Ποιος νοιάζεται για το παιδί του φτωχού στα σχολεία;

Η κατάσταση με τις καταλήψεις έχει περίπου ως εξής: υπάρχουν κάποιοι που τις υποκινούν αλλά τα δικά τους παιδιά φοιτούν σε ιδιωτικά σχολεία όπου δεν γίνονται καταλήψεις. Υπάρχουν επίσης κάποιοι που τις επιτρέπουν αλλά τα δικά τους παιδιά φοιτούν σε ιδιωτικά σχολεία όπου δεν γίνονται καταλήψεις. Τέλος υπάρχουν κάποιοι που αδιαφορούν αλλά τα δικά τους παιδιά κάνουν  φροντιστήρια, όπου δεν γίνονται καταλήψεις !

Όλοι αυτοί βρίσκονται εκτός σκηνής. Πίσω από τα δρώμενα. Χαλαροί για να απολαύσουν  την εξέλιξη της «επανάστασης».

Υπάρχουν όμως και τα παιδιά των φτωχών οικογενειών. Αυτά που όλοι οι παραπάνω, με πρωτεργάτη την Αριστερά, τα ταξινομούν στην κατηγορία των προλετάριων. Συνειδητά ή ασυνείδητα.

Υπάρχει και το δημόσιο σχολείο. Με έναν προυπολογισμό ετήσιας λειτουργίας κοντά στο ένα εκ. ευρώ για κάθε σχολική μονάδα, που προέρχεται από τις τσέπες των φορολογούμενων!

Κι όμως, ενώ οι πάντες υπερασπίζονται το αναφαίρετο δικαίωμα της παιδείας για όλους, εξαιρούν τις φτωχές οικογένειες των Ελλήνων, επιμένοντας στην προλεταριοποίησή τους. Οι Αριστεροί γιατί θεωρούν  την δημόσια εκπαίδευση πεδίο ταξικής πάλης, οι κυβερνώντες εργαλείο πολιτικής ευδοκίμησης και η «μεσαία τάξη»  απαξιωμένο χώρο, αδιάφορο για την ευδοκίμηση των παιδιών τους.  

Η κατάληψη είναι «πολιτιστικό στοιχείο» της Μεταπολίτευσης. Ποιος κυβερνάει όμως στη Μεταπολίτευση; Η φαντασίωση της επανάστασης! Όχι διοικώντας αλλά διαπαιδαγωγώντας. Και όλοι ξέρουμε ότι η διάπλαση των ηθών είναι ο μεγάλος «δάσκαλος» για κουλτούρες και συμπεριφορές σε κοινωνίες και ανθρώπους. Όταν μάλιστα η πολιτική «συνέπεια» είναι να καλλιεργηθεί στην κυρίαρχη ιδεολογία των λαϊκών διεκδικήσεων η βία, σαν νόμιμος τρόπος διεκδίκησης του δικαίου.

Σε μία κοινωνία όπου η ίδια η πολιτεία χρησιμοποιεί διαχρονικά την δήθεν επαναστατική σκέψη ως εργαλείο καλλιέργειας συνειδήσεων, είναι πολύ φυσιολογικό κάποιοι άνθρωποι να αυτονομούνται. Να μπαινοβγαίνουν στο «στοιχειωμένο κάστρο» του πελατειασμού  και να σπεύδουν, όποτε μπορούν να καταλύσουν την  αστική δημοκρατία που δεν ξέρει να υπερασπίσει τον εαυτό της.

Είναι βέβαιο ότι τα μεγάλα θύματα των καταλήψεων είναι οι μαθητές των φτωχών οικογενειών. Για δύο λόγους: επειδή η φυσική τους «ανωριμότητα» εργαλειοποιείται για αντιπολιτευτικούς λόγους και επειδή κανείς δεν πρόκειται να τους στηρίξει στην αναπλήρωση των μαθημάτων τους.

Όποιος έχει διάθεση να δει τι κρύβεται πίσω από το εκπαιδευτικό μας σύστημα, θα διακρίνει πόσο ταξικό είναι. Και πόσο η αυτονόμηση των οικονομικών και πολιτικών συμφερόντων απαξιώνει την  σύνδεση του σχολείου με την πραγματικότητα και τις ανάγκες της κοινωνίας.

Δεν έχει νόημα να κυνηγάμε τις μάγισσες στον Περισσό και στην Κουμουνδούρου. Όποιος χρεώνεται την ευθύνη της πολιτείας έχει υποχρέωση να προστατεύσει τον ανήμπορο πολίτη. Να μην επιτρέψει σε κανέναν υπονομευτή της αστικής δημοκρατίας να τον εκμεταλλευτεί διαπαιδαγωγώντας τον ως προλετάριο και μελλοντικό «στρατιώτη» κομματικών συμφερόντων.

Τα συμπεράσματα από τις καταλήψεις είναι για άλλη μία φορά, ξεκάθαρα: απελευθερώστε το εκπαιδευτικό σύστημα. Προστατέψτε τους αδύναμους. Σεβαστείτε το δημόσιο χρήμα. Μην επιτρέπετε σε κανέναν να απαξιώνει την δημόσια εκπαίδευση εις βάρος της ίδιας της δημοκρατίας.

Περνάμε δύσκολα. Η κοινωνία δοκιμάζεται από μία πρωτοφανή υγειονομική κρίση με απρόβλεπτες οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες. Δεν έχουμε την  πολυτέλεια να παίζουμε με τις ιδεοληπτικές ακροβασίες  κάποιων που επιμένουν στην εκμετάλλευση νέων ανθρώπων.