Edito 305

4, 8, 15, 16, 23, 42. Για 6 χρόνια αυτά τα 6 νούμερα ήταν κάτι σαν μυστικός κώδικας, εκατομμύρια άνθρωποι σ’ όλο τον κόσμο είχαν το password και περίμεναν τη λύση. Πριν λίγες μέρες το τέλος γράφτηκε και έμοιαζε με την αρχή, ο Τζακ κλείνει τα μάτια για πάντα, ξαπλωμένος στην παραλία του Νησιού, στο ίδιο μέρος που τα άνοιξε πριν 6 χρόνια. Ο κωδικός είναι άχρηστος, τα αινίγματα μένουν άλυτα, υπάρχει μόνο αυτό που οι άνθρωποι θα ήθελαν να υπάρχει, η ελπίδα ότι το τέλος δεν είναι οριστικό. Όλα τελειώνουν όπως αρχίζουν, και η πραγματική γνώση ίσως είναι ότι το σημαντικό ήταν, αυτά τα 6 χρόνια που πέρασαν, όσα έζησαν οι ήρωες στο νησί κι όσα ζήσαμε εμείς στη δικιά μας ζωή, την παράλληλη, την πραγματική.

Το “Lost” ήταν για την τηλεόραση του 21ου αιώνα ό,τι το “Twin Peaks” για την τηλεόραση του 20ού. Πείραμα μιας τηλεόρασης για νέους, μορφωμένους τηλεθεατές. Άρχισε σαν μια ταινία καταστροφής, ο «Ναυαγός» και η «Παραλία» μαζί. Έγινε μεταφυσικό θρίλερ, δράμα χαρακτήρων, επιστημονική φαντασία με παράλληλους κόσμους. Fiction και surviror reality και παιχνίδι ρόλων μαζί. Η «ολοκληρωτική», interactive τηλεόραση για τη νέα γενιά τηλεθεατών, αυτούς που κατεβάζουν τα επεισόδια στο laptop και συνδέουν τα πάντα σ’ έναν καινούργιο κόσμο-κολάζ. Λινκ, πληροφορίες, αναζήτηση, σύγχυση.

Σε κάθε φλας μπακ μια καινούργια ιστορία, πολλές όψεις της πραγματικότητας, οι πλευρές ενός χαρακτήρα, τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται. Σε μια συνέντευξη οι παραγωγοί ευχαρίστησαν το κανάλι γιατί για πρώτη φορά επέτρεψε σε μια τηλεοπτική σειρά να σπάσει τους κανόνες, να παρουσιάσει τους ήρωες πολυδιάστατους. Όχι θετικούς και αρνητικούς ήρωες για να αγαπήσει και να μισήσει το κοινό, αλλά μπερδεμένους, με κρυφές, κακές πλευρές, με διπλές ζωές, φίλους και εχθρούς μαζί, δικούς μας και «άλλους», από σεζόν σε σεζόν να αλλάζουν μέχρι να καταλάβουν κι αυτοί κι εμείς ότι οι Άλλοι είμαστε εμείς και γι’ αυτό να τους αγαπήσουμε και να μας αγαπήσουμε. Καθώς η εικόνα στην οθόνη τρεμούλιαζε, ξεκινούσε ένα ακόμα φλας μπακ, μια ιστορία στη ζωή κάποιου απ’ τους πρωταγωνιστές που πάντα ήταν συγχρόνως κι ένα πρόβλημα των καιρών μας, πολιτικό, κοινωνικό, ψυχολογικό. Πόλεμοι, το Ιράκ, η τρομοκρατία, οι εμφύλιοι στην Αφρική, τα ναρκωτικά, ανύπαντρες μητέρες και υιοθεσία, ταξικές διαφορές, μορφωτικά χάσματα, η γυναίκα στην Άπω Ανατολή, θρησκεία, παιδική κακοποίηση, βουλιμία, εγκληματικότητα, ρατσισμός, υπέρβαση καθήκοντος, ιατρικά λάθη, απαγορευμένα πειράματα, θεωρίες συνωμοσίας. Πολλές ταινίες μέσα στην ταινία, χαρακτήρες που διαμορφώνονταν σιγά σιγά μέσα στη σχέση τους με τους άλλους, οι ηθοποιοί της σειράς δύσκολα θα παίξουν άλλο ρόλο, ήταν ο ρόλος τους.

Γύρω στην τέταρτη χρονιά έχασαν το λογαριασμό, παρήγαγαν περισσότερα αινίγματα απ’ όσα μπορούσαν να λύσουν, περισσότερα σύμβολα απ’ όσα μπορούσαν να καταναλώσουν οι τηλεθεατές. Ξέχασαν τη βασική αρχή της μυθοπλασίας, αυτό που φαινόταν ότι ήξεραν καλά στην αρχή, ότι αν εμφανίσεις ένα πιστόλι στην πρώτη πράξη πρέπει να εκπυρσοκροτήσει μέχρι την τρίτη. Τα μυστήρια πολλαπλασιάζονταν, οι αρχαίοι μύθοι, τα τεράστια αγάλματα που είναι διασκορπισμένα στη Γη, τα πνεύματα, τα τέρατα, η πάλη καλού-κακού, η ανάσταση, η ανώτερη δύναμη, οι κοινοί παγκόσμιοι μύθοι, ο χρόνος. Ποιος φτιάχνει τους Κανόνες; Το “Lost” χάθηκε, έγινε μεγαλομανία, μια Θεωρία των Πάντων σε παγκόσμια τηλεοπτική μετάδοση, το ανθρώπινο μυαλό καταλαβαίνει τα flash back αλλά δεν μπορεί να παρακολουθήσει το flash forward, τα αινίγματα έμεναν άλυτα, χρονικές ασυνέχειες, δρόμοι που δεν οδηγούσαν πουθενά, σύγχυση. Μπορούσες πάντα όμως να αναρωτιέσαι αν είσαι ο Σόγιερ ή ο Τζακ, να σ’ αρέσει η Σάνον και να αγαπάς την Κέιτ.

Το φινάλε ήταν κλασικό και αναμενόμενο από την αρχή, γιατί αυτό θέλει να πιστέψει ο άνθρωπος, αυτό ελπίζει, αυτό μόνο μπορεί να του μειώσει τον πόνο. Ότι το τέλος δεν είναι τέλος, «δεν φεύγουμε, προχωράμε». Κι ας ξέρει ότι είναι μόνο η πανάρχαια κατασκευή για να αντέξουμε ως είδος το σύντομο πέρασμα από τη ζωή, πριν την ανυπαρξία.

Όμως το τέλος δεν ήταν το κλισέ. Το τέλος, η γνώση, ήταν η συγκέντρωση όλων μετά την περιπέτεια. Αυτό που θέλουμε, αυτό που έχουμε ευχηθεί όλοι μας. Να διορθώσουμε τη ζωή μας, να την ξαναπαίξουμε πάλι και πάλι σαν εβδομαδιαίο επεισόδιο, να εξερευνήσουμε όλες τις εναλλακτικές επιλογές που αφήσαμε να περάσουν χωρίς να δοκιμάσουμε. Μια άλλη απόφαση που θ’ άλλαζε τη ζωή μας, μια άλλη δουλειά, μια άλλη αγάπη, μια άλλη πόλη, μια άλλη ταυτότητα, μια διαφορετική ζωή. Και στο τέλος, πιο ήσυχοι στα όνειρά μας, να μαζέψουμε δίπλα μας όσους γνωρίσαμε κι όσους αγαπήσαμε, καταλαβαίνοντας εντέλει ότι η φυλή αλλάζει εμάς και μεις τη φυλή, ότι είμαστε το άθροισμα των ανθρώπων που γνωρίσαμε και ζωή είναι ό,τι ζήσαμε μαζί τους. Η δικιά μας πτήση Oceanic 815 συνεχίζεται.