Ο Μάνος Βουλαρίνος σχολιάζει τη σύμπραξη του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα και τις μάσκες που μοιράστηκαν στους μαθητές των σχολείων
Όπως καταλάβαμε οι μάσκες-παπλωματοθήκες προέκυψαν όταν ένας (ή περισσότεροι) δημόσιος υπάλληλος συνέταξε μια προκήρυξη χωρίς διευκρινίσεις, ένας (ή περισσότεροι) ιδιωτικός υπάλληλος πήρε την προκήρυξη χωρίς να ζητήσει διευκρινήσεις κι ένας (σίγουρα περισσότεροι) δημοτικός υπάλληλος παρέλαβε το προϊόν χωρίς να το ελέγξει. Οι μάσκες τελικά ήταν σε μέγεθος δύο σε ένα, αλλά θα μπορούσαν να είναι τρύπιες, να είχαν μοτίβο από τη γραβάτα του Καμμένου, να ήταν χάρτινες, και τίποτα από όλα αυτά να μη χάλαγε την ωραία συνεργασία Δημόσιου και Ιδιωτικού τομέα. Θα μπορούσαν να ήταν μάσκες καταδύσεων και να μοιράζονταν κανονικά στα σχολεία μέχρι που κάποιος μαθητής θα διαμαρτυρόταν για την απουσία αναπνευστήρα.
Σε κάθε περίπτωση, το ανέμελο αυτό ΣΔΙΤ (όπου Τ βάζουμε Τσίρκο) είναι μια καλή ευκαιρία να (ξανα)διαπιστώσουμε πράγματα που όσο γνωστά είναι, άλλο τόσο αγνοούνται συστηματικά.
Το πρώτο είναι πως καλό είναι το κράτος να μην κάνει δουλειές που δεν υπάρχει κανένας λόγος να κάνει και να μην αναλαμβάνει εργασίες που δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να γίνουν.
Επί ημέρες οι μηχανισμοί της κυβέρνησης και της τοπικής αυτοδιοίκησης έφτιαχναν προκηρύξεις, έκαναν διαγωνισμούς, αναζητούσαν εργολάβους και παρελάμβαναν υλικό, όλα στην μούρλα του Σαββάτου, με τα γνωστά κωμικά αποτελέσματα. Κι όλο αυτό αντί να δοθεί ένα κουπόνι στους κηδεμόνες κάθε μαθητή με το οποίο θα μπορούσαν να αγοράσουν μάσκες για τα παιδιά τους εύκολα, γρήγορα και φτηνά. Με δεδομένο μάλιστα ότι πολλά παιδιά θα είχαν ήδη μάσκες, το δημόσιο (δηλαδή όλοι μας) θα γλίτωνε και αρκετά χρήματα από τα αχρησιμοποίητα κουπόνια.
Αντ' αυτού του εύκολου και απλού (κι επειδή συχνά η διαχείριση του δημόσιου χρήματος κάνει κάπως λαρτζ τους διαχειριστές του) επιλέχθηκε μια διαδικασία η οποία το μόνο που εξυπηρετούσε ήταν τις επιχειρήσεις οι οποίες θα κέρδιζαν τους διαγωνισμούς ανάθεσης. Επιλέχθηκε άλλη μια σπατάλη πόρων και δυνάμεων, επειδή το κράτος επιμένει να μπλέκεται σε δουλειές στις οποίες ούτε χρειάζεται ούτε πρέπει να μπλέκεται.
Το δεύτερο είναι η επιβεβαίωση του προφανούς: Σε μια χώρα που ο δημόσιος τομέας είναι ΓΤΠ (για τα πανηγύρια), ο ιδιωτικός αποκλείεται να λάμπει με τις επιδόσεις και την ποιότητά του. Είναι η απόδειξη του πόσο ψεύτικο είναι το δίλημμα «δημόσιο ή ιδιωτικό» καθώς σε μια χώρα και ο δημόσιος και ο ιδιωτικός τομέας θα μοιάζουν στη χώρα και άρα και μεταξύ τους.
Βλέπετε, ο βασικός ρόλος του δημοσίου είναι (ή θα έπρεπε να είναι) να ελέγχει και να ρυθμίζει. Αν όμως ο ελεγκτής και ρυθμιστής είναι σάπιος, πόσο υγιής νομίζετε πως μπορεί να είναι ο ελεγχόμενος και ρυθμιζόμενος; Ένα σάπιο δημόσιο αναγκαστικά συμπαρασύρει και τον ιδιωτικό τομέα καθώς ακόμα και οι καλύτερες προθέσεις αργά ή γρήγορα θα υποχωρήσουν μπροστά στη διαφθορά και την ανεπάρκεια.
Αλλά και το ίδιο το δημόσιο είναι ένας μηχανισμός που καθρεφτίζει (με σχετική ακρίβεια) την ποιότητα της κάθε χώρας. Συνεπώς, μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε πως (προφανώς με εξαιρέσεις, μη λέμε πάλι τα ίδια) όπως είναι η χώρα, όπως είναι η κυρίαρχη κουλτούρα των κατοίκων της, έτσι είναι και ο δημόσιος τομέας. Και πάνω-κάτω έτσι είναι και ο ιδιωτικός.
Συνεπώς χωρίς αλλαγές στην ίδια τη χώρα που με τη σειρά τους θα οδηγήσουν σε αλλαγές στο δημόσιο, τίποτα πολύ διαφορετικό δεν θα καταφέρει ο ιδιωτικός τομέας και ο τσακωμός για δημόσιο ή ιδιωτικό θα είναι πιο ανούσιος κι από τοστ με άπαχο τυρί και ζαμπόν γαλοπούλας. Τα παραδείγματα από την εξυπηρέτηση που απολαμβάνουμε από μεγάλες ιδιωτικές εταιρείες, η ανοργανωσιά και η αρπακολλατζίδικη λειτουργία, η έλλειψη σεβασμού στον πελάτη, είναι η καλύτερη απόδειξη πως το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η ίδια η χώρα και η απροθυμία της να σοβαρευτεί. Και μπράβο μας.
Ο επιτυχημένος προσεταιρισμός των ψηφοφόρων της μεσαίας τάξης σε μία συγκεκριμένη χρονική στιγμή δεν αποτελεί εφάπαξ κατάκτηση ενός κόμματος, αλλά πρόσκαιρο χαρτί
18°
