Μπήκαμε, λοιπόν, στην τελική ευθεία για τις Ευρωεκλογές. Μέχρι τώρα, ομολογώ πως σας είχα φλομώσει στα θετικά σχόλια. Πόσο αναγκαία είναι η κεντροαριστερή συσπείρωση, πόσο προχώ είμαστε οι «58», πόσο γουάου είναι η Ελιά… Ωστόσο, σήμερα θα μοιραστώ μαζί σας κάποιους προβληματισμούς μου.
Μιάμιση εβδομάδα πριν από αυτή την κρισιμότατη εκλογική αναμέτρηση, το όλο εγχείρημα της Ελιάς μπάζει. Και αυτό δεν συμβαίνει εξαιτίας της –αναμενόμενης έτσι κι αλλιώς– πόλωσης ανάμεσα σε Νέα Δημοκρατία και ΣΥΡΙΖΑ ούτε καν λόγω της σαρωτικής εμφάνισης του Ποταμιού. Η Ελιά έχει μπει σε μπελάδες από δικά της λάθη. Ή πιο σωστά, από λάθη του ΠΑΣΟΚ.
Προσωπικά, θεωρώ το δίλημμα «Ισχυρή Ελιά ή πτώση της κυβέρνησης» τελείως λάθος. Αυτό ακούγεται παράδοξο, καθώς αυτό που είπε ο Βενιζέλος (και εν συνεχεία υιοθέτησαν πολλά στελέχη του κόμματος) διαθέτει μεγάλη δόση αλήθειας. Προφανώς ένα χαμηλό ποσοστό της Ελιάς θα προκαλέσει τριγμούς στην κυβερνητική σταθερότητα. Το ΠΑΣΟΚ ουσιαστικά αποτελεί την «κόλλα» που κρατάει ενωμένο το σημερινό κυβερνητικό σχήμα. Τα δημοσκοπικά ποσοστά του έχουν συρρικνωθεί απελπιστικά και αν αυτό επιβεβαιωθεί και στις κάλπες θα υπάρξει μείζον πρόβλημα.
Ο Έλληνας ψηφοφόρος, όμως, το γνωρίζει αυτό. Δεν χρειάζεται να του το πετάς κατάμουτρα. Ούτε και είναι σωστό να απαιτείς την ψήφο του. Δεν είναι και ό,τι πιο ηθικό, άσε που ο Έλληνας είναι φύσει αντιδραστικός και όταν τον πιέζεις προς μια κατεύθυνση αυτός θα πάει ντουγρού προς την ανάποδη. Πέρα από όλα αυτά, το ΠΑΣΟΚ υιοθετεί την προπαγάνδα ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, πως οι Ευρωεκλογές αποτελούν δημοψήφισμα για ενδεχόμενες εθνικές εκλογές. Μέγα λάθος. Άλλη η εθνική ατζέντα, άλλη η ευρωπαϊκή. Με την άνοδο του ευρωσκεπτικισμού, της άκρας δεξιάς αλλά και τη «σταθερή αξία» του συχνά νεοφιλελεύθερου Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος θα έπρεπε όλοι μας να βάλουμε τα δυνατά μας να στείλουμε ευρωπαϊστές και προοδευτικούς ανθρώπους στις Βρυξέλλες. Προς το παρόν, το μόνο που κάνουμε είναι να συζητάμε πόσο απεχθές και επαχθές είναι το ελληνικό χρέος.
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, κάποια στελέχη του ΠΑΣΟΚ έφτασαν στο σημείο να θέσουν θέμα ηγεσίας σε περίπτωση καταποντισμού της Ελιάς. Σαν να λες στον κόσμο: «Δεν γουστάρεις τον Βενιζέλο; Μαύρισε την Ελιά!» Αυτοκτονικές τάσεις…
Αν προσθέσουμε σε όλα αυτά τον εμφύλιο που μαίνεται στο Κίνημα ανάμεσα σε βενιζελικούς και παπανδρεϊκούς μουτζαχεντίν (δεν είναι αστείο; Το κόμμα που φιλοδοξεί να ενώσει την Κεντροαριστερά θυμίζει Βόρεια και Νότια Κορέα…) αλλά και τα παράπονα που ακούγονται για υποψηφιότητες δύο ταχυτήτων και για «γραμμές» που έχει διοχετεύσει το ίδιο το ΠΑΣΟΚ, φτιάχνουμε ένα εκρηκτικό και καταστροφικό μείγμα…
Το μεγαλύτερο έγκλημα, όμως, είναι πως πολλοί έχουν αρχίσει να συμπεριφέρονται σαν το ΠΑΣΟΚ να κατεβαίνει μόνο του στις εκλογές. Σαν η «Ελιά» να αποτελεί απλώς μια μετονομασία του κόμματος, όπως κάποτε το αμερικάνικο συγκρότημα Jefferson Airplane μετονομάστηκε σε Jefferson Starship.
Το έχω πει πολλές φορές: Το ΠΑΣΟΚ ΔΕΝ είναι η Ελιά. Συμμετέχει μέσα σε αυτήν, αποτελεί μακράν το σημαντικότερο κομμάτι της, δεν έχει όμως το δικαίωμα να ταυτίζεται απόλυτα μαζί της. Υπάρχουν ψηφοφόροι της Ελιάς που δεν θα ψήφιζαν ποτέ ΠΑΣΟΚ. Υπάρχουν υποψήφιοι της Ελιάς που με καμία δύναμη δεν θα συμμετείχαν σε ένα «πράσινο» ψηφοδέλτιο.
Στις 25 Μαΐου το ΠΑΣΟΚ δίνει μια μάχη που θα κρίνει τρεις πολέμους. Της κυβερνητικής σταθερότητας, της συνέχισης (μέσω της Ελιάς) της προσπάθειας για συσπείρωση της κεντροαριστεράς, της δικής του επιβίωσης. Ας αναλάβουμε επιτέλους όλοι τις ευθύνες μας. Ίσως να μην υπάρξει επόμενη μέρα.
20°
