Πολιτικη & Οικονομια

Είμαι 17άρης, σας γ@μώ τη Μόρια

Πρέπει να τιμωρηθούν για την πράξη τους αν πράγματι είναι ένοχοι; Χωρίς αμφιβολία. Προϋπόθεση όμως είναι να κατανοήσουμε τις συνθήκες κάτω από τις οποίες συντελείται ένα έγκλημα

81922-183211.jpg
Παντελής Καψής
2’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ
Ολοκληρωτική καταστροφή του ΚΥΤ στη Μόρια
© EUROKINISSI / ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΠΑΛΑΣΚΑΣ

Ο Παντελής Καψής σχολιάζει τον εμπρησμό του καταυλισμού στη Μόρια από ανήλικους και την τιμωρία τους με βάση τη ζωή τους και τους λόγους που το έκαναν

Τις πραγματικές συνθήκες της ζωής των 17άρηδων που συνελήφθησαν για τη φωτιά στη Μόρια δεν τις γνωρίζω. Μπορώ, ωστόσο, να υποθέσω με σχετική βεβαιότητα ορισμένα πράγματα. Είναι ασυνόδευτα ανήλικα που σημαίνει ότι εδώ και καιρό ζουν μόνοι τους, μακριά από την οικογένειά τους και χωρίς βέβαια να πηγαίνουν σχολείο. Ήρθαν κάτω από εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες από την πατρίδα τους, το Αφγανιστάν, είτε περπατώντας είτε εμπιστευόμενα τη ζωή τους σε επαγγελματίες διακινητές. Πόσο κράτησε το ταξίδι τους δεν το γνωρίζω, υποθέτω όμως το ότι ο στίχος του Σαββόπουλου «είμαι δεκαεξάρης, σας γ@μώ τα λύκεια» τους πιάνει. Και βέβαια γνωρίζω ότι κατάφεραν να επιβιώσουν, είναι μαχητές, δεν γνωρίζω όμως με τι τραύματα στο σώμα ή στην ψυχή τους.

Πρέπει να τιμωρηθούν για την πράξη τους αν πράγματι είναι ένοχοι; Χωρίς αμφιβολία, κανείς δεν είναι υπεράνω του νόμου. Χωρίς τον νόμο γινόμαστε ζούγκλα, αν και στη Μόρια είχαμε ζούγκλα και με τον νόμο. 

Προϋπόθεση της απονομής δικαιοσύνης ωστόσο είναι να κατανοήσουμε τις πραγματικές συνθήκες κάτω από τις οποίες συντελείται ένα έγκλημα. Να μπω στη θέση τους αδυνατώ, η ζωή τους είναι έξω από κάθε δική μου παράσταση. Μπορώ να θυμηθώ τον γιο μου όμως στην ηλικία τους. Μπορώ να θυμηθώ τα ξενύχτια για το πότε θα γυρίσει το βράδυ του Σαββάτου που έβγαινε με τους φίλους του, την αγωνία για το αν ήπιε δύο ποτήρια παραπάνω, αν κάπνισε ή αν έγινε τίποτα χειρότερο, γιατί παιδιά είναι, παρασύρονται. Και μπορώ να φανταστώ πώς θα ένιωθα αν το δικό μου παιδί ήταν στη θέση τους. Δεν μιλάω για το κρύο, την πείνα, τις αρρώστιες, την ταλαιπωρία ή τις άθλιες συνθήκες στα κέντρα -τι άθλιος ευφημισμός- φιλοξενίας. Όλα αυτά μπορεί και να τα θεωρούσα περαστικά. Θα ένιωθα πανικό όμως για την ζωή του, για το αν θα μπορούσε να προστατέψει τον εαυτό του κι ίσως περισσότερο για το αν θα άντεχε όλη αυτή τη δοκιμασία ψυχολογικά. Αν θα μπορούσε να βγει ζωντανός, όχι μόνο βιολογικά αλλά και σαν προσωπικότητα. Και θα το ομολογήσω: Αν το αντίτιμο της επιβίωσης ήταν αυτή η ιδιαίτερη σκληράδα και ένας κυνισμός που όσοι γνωρίζουν αποδίδουν σε πολλά από αυτά τα παιδιά, χαλάλι του, αρκεί να επιβίωνε. Σε τέτοιες συνθήκες οι δικοί μας κώδικες συμπεριφοράς και ηθικής δεν σε πάνε μακριά.

Θα μπορούσα να τον καταλάβω λοιπόν αν έβαζε φωτιά στη Μόρια; Θα προσπαθούσα. Ήταν μια πράξη εκδίκησης και αλόγιστης βίας; Παρασύρθηκαν από μεγαλύτερους ή από τρίτους με τη δική τους ατζέντα; Ήταν μια πράξη αντίστασης, ενδεχομένως και για λογαριασμό όλων των υπολοίπων; Η άρνηση δηλαδή να αποδεχθούν την αντιμετώπιση που έχουν από τις αρχές. Ήταν μια κίνηση απελπισίας, να κάψουν τη Μόρια για να μπορέσουν να φύγουν, όπως τελικά θα φύγουν ως το Πάσχα; Ή ήταν απλώς μια κραυγή, μια προσπάθεια να τραβήξουν την προσοχή της παγκόσμιας κοινότητας, η οποία πράγματι, πρόσκαιρα ίσως, τους άκουσε; Ότι κι αν ήταν, θα τους έβρισκα πολλά ελαφρυντικά. Αν μάλιστα ήταν μια συνειδητή πράξη, θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι πέτυχαν τον σκοπό τους. Αυτοί θα βρεθούν ενώπιον της δικαιοσύνης, οι συνθήκες όμως θα είναι καλύτερες για όλους τους υπόλοιπους. Θα μπορούσε να θεωρηθεί και πράξη αυτοθυσίας.

Να τους τιμωρήσουμε λοιπόν; Ναι, όποια και αν ήταν τα κίνητρά τους, κατέστρεψαν δημόσια περιουσία και κυρίως έβαλαν σε κίνδυνο τις ζωές χιλιάδων, ακόμα και μικρών παιδιών. Όμως να τιμωρηθούν γι’ αυτό που είναι, 17χρονα παιδιά που έχουν περάσει μια απίστευτη περιπέτεια, τέτοια που εμείς ούτε μπορούμε να διανοηθούμε. Κι ότι η τιμωρία δεν μπορεί παρά να είναι και μια προσπάθεια αποκατάστασης και φροντίδας. Να ξε-ζήσουν όσα έζησαν δεν γίνεται, ίσως όμως είναι εφικτό να συμφιλιωθούν με την κοινωνία, να μπορέσουν να διεκδικήσουν κάποια στιγμή στο μέλλον, μια πιο φυσιολογική ζωή από την ζωή του πρόσφυγα. Όσοι ζητούν την «παραδειγματική» τιμωρία τους, ίσως πρέπει να ξανασκεφτούν τι λένε. Δεν είναι όλα ένα πολιτικό παιχνίδι, μια ευκαιρία να κατατροπώσουμε τους ιδεολογικούς μας αντιπάλους.

ΕΓΓΡΑΦΕΙΤΕ ΣΤΟ NEWSLETTER ΜΑΣ

Tα καλύτερα άρθρα της ημέρας έρχονται στο mail σου

ΠΡΟΣΦΑΤΑ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Έχετε δει 20 από 200 άρθρα.