Ο Ανδρέας Ε. Παπαδόπουλος σχολιάζει την εγχώρια Κεντροαριστερά από το 1996 και τον Κώστα Σημίτη μέχρι σήμερα που δεν εκπροσωπείται από κανένα κόμμα
Σαν σήμερα, στις 22 Σεπτεμβρίου 1996, επετεύχθη ίσως η σημαντικότερη νίκη των δυνάμεων της μεταρρυθμιστικής κεντροαριστεράς στην Ελλάδα. Ο Κώστας Σημίτης εκλέγεται πρωθυπουργός της χώρας με ποσοστό 41,5%. Ο Συνασπισμός, μετά τις εκλογές του 1993 που έμεινε εκτός βουλής, πετυχαίνει το σημαντικό ποσοστό του 5,12% και εκλέγει 10 έδρες.
Με βάση τους κοινοβουλευτικούς συσχετισμούς αλλά και την εγγύηση της παρουσίας του κ. Σημίτη στην πρωθυπουργία δημιουργούνται −για πρώτη φορά μεταπολιτευτικά− οι πλέον κατάλληλες προϋποθέσεις για την προώθηση των αναγκαίων μεταρρυθμιστικών αλλαγών. Έστω και αν ο πρωθυπουργός είναι αναγκασμένος να «συγκυβερνά» με το βαθύ ΠΑΣΟΚ του Τσοχατζόπουλου κ.λπ.
Η κεντρική κατεύθυνση είναι ξεκάθαρη, ενώ και στον Συνασπισμό υπάρχουν μέσα στο κόμμα οι δυνάμεις εκείνες που είναι διατεθειμένες να αγκαλιάσουν το εκσυγχρονιστικό εγχείρημα.
Είναι χαρακτηριστικό ότι στο συνέδριο του Συνασπισμού, τον Μάρτιο του 1996, ο Κώστας Σημίτης θα τύχει αποθεωτικής αποδοχής από τους συνέδρους και η πρότασή του για διάλογο και συνεργασία των προοδευτικών δυνάμεων θα τύχει ευρείας αποδοχής. Υπενθυμίζω ότι ένα σημαντικό τμήμα των διανοούμενων, των ακαδημαϊκών, των δημοσιογράφων και των πολιτικών που θα στηρίξει δυναμικά σε διάφορα στάδια τον κ. Σημίτη, βρίσκεται τότε εντός του Συνασπισμού.
Από την άλλη, η εγχώρια επιτυχία είναι σε συνάρτηση και με το γενικότερο ευρωπαϊκό κλίμα της δεκαετίας του '90 με τη δεύτερη άνοιξη της σοσιαλδημοκρατίας. Ο Σρέντερ και οι Πράσινοι στη Γερμανία. Ο Μπλερ στην Αγγλία. Ο Πρόντι στην Ιταλία. Ο Γκονζάλες στην Ισπανία. Όλα αυτά 24 χρόνια πριν (σ.σ: χωρίς να είναι αντικείμενο του άρθρου αυτού το πώς εξελίχθηκαν τα πράγματα το επόμενο διάστημα, πώς μεταλλάχθηκε ο Συνασπισμός, τι λάθη έγιναν στη διακυβέρνηση Σημίτη κ.λπ).
Καλές, βεβαίως, οι αναμνήσεις και οι ιστορικές αναφορές, πολύ περισσότερο γιατί μας δίνουν μια ωραία αφορμή για να δούμε πού είναι σήμερα η εγχώρια κεντροαριστερά.
Κατά γενική ομολογία είναι απούσα. Απόδειξη το γεγονός ότι μετά από τόσες αποτυχημένες προσπάθειες, μετά από τόσους διαλόγους, άρθρα και επανεκκινήσεις, ουδείς σήμερα συζητά για την κεντροαριστερά. Δεν υπάρχει πλέον στη δημόσια σφαίρα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα που δεν έχει σχέση με την κεντροαριστερά, απλώς για ψηφοθηρικούς λόγους −ενίοτε− βάζει τον όρο στο λεξιλόγιό του. Ούτως ή άλλως στην ατζέντα του δεν υπάρχει το κομμάτι των μεταρρυθμίσεων, ούτε μπορεί να εξελιχθεί σε κάτι διαφορετικό από αυτό που είναι. Όσο θα περνάει ο καιρός και θα αναζητά ακροατήρια, τόσο θα ενισχύεται ο λαϊκίστικος χαρακτήρας.
Το Κίνημα Αλλαγής; Το Κίνημα Αλλαγής (δεν μπορεί να) βολεύεται με τον περιορισμένο ρόλο που παίζει, έστω και αν κάποιες φορές είναι σημαντικός. Δικαιολογίες και αίτια υπάρχουν, αλλά αυτό δεν αφορά ένα μεγάλο τμήμα ανέστιων ψηφοφόρων. Έτσι είναι η πολιτική. Δεν παίζει κανείς μόνος του. Υπάρχουν οι αντίπαλοι και οι συνθήκες, που αντικειμενικά είναι σύνθετες για το Κίνημα Αλλαγής. Κυρίως λόγω των πεπραγμένων της διακυβέρνησης Τσίπρα που έχει δημιουργήσει ένα πολύ ισχυρό «αντιΣΥΡΙΖΑ» συναίσθημα στους ψηφοφόρους του ΚΙΝΑΛ, το οποίο δυσκολεύει ακόμα περισσότερο τις κινήσεις της κυρίας Γεννηματά αν λάβει κανείς υπόψη και τη μεγάλη απήχηση που (συνεχίζει να) έχει στους ψηφοφόρους του Κινήματος Αλλαγής ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Αυτά είναι, πράγματι, τα (αρνητικά) δεδομένα. Αλλά, άλλο τόσο δεδομένο είναι ότι το Κίνημα Αλλαγής δεν καρπώνεται σχεδόν τίποτα από την τεράστια φθορά του ΣΥΡΙΖΑ. Και για αυτό δεν μπορεί συνεχώς να αναζητούνται άλλοθι, εξωγενείς παράγοντες και φανταστικοί εχθροί.
Τα λάθη και η πελατειακή νοοτροπία είδαμε πού μας οδήγησαν. Οι επιλογές που γίνονται σήμερα θα καθορίσουν αν θα αφήσουμε οριστικά πίσω μας την κρίση ή αν θα ξαναμπούμε στον φαύλο κύκλο.
13°
