Εκκλησία υπεράνω νόμων και μέτρων

Σε μια χώρα που η αγαπημένη ασχολία πολιτικών και δημοσιογράφων (ναι βρε παιδιά, με εξαιρέσεις, όπως όλα στη ζωή) είναι το κρυφτό πίσω από δάχτυλα, είναι κάπως δύσκολο να ακουστεί το προφανές. Πολύ περισσότερο όταν το προφανές έχει να κάνει με την Εκκλησία. Την εταιρεία, της οποίας η εξουσία είναι τόσο μεγάλη ώστε να έχει καταφέρει να εισπράττει και να διαχειρίζεται τα έσοδά της όπως κάθε άλλη εταιρεία, χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν και ταυτόχρονα να μισθοδοτείται από τα λεφτά των φορολογούμενων.

Ευτυχώς οι κανόνες έχουν και εξαιρέσεις (που είπαμε και πριν) και ευτυχώς στην πρωινή ενημερωτική εκπομπή του ΣΚΑΙ, το «Σήμερα», καλούν τον Μανώλη τον Δερμιτζάκη ο οποίος παρατήρησε την αντίφαση (είμαι ευγενικός καθώς η σωστή λέξη είναι «κοροϊδία») του να κλείνουν επιχειρήσεις για προστασία από τον κορωνοϊό, αλλά στην Εκκλησία να συνεχίζουν να μεταλαμβάνουν όλοι από το ίδιο κουτάλι, σαν να μην τρέχει τίποτα.

Βέβαια ο κύριος Δερμιτζάκης έκανε ένα μικρό λάθος καθώς διαχώρισε την Εκκλησία από την επιχειρηματική ζωή της χώρας, πράγμα κάπως άδικο για μια τόσο μεγάλη μπίζνα, αλλά αυτό το μικρό λάθος δεν έχει τόση σημασία. Σημασία έχει ότι αυτός ο κρατικά μισθοδοτούμενος οργανισμός συνεχίζει να λειτουργεί πιο αυθαίρετα κι από μεζονέτα σε παραλία, ακόμα και τώρα που η αυθαιρεσία δεν είναι απλώς ενοχλητική αλλά θανατηφόρα.

Ελεύθερη ανταλλαγή σιέλου στη μετάληψη, φιλιά σε τζάμια εικόνων (αλήθεια εκτός από την εικόνα είναι ιερό και το τζάμι της;), φιλιά σε σταυρούς, φιλιά σε χέρια παπάδων, παπάδες χωρίς μάσκα σε ορκωμοσίες υπουργών παρουσία πρωθυπουργού και Προέδρου της Δημοκρατίας που φορούν μάσκα αλλά επειδή καταλαβαίνουν ποιος κάνει κουμάντο στη χώρα κάνουν τουμπεκί ψιλοκομμένο, παπάδες χωρίς μάσκα σε αγιασμούς σχολείων, παπάδες σε κήρυγμα κατά των μασκών, είναι μόνο λίγα από τα κατορθώματα του κρατικά μισθοδοτούμενου κλήρου.

Το τελευταίο κατόρθωμά τους μπορεί κανείς να το απολαύσει στο βίντεο από τον αγιασμό σε ένα λύκειο της Νάξου: Ο παπάς έχει μπει στην τάξη κρατώντας σταυρό και βασιλικό και οι μαθητές, ένας ένας, κατεβάζουν τη μάσκα για να φιλήσουν τον σταυρό σε μια ωραία παραλλαγή της ρώσικης ρουλέτας (δείτε από το 15.20 και μετά).

Εννοείται πως ο παπάς αυτός θα συνεχίσει να μισθοδοτείται από το Υπουργείο της Παιδείας καθώς το όριο της κυβερνητικής πυγμής είναι οι καφετέριες και τα συνοικιακά μαγαζιά. Σε οτιδήποτε κάπως πιο ισχυρό η κυβερνητική ουρά μπαίνει στα σκέλια και ο πόλεμος με τον κορωνοϊό μπορεί να περιμένει.

Καταλαβαίνετε πως το πρόβλημα με την ανοχή στην εκκλησιαστική αυθαιρεσία δεν έχει να κάνει μόνο με τον κίνδυνο διασποράς του κορωνοϊού από τα ορθόδοξα σταγονίδια. Έχει να κάνει και με την εμπέδωση της ανάγκης τήρησης των κανόνων. Τα δύο μετρά και τα δύο σταθμά ενισχύουν και την απροθυμία συμμόρφωσης, αλλά και την πεποίθηση ότι η πανδημία δεν είναι και τόσο σοβαρή. «Αν κινδυνεύαμε στ’ αλήθεια, θα άφηναν τη θεία μετάληψη και θα επέτρεπαν στους παπάδες να αλωνίζουν έτσι;» μπορεί να αναρωτηθεί κάποιος αφελής ή πονηρός, παρότι η απάντηση είναι ένα ξερό «ναι, θα άφηναν και θα επέτρεπαν». Γιατί για το αντίθετο, για να μην άφηναν και να μην επέτρεπαν, χρειάζεται μια Εκκλησία με αίσθημα ευθύνης και μια κυβέρνηση με πυγμή. Και δεν έχουμε τίποτα από τα δύο. Μέχρι, λοιπόν, να τα αποκτήσουμε, όσοι πιστοί προσέλθετε να αρρωστήσετε. Και να μας κολλήσετε κι εμάς. Και μπράβο σας.