Η Χρύσα Μακρή σχολιάζει τις καταλήψεις που γίνονται στα σχολεία, τους συνδικαλιστές εκπαιδευτικούς και την εκπαιδευτική διαδικασία που βαλτώνει
Οδηγώ προς το σπίτι. Ώρα 9 και μισή το πρωί. Ο ιδιοκτήτης του γωνιακού καφέ που άνοιξε πριν από μία εβδομάδα, τρίβει τα χέρια του. Δεν θα πετύχαινε καλύτερο timing έναρξης της επιχείρησής του. Η κατάληψη στο διπλανό Γυμνάσιο και Λύκειο του έστειλε, ανέλπιστα, δεκάδες μαθητές. Παρατηρώ με προσοχή. Άλλοι φορούν μάσκα, άλλοι όχι, το κλίμα ευδιάθετο και ο συνωστισμός απίστευτος μέσα και έξω από το μαγαζί! Φαίνεται ότι ο κορωνοϊός μεταδίδεται μόνο μέσα στις τάξεις και όχι μέσα στα καφέ. Προχωράω και βρίσκομαι στο πάρκο. Και εδώ γεμάτο μαθητές χωρίς μάσκα (εννοείται), χωρίς τον φόβο της μεταδιδόμενης νόσου. Στη γωνία του σπιτιού άλλη ομάδα 16χρονων με τις τσάντες «επ΄ ώμου», εννοείται και αυτοί χωρίς μάσκες, με χαμόγελα και γέλια. Η αλήθεια είναι πως πολύ ζηλεύω την ανεμελιά της ηλικίας τους, την ξεγνοιασιά τους, την απουσία φόβου της πανδημίας. Ο φόβος φουντώνει, ως φαίνεται, μόνο στις τάξεις του σχολείου.
Μέσα σε αυτό το εύθυμο κλίμα, οι καταλήψεις των σχολείων ξεπερνούν τις 300 σε όλη τη χώρα. Θα έλεγε κανείς ότι εθιμικά συμβαίνει κάθε φθινόπωρο, όταν τα παιδιά επιστρέφουν στα σχολεία και βρίσκονται μπροστά σε προβλήματα (κτιριακά, εκπαιδευτικά) ή ανακαλύπτουν ότι η τυρόπιτα είναι στρογγυλή και όχι τετράγωνη!
Το φαινόμενο των μαθητικών αλλά και φοιτητικών καταλήψεων είχε μειωθεί –αν όχι εκλείψει– στα χρόνια διακυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, γεγονός από μόνο του εύγλωττο για τη χειραγώγησή τους. Επανήλθε ωστόσο στις μέρες μας, με ένταση, λόγω των σοβαρών προβλημάτων διαχείρισης της εκπαιδευτικής διαδικασίας από το Υπουργείο Παιδείας. Τα σχολεία το ένα μετά το άλλο κλείνουν. Οι μαθητές διεκδικούν τα αυτονόητα (μικρός αριθμός μαθητών στις τάξεις λόγω πανδημίας), όμως με τον πιο λάθος τρόπο. Κάποιος θα έπρεπε να τους είχε ενημερώσει ότι κανένα πρόβλημα δεν λύθηκε ποτέ μέσω των καταλήψεων. Αντίθετα αυτοί που κερδίζουν πάντα είναι όσοι ασκούν συνδικαλιστική γυμναστική στις πλάτες τους. Αυτοί που κατακρίνουν χωρίς να προτείνουν, καταφεύγουν σε εύκολες συνταγές διεκδίκησης για θέματα που στο ελάχιστο δεν αντιμετώπισαν όταν είχαν στα χέρια τους την ευκαιρία να το κάνουν. Είναι συνδικαλιστές εκπαιδευτικοί, τους οποίους είδαμε να αποκτούν εξουσία στο Υπουργείο Παιδείας τα προηγούμενα χρόνια χωρίς ωστόσο να κάνουν οτιδήποτε για τη μείωση του αριθμού των μαθητών στις τάξεις, τόσο στα δημόσια και κυρίως στα ιδιωτικά σχολεία, και ούτε να αυξάνουν τον αριθμό των καθαριστριών στα σχολικά κτίρια. Οπότε για άλλη μια φορά κάνουν αυτό που ξέρουν να κάνουν καλά. Όταν ακόμη και στη σημερινή δύσκολη συγκυρία αντί να πιέσουν την ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας να δώσει λύσεις (που υποτίθεται ότι είχαν οι ίδιοι επεξεργαστεί, αλλά δεν πρόλαβαν…) και να βοηθήσουν προς αυτό, σιγοντάρουν τις καταλήψεις στα σχολεία, κρυπτόμενοι πίσω από τα παιδιά.
Διαβάζω για παράδειγμα στην «Αυγή» της 24ης Σεπτεμβρίου ρεπορτάζ με τίτλο «Ο αγώνας των μαθητών για ασφαλή σχολεία μόλις ξεκίνησε». Με κλειστά σχολεία ο «αγώνας των μαθητών» δεν πρόκειται να πάει και πολύ μακριά… Αντίθετα, θα βαλτώσει την εκπαιδευτική διαδικασία και θα εγκλωβίσει τη διεκδίκηση καλύτερων όρων εκπαίδευσης σε παλαιότερα μοντέλα συνδικαλισμού που έχουν απορριφθεί ως αποτυχημένα. Όσο για την αναπλήρωση των ωρών που χάνονται, εκπαιδευτικοί με εμπειρία χρόνων μας λένε ότι πάντα γίνεται με πρόχειρο τρόπο, καλύπτεται ελάχιστα η διδακτέα ύλη δημιουργώντας έτσι μαθητές πολλών και διαφορετικών ταχυτήτων με κύριους χαμένους τους μαθητές όσων σχολείων βάζουν λουκέτο. Επιτέλους, η επανάσταση των νέων ας γίνει με άλλους ευφάνταστους τρόπους για να φέρει αποτελέσματα ώστε να μας εκπλήξει.
