Γιατί δόθηκαν μεγάλου μεγέθους μάσκες στους μαθητές των σχολείων και πώς εμπλέκεται η Νέα Δημοκρατία - Σχολιάζει ο Σταμάτης Ζαχαρός
Η κυβέρνηση, στην υπόθεση με τις μάσκες, πληρώνει το μάρμαρο της ροπής της στον λαϊκισμό. Παρά τα συντριπτικά της ποσοστά στις δημοσκοπήσεις, υπάρχουν αρκετοί στο −κατά τ' άλλα τεχνοκρατικό− περιβάλλον του Κυριάκου Μητσοτάκη, που σπεύδουν να «αφυπνίσουν» τον Πρόεδρο σχετικά με την «επαφή του με την κοινωνία». Αυτή τη σουρεαλιστική και παλαιοκομματική πρακτική την πληρώνει ξανά και ξανά η κυβέρνηση, χωρίς να διδάσκεται από τις αστοχίες του παρελθόντος.
Η πρόταση ήρθε αρχικά από κορυφαίο υπουργό. «Δεν είχε δώσει δικαιώματα», θα έλεγαν σε τηλεοπτικό ρεπορτάζ, καθώς στους 14 μήνες διακυβέρνησης δεν είχε υποπέσει ούτε σε σφάλματα ούτε σε λαϊκιστικές πρακτικές. Ο Κ. Μητσοτάκης αρχικά δεν προσχώρησε στη συγκεκριμένη πρόταση. Ήταν άλλωστε ασυνήθιστη. Όπως ο ίδιος ο πρωθυπουργός είπε στη ΔΕΘ, είμαστε η μόνη χώρα της Ευρώπης που χορηγεί μάσκες. Αυτό και μόνο έπρεπε να τον ψυλλιάσει. Τελικά όμως την αποδέχθηκε. Το κόστος ήταν διαχειρίσιμο και επιπλέον πίστεψε ότι θα γλιτώσει την γκρίνια της αντιπολίτευσης και θα κάνει μια φιλολαϊκή κίνηση.
Το φιάσκο ξεκίνησε από εκεί. Όσο καλά κι αν είχαν υλοποιήσει το project, θα υπήρχαν παράπονα. Πολλώ δε μάλλον καθώς το project δεν υλοποιήθηκε καλά. Η απόφαση για χορήγηση μασκών ήταν ανεξήγητη. Και ο HIV απειλεί τις ζωές ανθρώπων αλλά το κράτος δεν χορηγεί δωρεάν προφυλακτικά. Επίσης, πέρα από τις μάσκες, χρειάζεται και σαπούνι για τα χέρια, αλλά δεν χορηγείται από το κράτος μια μπάρα σαπούνι σε κάθε μαθητή. Επιπλέον, η χρήση μάσκας είναι επιβεβλημένη σε διάφορους χώρους. Τα παιδιά λοιπόν, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, ήδη είχαν μάσκες.
Καθώς όμως η μόνιμα πλειοδοτούσα αντιπολίτευση θα έταζε μάσκες, στην κυβέρνηση θεώρησαν ότι πρέπει να κάνουν ρελάνς… με μάσκες. «Τα βλέπω», που θα έλεγαν και στην πόκα. Ίσως ήταν και ένα άλλοθι για την αδυναμία να εφαρμόσουν άλλες πολιτικές που θα δυσαρεστούσαν τις συντεχνίες. Όπως π.χ. το να ανοίγουν τα σχολεία σε δύο βάρδιες ώστε να περιοριστεί ο συνωστισμός. Ακόμη χειρότερα, να επιβάλλουν εν τέλει αυτή την έρμη τηλε-εκπαίδευση στην οποία αντέδρασε λυσσαλέα η εγχώρια αριστερά.
Έκτοτε ακολούθησε μια σειρά από φρικτά λάθη, που μεγάλωσε περαιτέρω τις επιπτώσεις του φιάσκου. Η εκ των υστέρων ανάλυση της υπόθεσης, μαθαίνω ότι κατέληξε στο συμπέρασμα «η ευθύνη ανήκει σε πολλούς και θα ήταν άδικο να χρεωθεί σε έναν». Τις προδιαγραφές έδωσε ο Γενικός Γραμματέας Δημόσιας Υγείας, καθηγητής Παναγιώτης Πρεζεράκος. Δεν ήταν λάθος, αλλά ήταν αρκετά ασαφείς. Οι αλουμινάδες και οι λοιποί που έφτιαξαν τις μάσκες, κακώς μεν δεν χρησιμοποίησαν την κοινή λογική, αλλά τελικά σε αυτές τις περιπτώσεις καλύτερα να πηγαίνεις by the book.
Η παραλαβή από την ΚΕΔΕ είναι ένα μυστήριο. Ο πολύ αποτελεσματικός δήμαρχος Τρικάλων, κος Παπαστεργίου, είναι απορίας άξιον πώς δεν είδε ένα δείγμα μάσκας πριν παραλάβει αυτά τα τερατουργήματα. Σε κάθε περίπτωση, στην κυβέρνηση εκτιμούν ότι δεν μπορούν να ρίξουν την ευθύνη στους Δήμους κυρίως διότι επικοινωνιακά θα έχει αρνητική επίπτωση η αποποίηση ευθυνών από την κυβέρνηση.
Φθάνουμε λοιπόν στο Υπ. Παιδείας. Εκεί θρυλείται πως, όταν είδαν τις μάσκες, κατάλαβαν ότι κάτι δεν πάει καλά. Έγινε λοιπόν σχετική σύσκεψη όπου αποφασίστηκε ότι υπήρχαν δύο επιλογές. Είτε θα τις επέστρεφαν και δεν θα υπήρχαν μάσκες στα σχολεία το πρωί της Δευτέρας, είτε θα τις πήγαιναν και θα διόρθωναν το λάθος στη συνέχεια. Δεν χρειάζεται πλέον να μαντέψουμε τι συνέβη. Επελέγη η δεύτερη λύση ως λιγότερο επιβλαβής. Οι επικοινωνιολόγοι του Υπ. Παιδείας, πέτυχαν διάνα.
Τώρα η αντιπολίτευση ζητά κεφάλια και παραιτήσεις. Στην κυβέρνηση επιλέγουν να μην ενδώσουν. Το θέμα θα ξεχαστεί συν τω χρόνο, όμως κάθε κυβέρνηση την ακολουθούν τέτοια ευτράπελα μέχρι το τέλος της θητείας της. Εφεξής, όλοι θα συγκρίνουν κατά καιρούς τα πάντα με τις μάσκες. Ήδη το κάνουν με τα Ραφάλ, αργότερα θα το κάνουν με τη 13η σύνταξη κ.ο.κ.
Και ολ' αυτά για μια υπόθεση που ούτε αναγκαίο ήταν να συμβεί, ούτε την ήθελε αρχικά η κυβέρνηση και ούτε ταιριάζει με το τεχνοκρατικό προφίλ της. Στο κάτω-κάτω, αν υπήρχαν πολύ φτωχά νοικοκυριά, ας μοίραζαν μάσκες με οικονομικά κριτήρια. Έτσι κι αλλιώς όλοι οι υπόλοιποι αγόρασαν παιδικές μάσκες για τα παιδιά τους και μάλιστα στο σωστό μέγεθος.
Ο επιτυχημένος προσεταιρισμός των ψηφοφόρων της μεσαίας τάξης σε μία συγκεκριμένη χρονική στιγμή δεν αποτελεί εφάπαξ κατάκτηση ενός κόμματος, αλλά πρόσκαιρο χαρτί
18°
