ένα νέο κόμμα και θέλουμε να κάνουμε μια νέα αρχή, ακόμη και σε επίπεδο συμβόλων. Θέλουμε να δείξουμε ότι δεν έχουμε σχέση με το κομματικό παρελθόν που έπνιγε τις προσπάθειες ακόμη κι αυτών των ικανών πολιτικών για να εξυπηρετήσει φαύλα συμφέροντα. Αν ήταν στις γραμμές μας πολιτικοί που ορισμένοι από εμάς τους θεωρούμε ικανούς, θα υπήρχαν άλλοι που θα διαφωνούσαν. Και θα εμπλεκόμασταν σε μια συζήτηση για το παρελθόν ενώ μας ενδιαφέρει το μέλλον. Θέλουμε η χώρα να πάει μπροστά. Θα κάνουμε την αρχή και στην πορεία θα χρειαστεί η βοήθεια και η εμπειρία όλων όσοι έχουν τη διάθεση να εργαστούν για το δημόσιο συμφέρον. Γι’ αυτό επιμένουμε στη σημασία των συνεργασιών. Όσο για την πολιτική, αυτή δεν παράγεται από όσους έχουν μάθει μία διάλεκτο που έχει καταντήσει στα χείλη τους κενό απολίθωμα. Λόγια, λόγια, λόγια του αέρα που δεν δημιουργούν, αλλά κωλυσιεργούν. Η σοβαρή πολιτική παράγεται από τα προβλήματα. Όταν θέλεις να λύσεις προβλήματα παράγεις πολιτική. Όταν θέλεις να σώσεις πολιτικούς παράγεις αερολογίες.

Γράφατε για τις απεργίες στο ΕΚΠΑ: «Είναι λογικό να απεργεί μέρος του προσωπικού ενός θεσμού και να βάζει λουκέτο επί δύο μήνες; Είναι λογικό να απεργούν π.χ. οι γιατροί νοσοκομείου και να πετιούνται έξω οι ασθενείς; Κι όμως αυτό συμβαίνει στο πανεπιστήμιο». Ποιος φταίει τελικά για την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί;

Φταίει ότι θεσμοί, όπως το πανεπιστήμιο, δεν λειτουργούσαν και εν πολλοίς δεν λειτουργούν προς όφελος του δημοσίου συμφέροντος, αλλά προς όφελος των ομάδων που τον νέμονται και παρασιτούν επ’ αυτού. Η κάθε ομάδα θεωρεί το θεσμό, εν προκειμένω το πανεπιστήμιο, ιδιοκτησία της και θεωρεί πως μπορεί να τον μεταχειρίζεται κατά το στενό ιδιοτελές συμφέρον της, αδιαφορώντας πλήρως για τις επιπτώσεις στην κοινωνία και στα υπόλοιπα μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας. Η κρίση, αλλά και κρίσιμες παρεμβάσεις που έγιναν με το νόμο Διαμαντοπούλου στα ΑΕΙ, έφεραν στην επιφάνεια τρομερές παθογένειες.

Γιατί όμως η κατάσταση δεν αλλάζει;

Διότι υπάρχουν τρομερές αντιστάσεις όταν θίγονται συμφέροντα, διότι οι περισσότερες πρυτανικές αρχές προσπαθούν να βραχυκυκλώσουν οποιαδήποτε απόπειρα αλλαγής και να διατηρήσουν παγιωμένες εξουσίες, διότι τα κόμματα, στην κυβέρνηση και στην αντιπολίτευση, ανέχονται, αν δεν υποθάλπουν, αυτή την κατάσταση γιατί είναι τα ίδια συνυπεύθυνα για την ανάπτυξη των παθογενειών. Όσοι προσπάθησαν επί χρόνια να επιφέρουν αλλαγές συνάντησαν έναν τοίχο από μπετόν που δεν υποχωρούσε. Χρειάζεται κεντρική πολιτική βούληση και υποστήριξη για να γίνουν αλλαγές στα πανεπιστήμια και σε άλλους θεσμούς. Γι’ αυτό είναι σημαντικό να υπάρχει ένα δυνατό κόμμα σαν το Ποτάμι. Για να στηρίξει αταλάντευτα τις απαραίτητες αλλαγές, να μην υποχωρήσει σε πιέσεις εγκατεστημένων συμφερόντων, για να ενδιαφερθεί γι’ αυτούς που πραγματικά προσφέρουν και δημιουργούν, γι’ αυτούς για τους οποίους ο θεσμός υπάρχει, την κοινωνία δηλαδή και τους φοιτητές. Τα παλαιά κόμματα ως προς όλα αυτά απέτυχαν πλήρως. Τα μικρά βήματα που κατά καιρούς έκαναν, έσπευδαν στην επόμενη στροφή να τα ακυρώσουν

Υπερασπιστήκατε την ποσόστωση λέγοντας ότι τα κόμματα «πρέπει να βγάλουν από τη σκιά και την αφάνεια στην οποία έχουν καταδικάσει τις γυναίκες». Δεν είναι όμως φαλλοκρατικό να αντιμετωπίζεται η γυναίκα ως προστατευόμενο είδος; Και δεν είναι άδικο, για παράδειγμα στις εκλογές για την ΚΕ ενός κόμματος, ένας άντρας να έχει πάρει περισσότερες ψήφους, αλλά να του πάρει τη θέση μια γυναίκα αποκλειστικά και μόνο επειδή είναι γυναίκα;

Αυτοί που δεν είναι φαλλοκράτες θέλουν να μην αδικούνται οι γυναίκες και θεωρούν ότι ένα από τα μέτρα που μπορεί να βοηθήσουν σ’ αυτή την κατεύθυνση είναι το μέτρο των ποσοστώσεων. Όπου έχει εφαρμοστεί έχει βοηθήσει τις γυναίκες να πάρουν εν μέρει αυτό που αξίζουν. Διαφορετικά είναι σαν να λέμε ότι φταίνε οι γυναίκες που δεν αναδεικνύονται σε θέσεις ευθύνης. Ότι τα πράγματα γίνονται αξιοκρατικά, αλλά δεν υπάρχουν γυναίκες στην πολιτική, στις καθηγητικές βαθμίδες, σε διευθυντικές θέσεις σε επιχειρήσεις, επειδή δεν είναι αρκετά καλές. Αυτό δεν είναι σωστό. Στο Πανεπιστήμιο Αθηνών είναι περισσότερες οι φοιτήτριες από τους φοιτητές. Οι φοιτήτριες αποφοιτούν νωρίτερα και με καλύτερους βαθμούς. Κι όμως όσο πηγαίνουμε στα μεταπτυχιακά και στις ανώτερες βαθμίδες ο αριθμός των γυναικών μειώνεται δραματικά. Φταίει ότι οι γυναίκες είναι άχρηστες και δεν έχουν τα προσόντα ή φταίει ένα κλίμα που στέλνει τις γυναίκες στην οικογένεια και ένα κλίμα boys’ club που είναι αφιλόξενο για τις γυναίκες και αναδεικνύει σε υπεύθυνες θέσεις με εξουσία και αρμοδιότητες τα φιλαράκια μας; Οι γυναίκες έχουν τα προσόντα, αλλά είναι αφανείς, τις προσπερνούν, δεν τις υπολογίζουν και συναντούν κάποια στιγμή τη γυάλινη οροφή. Καταλαβαίνω πως, όταν είσαι νέα, δεν μπορείς να πιστέψεις ότι θα συναντήσεις τέτοια κατάφωρη αδικία και θεωρείς ότι κανείς δεν θα σταθεί εμπόδιο στο δρόμο σου. Οι ποσοστώσεις έρχονται να άρουν κάποια τέτοια παγιωμένα εμπόδια γιατί κανείς που απολαμβάνει προνόμια δεν θα αλλάξει τις βολικές συνήθειές του. Καταλαβαίνω ότι υπάρχουν αντιρρήσεις ακόμη και από φεμινίστριες που σέβονται τις γυναίκες, αλλά εγώ έχω πειστεί ότι οι ποσοστώσεις στις περισσότερες περιπτώσεις εν γένει βοηθούν και είναι μέτρο αποκατάστασης αδικιών απέναντι στο μισό του πληθυσμού. Όσο για τις ποσοστώσεις στα όργανα ενός κόμματος, να σημειώσουμε ότι οι κομματικές διαδικασίες μπορεί να έχουν πολλαπλούς στόχους, ένας εκ των οποίων μπορεί να είναι η ανάδειξη γυναικών ή νέων ή από μια συγκεκριμένη επαγγελματική κατηγορία (π.χ. εργάτες). Αυτό δεν είναι αδικία, είναι κάνω πολιτική. Και με τον ίδιο τρόπο που δεν είναι αδικία να λες ότι οι θέσεις π.χ. για την ΚΕ είναι 100 αφήνοντας έξω τους πέραν των 100 πιθανόν άξιους, δεν είναι αδικία να λες ότι μέρος αυτών των 100 θέσεων θα το κρατήσω ειδικά για γυναίκες, μειονότητες, εργάτες κ.λπ.