Το 2010 έγινε η αρχή. Δύο προσωπικότητες εξωσυστημικές έγιναν σύμβολα για την αρχή του τέλους της παρακμής. Ο Καμίνης και ο Μπουτάρης, ήρθαν για να ανοίξουν το δρόμο και για να μείνουν. Είναι ολοφάνερο, τέσσερα χρόνια μετά, ότι πλέον συμμαζεύεται το διεφθαρμένο σκορποχώρι στους δύο μεγάλους δήμους και στους «οργανισμούς» τους. Τώρα, μπήκε σε ένα λογαριασμό η δουλειά και τα καλύτερα είναι μπροστά.
Δεν θα πούμε εδώ για τον Μπουτάρη, δεν είμαστε γνώστες. Όλη η Ελλάδα καταλαβαίνει, όμως, πως ανεξάρτητα από όσες διαφωνίες εγείρονται για το δημαρχιακό μοντέλο που επέβαλε στη Θεσσαλονίκη, η πόλη ανακάμπτει μετά το άγος Παπαγεωργόπουλου. Καλύτερα ξέρει η ίδια η κοινωνία της.
Έχοντας ζήσει την Αθήνα, όμως, έχουμε αντίληψη ότι κάτι αλλάζει, επίσης, στον κορυφαίο δήμο της χώρας, που θυμόμασταν παλιότερα να είναι ζουμπηγμένος στις δαγκάνες μιας πολυδιάστατης πελατειακής μαφίας. Όχι ότι ακόμα οι κλειδοκράτορες δεν κρατούν κάποια γιοφύρια, αλλά οι αναδιαρθρωτικές κινήσεις του Δημάρχου σταδιακά τους απομονώνουν.
Για το υποτιμημένο και αφανές έργο του Καμίνη διαβάσατε πολλά κείμενα στην εφημερίδα μας. Ενδεικτικά αναφέρουμε του Δημήτρη Φύσσα («Οκτώ λόγοι που ψηφίζω Καμίνη») και της Αγγελικής Σπανού («Επιτέλους πρωτιά για Καμίνη»), όπως και της υποψήφιας συμβούλου Δάφνης Γαβρίλη «Υπάρχει κάτι που με γεμίζει ελπίδα»). Όποιος θέλει βέβαια να έχει πλήρη αντίληψη των δημοτικών πεπραγμένων της πρώτης θητείας Καμίνη, μπορεί να διαβάσει τον επίσημο απολογισμό.
***
Εμείς εδώ θα το πάμε λίγο παραπέρα. Ο καθηγητής συνταγματολόγος Καμίνης μας εντυπωσίασε με τα ασυνήθιστα ηγετικά χαρακτηριστικά, που δεν περιμένεις από ένα «χαρτογιακά» πανεπιστημιακό. Αποδείχτηκε και διανοούμενος και μάνατζερ, απόλυτο ζητούμενο για πολιτικούς που σκεπτόμενοι και δρώντες θα βγάλουν τον τόπο από τον βάλτο. Ρηξικέλευθα τολμάει να σπάει αβγά και να λύνει προβλήματα.
Πρωτοπόρος οργανικός διανοούμενος που δημιουργεί δυναμική προς το όραμά του, ενώ στη συνέχεια σκαρώνει το σχέδιο υλοποίησής του και το μεθοδεύει σταδιακά. Συνάμα δουλεύει πάνω σε όλα τα μικρά που φτιάχνουν όρους βελτίωσης της καθημερινότητάς μας. Είναι ύβρις να έχουμε ένα τέτοιο δήμαρχο και να δίνουμε προσοχή στις ψευδολογίες και στην ανυπαρξία στιβαρής αντιπρότασης από τον ανταγωνιστικό ασόβαρο σουλελεδισμό. Έχουμε Δήμαρχο και όσο μας κάνει τη χάρη να μας υπηρετεί -όσο δηλαδή δεν μας τον κλέβει ευλόγως η κεντρική πολιτική σκηνή- ας τον εκμεταλλευτούμε.
Δύο σημαντικά κρατάμε. Το πρώτο είναι το συνεκτικό όραμα για μια Αθήνα χτισμένη πάνω στο παλιό σχέδιό του για μητροπολιτικό δήμο. Και η εκπληκτική ανάλυσή του που βλέπει, με το πέσιμο των συνόρων λόγω παγκοσμιοποίησης, να ενισχύεται ο ρόλος των μεγαλουπόλεων. Άρα ορίζεται έτσι αχνά και το όραμα της Αθήνας του 21ου αιώνα.
Το δεύτερο είναι ότι όταν η δημοκρατία μας κινδύνευε να σαπίσει από τις επιθέσεις των Άκρων και η κεντρική πολιτική σκηνή ήταν ωσεί παρούσα, ανεπαρκής και αδρανής, έδρασε ο Καμίνης. Αυτός με κίνδυνο της σωματικής του ακεραιότητας και παρά τις απειλές από διάφορους τραμπούκους του Ποικιλόχρου Ακροδεξιού Φαινομένου, σήκωσε ανάστημα με αποφασιστικό τσαμπουκά και τους αναχαίτισε. Σα να μην το έχουμε καταλάβει: ο Καμίνης γύρισε την παρτίδα, καλύπτοντας το κενό της άπραγης πολιτικής ηγεσίας. Στην πλάτη του Καμίνη στηρίχτηκε η ηθική ανάκαμψη της δημοκρατίας, που είχε χτυπηθεί από την αγανακτισμένη αντιπολιτική.
Να γιατί. Αυτός λειτούργησε ως έσχατο εμπόδιο στον άνετο περίπατο των ναζί, με την περίφημη δήλωση «Θα τους ταράξουμε στη νομιμότητα» για το θέμα των παρανοϊκών συσσιτίων μόνο για Έλληνες. Αυτός έκοψε το βήχα στους κακομαθημένους τραμπούκους, που απειλούσαν ότι η Βίλλα θα γίνει ο τάφος του Καμίνη. Έγινε αντιπαθής στις συντεχνίες, επιβάλλοντας συναινετικά αποδεκτή αντίληψη για το τι είναι διαδήλωση. Με το σκληρό του στομάχι, τέσταρε τον θρασύ τσαμπουκά της Δικτατορίας του Τραμπουκαριάτου και τον έβαλε στη θέση του. Ξανάρχισε έτσι να ανασαίνει η Αθήνα. Ταυτόχρονα, εκλογικευόταν η διάρθρωση και το οργανόγραμμα των δημοτικών λειτουργιών, με συνέπεια την δραματική εξοικονόμηση πόρων…
Κανένα από τα μεγαλειώδη τίποτα, που κυβέρνησαν την Αθήνα, δεν είχε ποτέ την διανοητική διεισδυτικότητα να αφουγκραστεί τα Σημεία του Καιρού και να μας εισηγηθεί τέτοια πράματα και να τα υλοποιήσει. Ούτε λειτούργησε στο πλαίσιο μιας ηθικής ηγετικής τάξης, που αγνοεί το πολιτικό κόστος και ξεπαστρεύει τα προβλήματα των εγκαθιδρυμένων μαφιόζικων μηχανισμών. Αυτά τα δρομολόγησε ο Καμίνης. Και έδωσε με το κύρος και τη σοβαρότητά του υπεραξία και διευρυμένες αρμοδιότητες στην φτωχή θεσμικά τοπική αυτοδιοίκηση. Όμως, έδωσε και το παράδειγμα στην ψοφοδεή ηγεσία της κεντρικής πολιτικής σκηνής.
***
Ψηφίζουμε, λοιπόν, για την καραμπινάτη νικηφόρα επανεκλογή του Γιώργου Καμίνη στον Δήμο Αθηναίων. Και δυσκολευόμαστε να επιλέξουμε δημοτικούς συμβούλους από ένα τόσο πλήρες ψηφοδέλτιο. Πάντως εμείς αποφεύγουμε τους «αναγνωρίσιμους» και ψάχνουμε να βρούμε τις καινοτόμες προσωπικότητες, που μπορούν να προσφέρουν θετικό έργο στην τοπική κοινωνία μας. Αδικώντας κάποιους άλλους που δεν προλάβαμε να ανακαλύψουμε, επιλέξαμε από διαδικτυακές γνωριμίες δύο εκλεκτές περιπτώσεις από διανοούμενους και μάνατζερς συνάμα, που λέγαμε.
Tον Φίλιππο Δραγούμη, περιβαλλοντιστή και ακτιβιστή, με ενδιαφέρουσες ιδέες για τη βελτίωση της λειτουργίας της δημοτικής γραφειοκρατίας. Kαι την Αγγελική Κοσμοπούλου, συνεργάτρια της Athens Voice, της οποίας μας έχει εντυπωσιάσει το διπλό όραμα. Θέλει να εισφέρει την επαγγελματική εμπειρία της, ως επικοινωνιακής συμβούλου, στην βελτίωση της εικόνας της μητροπολιτικής Αθήνας, που θα φτιάξει ο Καμίνης. Και να κάνει το χόμπυ της, το τρέξιμο στην πόλη, να γίνει οργανωμένο κίνημα μαζικών αθλητικών γεγονότων ανάμεσα στους Αθηναίους.
***
Η άλλη ψήφος είναι για την περιφέρεια Αττικής. Εδώ θα την δώσουμε, τουλάχιστον στον πρώτο γύρο, στην «μικρή» δημοσκοπικά υποψηφιότητα του Θάνου Τζήμερου «Δημιουργούμε Μαζί», η οποία όμως είναι πολιτικά ισχυρή. Έχει τη μοναδική ρηξικέλευθη και καινοτόμα πρόταση λογικής, στο κλίμα που περιγράψαμε και προηγουμένως. Βρίσκεται απέναντι σε όλες τις υπόλοιπες του ανταγωνισμού, που υπηρετούν τη λογική του πελατειακού παρακράτους. Όχι μόνο του Σγουρού, που έντεχνα ταυτιζόμενος επικοινωνιακά με τους δύο Δημάρχους («το τρίο Καμίνης, Σγουρός, Μπουτάρης»…), κάνει τα αντίθετα από αυτούς, χαρίζοντας χρέη στις ΠΑΕ και λοιπές ανδραγαθίες…
Στόχος είναι να μπορέσει ο Τζήμερος, λοιπόν, ακόμα και αν πιθανότατα δεν κερδίσει, να έχει θέση στο Συμβούλιο. Θα ζορίσει έτσι όλους τους βροντόσαυρους του ανταγωνισμού, πιέζοντάς τους προς ανανεωτικές περιπέτειες. Διαβάστε, τη συνέντευξή του αυτή. Κυρίως διαβάστε αυτό το προεκλογικό του κείμενο («Σπατάλη, σπατάλη, σπατάλη»), που δείχνει το δρόμο του τεχνικού εκσυγχρονισμού της εκλογικής λειτουργίας της Περιφέρειας ως πιλότου. Ώστε αμέσως μετά να διευρυνθεί στο πεδίο όλης της εν γένει λειτουργίας της Δημόσιας Διοίκησης, μέσα από την αυτονόητη παράκλητη ηλεκτρονική επανάσταση. Έτσι παίρνει κανείς μια ιδέα για την ποιότητα των τολμηρών ξεπεταγμάτων του συγκεκριμένου υποψήφιου.
Ξέρω, ξέρω, τα έχουμε ψιλοξαναπεί για την περίπτωση Τζήμερου. Είναι ένα case study που χρειάζεται να γίνει με την εισροή στοιχείων ψυχανάλυσης, το πώς τόσο πολλοί τον μισούν, χωρίς να έχουν συγκροτημένη επιχειρηματολογία περί του πόσο «φασίστας» είναι... Επί πλέον πόσοι καταξιώνονται βρίζοντάς τον, σε ένα περιβάλλον όπου θα τους απαντούσε «ου συ με λοιδορείς, αλλ’ ο τόπος». Αφού έχει γίνει απόλυτη μόδα να κερδίζεις μπόι και «λάικ», προσβάλλοντας τον ακατ(α)νόμαστο αποδιοπομπαίο.
Η εν λόγω ψυχοπαθολογία έχει κάθε λόγο ύπαρξης στα πεδία του προσωπικού και τα πλουτίζει. Αλλά στο πεδίο της δημόσιας σφαίρας περισσεύει. Και στο καθ’ ημάς ισλάμ, που είμαστε πολύ κιμπάρηδες, αυτά ξέρουμε να τα μπερδεύουμε. Το να ακούς ωραία κορίτσια να σου λεν δημοσιολογώντας ότι «εγώ δεν ξέρω τι λέει ο Τζήμερος, γιατί σιχαίνομαι να τον διαβάζω, αλλά…» ή «όπου υπάρχει Τζήμερος, δεν υπάρχω εγώ!», είναι ολοφάνερα σκοταδιστικό. Και άμα δεν βρίσκουν επιχειρήματα και το ρίχνουν στο «διότι έτσι γουστάρω!», εκεί έχουμε την αρχή του τέλους, το εισιτήριο για τον φασισμό. Πολλώ δε μάλλον όταν δηλώνουν λάτρεις του μεταρρυθμιστικού εκσυγχρονισμού. Αμαρτία.
Γι αυτό είναι ουσιωδώς μίζερο, αντιτουριστικό, έως και αποκρουστικό, να ακούς τέτοια λόγια τύπου «Θα προτιμήσω θάνατο, τον Θάνο δεν ψηφίζω» (παραφράζοντας τον Μάρκο Β., εθνικό ποιητή εκ Σύρου και Πειραιώς). Ιδίως, μάλιστα, όταν δεν συνοδεύονται από τα δέοντα επιχειρήματα. Άλλο η ψήφος, που καλό είναι να ορίζεται από τον ορθό λόγο και άλλο τα αισθήματα με τα παραφερνάλιά τους.
Και φυσικά, όταν έχεις να διαλέξεις ανάμεσα σε διαλεχτά λουλούδια του πελατειακού λαϊκισμού και απέναντι έχεις κάποιον που με λίγη ρηξικέλευθη λογική μπορεί να ταρακουνήσει τα νερά του έλους, είναι μεγάλη πολυτέλεια οι ψηλομύτικες ξινίλες. Κι όταν καταλάβεις ότι πρόκειται για μια δυσανεξία σε κάποιον Άλλον που μας μοιάζει ηθικά, αλλά έχουμε αισθητικό ζήτημα, γινόμαστε λίγο μπόκο χαράμ… Διατμητικά μυαλά χρειαζόμαστε, που δεν είναι ανάγκη να είναι όλα της ίδιας κοπής και να μας μοιάζουνε.
***
Την ατυχία μας, τι ψώνιο και αυτό να ανεχόμαστε μόνο όσους είναι κατ’ εικόνα και ομοίωσή μας... Δεν γίνεται, να υποφέρει χρόνια ο μεταρρυθμιστικός χώρος και άλλος να μη θέλει τον Καμίνη, άλλος τον Μπουτάρη, άλλου να του ξινίζει ο Θεοδωράκης. Και άλλος να κάνει εμετό όταν βλέπει τον Ψαριανό, ή τον Μόσιαλο ή τον Τζήμερο ή τον Βαλλιανάτο. Όλοι μαζί, άλλοι πιο σοσιαλιστές, άλλοι πιο φιλελεύθεροι, θα πρέπει να μπουν σε μια ενιαία δυναμική. Ας ηγηθεί όποιος αποκτήσει από τη ζωή την Pole Position, που έχουμε ξαναπεί. Αλλά κανείς από αυτούς και πολλούς άλλους δεν είναι του πεταματού.
Ακόμα περισσότερο που έχουμε ξαναπεί ότι είναι η ώρα των τρελών. Με την έννοια ότι τώρα που είμαστε στον πάτο έχουμε μεγαλύτερη ανάγκη από την ασυνήθη και αντιακαδημαϊκή λογική. Μην ξεχνάμε πάντα την Αϊνσταΐνεια ρήση, που δένει ταμάμ με το θέμα μας: δεν μπορείς να λύσεις ένα πρόβλημα, χρησιμοποιώντας τη λογική που δημιούργησε αυτό το πρόβλημα. Σε αυτό οφείλεται η επιτυχία Καμίνη, Μπουτάρη, εξ ίσου και του Ποταμιού. Γενικά, οι κουζουλοί είναι αυτοί που με τη λογική της άνωθεν θέασης out of the box, βοηθούν να γίνουν οι υπερβάσεις.
Ειδικά, τώρα που η κοινωνία μας είναι γονατιστή από τις ορδές του Πελατειακού Λαϊκισμού. Τόσο του ξεσαλωμένου Ενιαίου Ψεκασμένου Αντιμνημονιακού Ανεξυριζαυγιτισμού, όπως τον περιγράψαμε προχτές («Το Τεκμήριο της Κυβερνητικότητας»). Όσο και του «μνημονιακού» συγκυβερνητισμού, που στηρίζει την επίμαχη σταθερότητα πάνω στην φορολογική και ασφαλιστική εξουθένωση του παραγωγικού κόσμου. Τώρα που έχει έρθει η ώρα της ανατροπής του παρελθόντος ζημιογόνου παραδείγματος, χρειαζόμαστε κάθε μορφής ανατροπείς.
Ποδοσφαιριστές σπουδαίοι είναι όλοι όσοι έχουν και στρατηγική σύλληψη και εκτελεστική δεινότητα. Είναι δηλαδή διανοούμενοι και μάνατζερς. Τώρα, αν κάποιοι βουτάνε περιπαθώς στα πόδια των αντιπάλων για να κάνουν τάκλινγκ και λερώνουν τη φανέλα με ιδρώτα και λάσπη, ή κάνουν τη δουλειά χωρίς να κάτσει στην κάλτσα τους κόκκος σκόνης, δεν έχει σημασία. Είπαμε μαύρη γάτα, άσπρη γάτα, φτάνει να πιάνει ποντίκια. Όλοι οι καλοί χωράνε και ευτυχώς που δεν είναι ίδιοι μεταξύ τους.
Ο Καμίνης και ο Μπουτάρης άνοιξαν το δρόμο, με τη βοήθεια και της κοινωνίας πολιτών που άρχισε να νογάει και να κάνει εμετό τον παλαιοκομματισμό. Αυτός ακόμα αντέχει, βέβαια, στις ποικίλες «αριστερο»δεξιές εκδοχές του, αλλά αρχίζει σιγά σιγά να νοιώθει την πίεση της λογικής, που τον σπρώχνει προς το περιθώριο.
Στις μεθαυριανές αυτοδιοικητικές εκλογές, μπορούμε να εντοπίσουμε στην δική μας τοπική κοινωνία τους υποψήφιους που έχουν, όσο είναι δυνατόν, αυτά τα χαρακτηριστικά. Να είναι μεταρρυθμιστές, που θα σπάσουν τις πύλες και θα κυριεύσουν τα κάστρα, διώχνοντας την παρακμή και εισάγοντας δημιουργικά χρόνια, στη βάση της διττής ικανότητας του διανοούμενου και του μάνατζερ.
Η επίμονη προσήλωση στη νομιμότητα (στην οποία θα ταράξουμε κάθε πυροβολημένο θιασώτη του ντιριντάχτα) και η αγνόηση του πολιτικού κόστους στα άρρωστα χρόνια που περνάμε, είναι το άλλο παράδειγμα. Είναι η αλλαγή λογικής, το «πάρτο αλλιώς!» που μας έλειπε. Όπου το βρίσκουμε το προωθούμε, το στηρίζουμε, το ενισχύουμε. Είναι ο όρος της επιβίωσής μας, στο βαθμό που το πολιτικό κόστος και το έλλειμμα αποφασιστικότητας μας έφεραν τη σημερινή σήψη. Ψηφίζουμε παντού καινοτόμους, τολμηρούς, κουζουλούς. Είπαμε, είν’ η ώρα των τρελών. Γι αυτό η Βίλλα θα γίνει η Νίκη του Καμίνη.
Όλα συνηγορούν προς την διεύρυνση του συμβολισμού της ανατρεπτικής ανανέωσης, που εισήγαγαν με τις δύσκολες επιτυχίες τους οι δύο δήμαρχοι. Το αίτημα της απομόνωσης του δηλητηριώδους πελατειακού λαϊκισμού, που μας μεταστοιχείωσε σε θλιβερούς απολωλότες τσιφτετέλληνες, γίνεται ισχυρότερο. Ο δρόμος θα είναι κακοτράχαλος, ώσπου να πλησιάσουμε τη ζώνη του φωτοδότη ηλιάτορα. Αλλά τα σημάδια του λυκαυγούς γίνονται ολοένα και πιο φανερά και κάνουν την ελπίδα βεβαιότητα. Someday our prince will come.
12°
