Ο Ανδρέας Ε. Παπαδόπουλος σχολιάζει τη θέση και την πολιτική του Αλέξη Τσίπρα και του Ευκλείδη Τσακαλώτου στον ΣΥΡΙΖΑ
«Από την πλευρά του σοσιαλισμού, ο ΣΥΡΙΖΑ μας αφήνει αδιάφορους» θα μπορούσε να πει κάποιος, παραφράζοντας τα όσα έγραφε πριν πολλά χρόνια για το ΠΑΣΟΚ ο Άγγελος Ελεφάντης. Αδιάφορους, ωστόσο, δεν μπορούν να μας αφήσουν όσα συμβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ, πολύ περισσότερο από τη στιγμή που παραμένουν στο κόμμα αυτό σημαντικές δυνάμεις και ευρείες μάζες.
Ισχυρίζονται πολλοί ότι «ΣΥΡΙΖΑ είναι ο Τσίπρας» και ότι «χωρίς τον Τσίπρα δεν υπάρχει ΣΥΡΙΖΑ». Το πιθανότερο είναι ότι ισχύουν και τα δύο. Και εδώ ακριβώς είναι το μεγάλο πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ. Όσο και αν σε κάποιους ακούγεται παράδοξο ή αντιφατικό, η πραγματικότητα είναι ότι το μεγάλο του πλεονέκτημα είναι ταυτόχρονα και το μεγάλο του μειονέκτημα: ο ίδιος ο κ. Τσίπρας.
Σε αυτή την κομβική επισήμανση εδράζεται το πλήρες αδιέξοδο του ΣΥΡΙΖΑ και η αποκαρδιωτική μετεκλογική εικόνα που παρουσιάζει. Διότι ο Αλ. Τσίπρας, άριστος −για το κόμμα του− στα χρόνια της καταστροφής, μοιάζει αδιάφορος την εποχή της δημιουργίας. Όπως ακριβώς συμβαίνει με τον οικοδόμο και τον αρχιτέκτονα. Ο πρώτος θα πάρει το μυστρί και θα κάνει τη δουλειά του. Ο δεύτερος είναι ολόκληρη επιστήμη. Όσο το κύμα ήταν με το μέρος της αγανάκτησης και της οργής, ο Αλέξης ήταν ο ιδανικός για να το καβαλάει και να το κατευθύνει. Μόλις κόπασε το κύμα και η χώρα βγήκε στο ξέφωτο, φαίνεται η αδυναμία του να συνθέσει, να αντιληφθεί την πολυπλοκότητα των πραγμάτων, να λειτουργήσει προωθητικά κ.λπ.
Και τι κάνει; Αντί να συγκροτήσει μια σοβαρή ομάδα με νέους και σπουδαγμένους ανθρώπους, που έχουν διεθνή εμπειρία αλλά και μια αριστερή κοινωνική ματιά και οι οποίοι θα επεξεργαστούν ένα εναλλακτικό σχέδιο για τη χώρα, φτιάχνει επιτροπή πειθαρχικού για να αντιμετωπίσει τη Τζάκρη και τον Τσακαλώτο.
Και αν η πρώτη είναι αρμοδιότητας των επιθεωρησιογράφων, ο Ευκλείδης είναι από τις ελάχιστες ενδιαφέρουσες περιπτώσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Κατ' αρχάς είναι το μοναδικό στέλεχος του κόμματος που έχει γνωριμίες στο εξωτερικό. Που τον εμπιστεύονταν οι οικονομικοί παράγοντες της Ευρώπης. Που γνώριζαν ότι είχαν απέναντί τους έναν καλλιεργημένο αριστερό. Που αντιλαμβάνονταν τα όριά του, μέχρι πού μπορεί να πάει.
Ο Τσακαλώτος, βεβαίως, έχει μεγάλες ευθύνες για τη στάση που κράτησε πριν αναλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ τη διακυβέρνηση της χώρας. Που γυρνούσε και αυτός στα καφενεία της αγανάκτησης και ενίσχυε το κύμα της ανοησίας. Οι φωτογραφίες στα θρανία του Συντάγματος, όπου μαζί με γραφικούς καζάκηδες έβγαζε πύρινους λόγους, θα τον στοιχειώνουν.
Από τότε, όμως, που ανέλαβε τα ηνία της οικονομίας επέδειξε σοβαρότητα ή, τέλος πάντων, ήταν από τους ανθρώπους που με ευπρέπεια συζητούσες, διαφωνούσες. Δεν ήταν τραμπούκος, δεν ήταν χυδαίος, δεν συμμετείχε στο πάρτι της σπίλωσης των πολιτικών του αντιπάλων, δεν έμοιαζε με λιγούρη της εξουσίας. Ήταν ένα κύριος.
Και επειδή ο πήχης για τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ χαμηλά, όλα τα προαναφερθέντα έχουν σημασία. Και καταδεικνύουν γιατί όλος ο πολιτικός και δημοσιογραφικός εσμός που συγκεντρώθηκε τα τελευταία χρόνια στον ΣΥΡΙΖΑ ζητάει την κεφαλή του επί πίνακι.
«Το ότι κρίθηκε προφυλακιστέος ο Νίκος Ρωμανός για την έκρηξη στους Αμπελόκηπους δεν προκάλεσε έκπληξη σε κανέναν. Μόνον βαθιά απογοήτευση. Για την Ελληνική Δικαιοσύνη…»
12°
