Τα χρόνια που έζησα στην Βιέννη, μια από τις πιο αστείες βραδιές ήταν κάθε χρόνο εκείνη που πείραζα τους Αυστριακούς φίλους, όταν το τραγούδι τους «πάτωνε» στο διαγωνισμό της Γιουροβίζιον. Εμοιαζαν μονίμως να έχουν καπαρωμένη μια από τις πρώτες θέσεις... από το τέλος. Μέχρι που αποφάσισαν να επενδύσουν στο μούσι και τώρα πια μπορούν να καμαρώνουν και να ειρωνεύονται ακόμα και τους γερμανούς γείτονες με τους οποίους ακόμα διατηρούν μια σχεδόν «οιδιπόδεια σχέση».
Δεν ξέρω ποιός επικοινωνιολόγος φέρει την ευθύνη για την σχετική επιλογή, αλλά έχω την υποψία ότι πρέπει να έχει κάποια σχέση και με τον κύριο Βενιζέλο. Γιατί και αυτός αφού επί μήνες έβλεπε την κοινωνία να του γυρνά την πλάτη, αλλά υπεροπτικά αδιαφορούσε για αυτό, αποφάσισε τελικά να παίξει το τελευταίο του χαρτί επενδύοντας... σε ένα μούσι. Αυτό της υποτιθέμενης σταθερότητας που την ταύτισε με το προσωπικό του πολιτικό μέλλον. Ο συνταγματολόγος που ξεχνάει ότι το σύνταγμα προβλέπει εκλογές κάθε τέσσερα χρόνια εκβιάζει την κοινωνία και της ζητά πάλι μια στην ουσία της αρνητική ψήφο. Και έχει βάλει στο στόχαστρο «Το Ποτάμι» επειδή βλέπει σε αυτό μια δύναμη που μπορεί να κάνει ακριβώς αυτό που δε μπορεί εκείνος. Να βγει στις πλατείες και στις γειτονιές και να συνομιλήσει απευθείας με την κονωνία. Να προτείνει ενός άλλου είδους πολιτική, με τους πολίτες ενεργούς και συμμέτοχους και όχι απλά «κουκιά», που βγάζουν από το σακούλι για να τα μοιράσουν μεταξύ τους οι παλαικομμματικοί μηχανισμοί στις δημοσκοπήσεις.
Ο πανικός της ηγετικής ομάδας του ΠαΣοΚ εξηγείται από αυτή την νοοτροπία που θεωρούσε τον πολίτη «σταθερό πελάτη». Θυμίζει αν προτιμάτε το σύζυγο που αδιαφορεί για το «άλλο του μισό» και τη μιζέρια που βιώνουν μαζί καθημερινά και όταν συνειδητοποιεί ότι αυτό είναι έτοιμο να τον εγκαταλείψει για πάντα, το μόνο που με αλλαζονεία έχει να αρθρώσει είναι η ατάκα: «που θες να τρέχεις τώρα; κάτσε εδώ που ξέρεις πώς είναι!»
Βεβαίως στην Ελλάδα έχουμε μακρά παράδοση στο να πιεζόμαστε να ψηφίσουμε αρνητικά, με στόχο δηλαδή να αποτρέψουμε μια «καταστροφή», ένα «ατύχημα» ή τη «συντέλεια του κόσμου». Ειδικά η νομενκλατούρα του ΠαΣοΚ που είχε μετατρέψει σε επιστήμη την αναπαραγωγή του συνθήματος για τον «μπαμπούλα της Δεξιάς» το ξέρει το κόλπο. Τώρα βέβαια, που η Δεξιά έγινε συγκάτοικος στην σταθερότητα του μοιράσματος κρατικών θέσεων το σύνθημα αυτό δεν πιάνει. Επρεπε λοιπόν να εκσυγχρονιστεί. Και έτσι προέκυψαν τα μούσια. Οι καιροί όντως αλλάζουν. Αλλωστε ποιός θα περίμενε από τους καθολικούς, συντηρητικούς Αυστριακούς να βγουν στην Ευρώπη με ένα τόσο αλλόκοτο προφίλ σαν της Κοντσίτα;
13°
