Δώδεκα μέρες. Συναντήσεις, βόλτες, κουβέντες. Δουλειά κανονική και κανονική ζωή. Κι έπειτα πάλι επιστροφή στην ένταση των ημερών. Με το βλέμμα εντός, στις αγωνίες μου, κι εκτός, στον κόσμο που κινείται παράλληλα.
Αν υπάρχουν στιγμές στη ζωή που δείχνει κανείς τον αληθινό εαυτό του, οι εκλογές είναι σίγουρα μία απ'αυτές. Εκεί βλέπεις τον ναρκισσισμό και την αμετροέπεια, το ήθος ή την έλλειψή του, τα συμπλέγματα και τα απωθημένα, τις ιδέες μεγαλείου ή, σπανίως, την αίσθηση του μέτρου. Διαυγής καθρέφτης οι εκλογές...
7/5
Έντεκα μέρες ως τις εκλογές. Ο αγαπημένος μου Επίκτητος γράφει στο "Εγχειρίδιον", τον αξεπέραστο οδηγό του για τη ζωή: "Όταν πρόκειται να καταπιαστείς με κάτι, ξεκαθάρισε μέσα σου τι λογής είναι αυτό που πας να κάνεις. Αν, για παράδειγμα, πας να κάνεις λουτρό, συλλογίσου όσα συμβαίνουν στα δημόσια λουτρά: αυτούς που καταβρέχουν τους άλλους, αυτούς που σπρώχνουν, που βρίζουν, αυτούς που κλέβουν. Έτσι, θα καταπιαστείς με αυτό πιο σίγουρα αν εξ αρχής πεις μέσα σου ότι "εγώ ένα λουτρό θέλω να πάρω αλλά και να διατηρήσω την ψυχική μου διάθεση συνταιριασμένη με τη φύση". Κάνε το ίδιο για κάθε πράξη σου...". Χωρίς υπομνηματισμό για απόψε. Περιττεύει...
8/5
Δέκα μέρες ως τις εκλογές. Τελική ευθεία πια. Στο προεκλογικό υλικό που φτάνει στα χέρια μου ή βλέπω στους δρόμους, διαβάζω τις τάσεις της εποχής. Οι περισσότεροι υποψήφιοι - τα πρόσωπα, όχι τα κόμματα - έχουν πιάσει τον παλμό των ημερών. Βγαίνουν στον κόσμο με μικρά έντυπα, σύντομα μηνύματα, εστίαση στα ουσιώδη: βιογραφικό, φωτογραφία και μια μικρή τοποθέτηση για το "γιατί" τους. Δίπλα τους μοιάζουν ακόμα πιο άσχημες, ακόμα πιο θορυβώδεις οι "υπερπαραγωγές". Ναι, υπάρχουν και τέτοιες! Έντυπα άλλων εποχών, από τότε που ήταν της μόδας να βάζεις φωτογραφίες με "επισήμους" και προσωπικότητες με ή χωρίς εισαγωγικά, για να καρπωθείς λίγη από τη λάμψη τους. Για να δείξεις μέσα από τη σύνδεση μαζί τους πως "κάποιος είσαι" κι εσύ.
Θυμάμαι πως στα προηγούμενα χρόνια, όταν σχεδιάζαμε προεκλογικά έντυπα εμφανίζονταν οι υποψήφιοι στο γραφείο με τα φωτογραφικά άλμπουμ υπό μάλης. Περνούσαμε ώρες αξιολογώντας πιθανές επιλογές και συνδυασμούς. Αρχηγούς κομμάτων και υπουργούς, βουλευτές και πολιτευτές, παπάδες και "αρχές του τόπου" και, αν τύχαινε, celebrities. Τότε, το άθροισμά απέδιδε συνειρμικά. Τότε "μετρούσε" επίσης θετικά η προεκλογική σπατάλη, ήταν υποσυνείδητα σημάδι δύναμης. Σήμερα, στη δυσκολία των καιρών, μοιάζει παράταιρο να κάνεις έξοδα. Μοιάζει ξένο και παλιό να αθροίζεις φωτογραφίες από καλές στιγμές ή glamorous γνωριμίες. Η εποχή ζητά τον πιο ευθύ αγώνα. Εσύ, μόνος, με τις ιδέες και τη διαδρομή σου. Τα ελάχιστα όπλα.
9/5
Εννέα μέρες. Μονοψήφιος ο αριθμός πια. Απόψε, στο κλείσιμο της μέρας, μια ήσυχη στιγμή με τα αγόρια, για φαγητό στη γειτονιά. "Όπως παλιά", μου έρχεται να γράψω, μα δεν είναι παλιά, είναι πάντα. Ο αγαπημένος μου δάσκαλος έτυχε να περνά από εκεί και κάθησε λίγο μαζί μας, ευλογώντας τη στιγμή. Ρώτησε αστειευόμενος: "Τι κάνει μια υποψήφια εδώ αυτήν την ώρα, αντί να τρέχει αναζητώντας ψήφους;". Πρώτη, αυτόματη αντίδραση, το άγχος που γεννά αυτό που ίσως θα έπρεπε να κάνω. Το αναμενόμενο, ενδεχομένως το ευκτέο. Δεύτερη αντίδραση, γειωμένη, η ασφάλεια που εξασφαλίζουν οι δικές μας επιλογές. Η επιδίωξη της κανονικότητας. Αυτό που είμαι αληθινά, στη σημερινή, λίγο πιο φορτωμένη, συνθήκη.
10/5
Οκτώ μέρες ως τις εκλογές. Μέρα ξεκούρασης -όχι όπως "θα έπρεπε" μα ακριβώς όπως ένιωθα. Βόλτες με φίλους, παιχνίδι με τα παιδιά, κουβέντες. Μια ανάσα πριν την τελική ευθεία.
Στην πρωϊνή βόλτα στην Καλλιδρομίου για τα ψώνια της εβδομάδας, για άλλη μια φορά αδυνατώ να αυτοπαρουσιαστώ ως υποψήφια. Δυσκολεύομαι και αντιδρώ. Κινούμαι σε γνώριμους χώρους με μια ασυνήθιστη για μένααμηχανία, μια συστολή χωρίς προηγούμενο. Δεν θέλω να ενοχλήσω, να παραβιάσω τον χώρο του άλλου ή τον χρόνο του όσο ασχολείται με κάτι δικό του, όπως τα ψώνια ή ο καφές. Προβάλλω αυτόματα τη δική μου πιθανότερη αντίδραση σε μια τέτοια σκηνή: ενόχληση, εκνευρισμός, απαξίωση. Όλα αρνητικά. Δεν θα'θελα να συνδεθώ με αυτά, μα τώρα που οι μέρες πλησιάζουν ίσως πρέπει να ρίξω λίγο νερό προεκλογικής εξωστρέφειας στο κρασί μου.
11/5
Επτά ημέρες ως τις εκλογές.. Σαν τις εξετάσεις στο σχολείο, που όσο πλησιάζουν νιώθεις πως θα μπορούσες να είχες διαβάσει λίγο περισσότερο, έτσι κι εγώ νιώθω πως τώρα που πήρα κάπως μπρος θα΄θελα λίγο χρόνο να εμπεδώσω την υπό διαμόρφωση στάση μου. Μα ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω, ούτε διαστέλλεται. Άρα μπορώ να δίνω τον καλύτερο εαυτό μου εντός του διαθέσιμου χρόνου, με το ρολόι να χτυπάει.
Βλέποντας γύρω μου, πιστεύω με βεβαιότητα πως κάνω την πιο οικονομική καμπάνια από όλους. Στόχος μου ήταν εξαρχής μια απόπειρα "home-made and no-budget". To πρώτο από δυνατότητα, το δεύτερο από δυνατότητα (ανάστροφη) και άποψη. Οι προτεραιότητες είναι αλλού, στην κανονική ζωή και στις ανάγκες της. Δεν είναι μόνον που δεν μπορώ σ΄αυτή τη φάση της ζωής μου. Είναι που δεν το βρίσκω σωστό, ούτε συμβατό με την εποχή. Με τα ελάχιστα, και σε αυτό. Σαν κάθε μέρα..
12/5
Έξι μέρες σημαίνει από τη μια άγχος κι από την άλλη ανακούφιση. Όσο περνούν οι μέρες σκέφτομαι περισσότερο αυτά που δεν έχω κάνει, λιγότερο τα όποια θετικά μου πιστώνω στη διαδρομή. Ναι, υπάρχουν πράγματα που ίσως θα'πρεπε να κάνω μα δεν μπορώ. Θέματα αρχής ή ιδιοσυγκρασίας. Σ'αυτά παίρνω το ρίσκο της επιλογής. Υπάρχουν και αδυναμίες, που θέλουν δουλειά να τιθασεύουν.
Κάποιοι φίλοι, έμπειροι στην πολιτική και με πολλές εκλογές στο ενεργητικό τους, μου λένε πως πρέπει να τρέξω περισσότερο. Να αφήσω τις θεωρίες και τα γραψίματα και να μπω στη δράση. Στο ψητό. Στον κόσμο. Στο "θέλω να με ψηφίσετε". Ξέρω ότι θα'πρεπε, μα εξακολουθεί να μου μοιάζει άκομψο και παρεμβατικό. Έχω λίγες ώρες, ως το ξημέρωμα, να το σκεφτώ και να δω τι κάνω. Αναζητείται τρόπος γι'αυτό. Αποτελεσματικός και "δικός" μου. Δεκτή η βοήθεια του κοινού...
13/5
Πέντε μέρες ως τις εκλογές. Μια ανάσα μόνο. Απόψε, το debate των υποψηφίων δημάρχων της Αθήνας έδειξε το πολιτικό ήθος κάθε προσώπου. Υπάρχουν διάφοροι τρόποι να μετέχεις στο δημόσιο διάλογο -κι άλλοι τόσοι να ασκείς πολιτική. Υπάρχουν οι φωνασκίες και οι ήπιοι τόνοι, οι διαρκείς καταγγελίες και τα παλαιοπολιτικά τερτίπια. Τα "μην εκνευρίζεστε" και οι συνεχείς διακοπές με ελάχιστες συσπάσεις του προσώπου, για να φανεί "η υπεροχή", όπως συμβουλεύουν οι επικοινωνιολόγοι. Υπάρχει η αποδόμηση κάθε πρότασης, χωρίς να έχεις κάτι να προτείνεις. Υπάρχει το να'χεις κάτι να πεις ή να θέλεις απλώς να κάμψεις τον αντίπαλο. Υπάρχουν άνθρωποι που συζητούν για να συζητήσουν, για να εξαχθεί ενα δημιουργικό συμπέρασμα, κι άλλοι που "συζητούν" για να νικήσουν. Να κατατροπώσουν τον αντίπαλο, να τον εκμηδενίσουν. Σε μια τέτοια συζήτηση, ένας σοβαρός και ακέραιος άνθρωπος δεν έχει καμία τύχη. Όπως έλεγε η Ελένη Βλάχου, όταν τσακώνεται μια κυρία με μια π..., δεν κερδίζει ποτέ η κυρία...
4°
