Ο Παύλος Γερουλάνος αποχαιρετά τον Γιώργο Μπίζο, τον δικηγόρο και φίλο του Νέλσον Μαντέλα που έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 92 ετών
Λατρεύω την πολιτική διότι προσφέρει συγκινήσεις απλόχερα. Κάθε είδους. Κάθε μέρα. Μια μέρα όμως θυμάμαι δάκρυσα από περηφάνεια.
Σε ένα γυμναστήριο στο Γιοχάνεσμπουργκ εκατοντάδες παιδιά από κάθε φυλή τραγουδούσαν μαζί με λίγο ξενική προφορά: «Να ζήσεις, Γιώργο, και χρόνια πολλά, μεγάλος να γίνεις με άσπρα μαλλιά».
Περπατούσα δύο βήματα πίσω από τον Έλληνα που εκείνη τη μέρα τιμούσε το δικό του σχολείο, εκπρόσωπος της χώρας που λάτρευε. Ήταν ένας άνθρωπος απλός, ευθυτενής, χαμογελαστός, που δεν έκρυβε ούτε τη χαρά, ούτε την περηφάνεια, ούτε τη συγκίνησή του εκείνη την υπέροχη στιγμή. Έμοιαζε καλοζωισμένος, ήρεμος, με απέραντη αγάπη για ό,τι δημιούργησε και για τις χαρές που του προσέφερε η ζωή. Τα εβδομήντα του χρόνια ήταν μόνο σταθμός. Είχε ακόμα πολλά να προσφέρει και αυτό τον γέμιζε διάθεση να χαρεί τη στιγμή σαν παιδί.
Το Σαχέτι που ίδρυσε είναι το καλύτερο σχολείο στο Γιοχάνεσμπουργκ. Φιλοξενεί την ελίτ της πόλης και των ξένων που ζουν εκεί αλλά και δεκάδες παιδιά που δεν πληρώνουν για να σπουδάσουν. Είναι παιδιά άπορων, συνήθως αφρικανικών οικογενειών που έχουν αποδείξει τη δύναμη και τη διάθεση να αντιμετωπίσουν τις απαιτήσεις του σχολείου. Μία από αυτές είναι να κάνουν μια ώρα ελληνικά την εβδομάδα. Το διαβατήριό τους για μια καλύτερη ζωή είναι να ξέρουν κάτι από τον Όμηρο μέχρι τον Καβάφη και να τραγουδούν «Να ζήσεις, Γιώργο» στον άνθρωπο που τους έδωσε αυτή την ευκαιρία.
Τα μάτια του είχαν ένα καταπληκτικό συνδυασμό αθωότητας και δύναμης που λυγίζει σίδερα. Τη δύναμη που χρειαζόταν να σταθεί μόνος σε ένα δικαστήριο γεμάτο λευκούς δολοφόνους ρατσιστές και να υπερασπιστεί τον μεγαλύτερο αγωνιστή κατά των φυλετικών διακρίσεων που γνώρισε ο κόσμος. Με τον Νέλσον Μαντέλα μοιραζόντουσαν το πάθος για δημοκρατία και την αγάπη τους για την Ελλάδα που τη γέννησε. Γι' αυτό τον διάλεξε για δικηγόρο και για φίλο.
Και αν η δύναμη του Μαντέλα ήταν το κουράγιο να κοιτάξει στα μάτια έναν αδίστακτο αντίπαλο και να του πει χωρίς φόβο ότι δεν θα υποχωρήσει ό,τι και να του κάνει, η δύναμη του Μπίζου ήταν να κοιτάξει στα μάτια το σύστημα που του προσέφερε κάθε προνόμιο με το οποίο μεγάλωσε και να του πει «είναι ώρα να το πάρουμε αλλιώς». Υπερασπιζόμενος τον Μαντέλα έλεγε σε κάθε λευκό της Νοτίου Αφρικής ότι ήρθε η ώρα η χώρα τους να ενωθεί με τον πολιτισμό που σέβεται τον άνθρωπο για το μυαλό και την καρδιά του και όχι για το χρώμα και τη δύναμή του.
Ήταν και οι δύο ήρωες. Αν ο Μαντέλα έπρεπε να επιστρέψει κάθε βράδυ στο κελί του, ο Μπίζος έπρεπε να επιστρέψει σε μια κοινωνία που τον έφτυνε στον δρόμο. Θέλει απίστευτο κουράγιο να πεις στους «δικούς σου» να πάρουν τη ζωή τους αλλιώς και να σταθείς όρθιος όσο σε γιουχάρουν. Απίστευτη Ανθρωπιά να τους συγχωρέσεις και να κοιτάξεις μόνο μπροστά όταν νικήσεις.
Στην πολιτική, στη δικηγορία, στη ζωή, αγώνες σαν αυτούς που έδωσε ο Μπίζος δεν συναντάς καθημερινά. Είναι αγώνες που αφήνουν ιστορία για την απλότητα των επιλογών που προσφέρουν και τον ηρωισμό που απαιτούν. Και ενώ θα περίμενε κανείς οι αγώνες αυτοί να σε αλλοιώνουν περισσότερο, ο χαρακτήρας του Μπίζου παρέμεινε γλυκύτατος μέχρι το τέλος. Ίσως, διότι αν πιστεύεις πραγματικά για όσα αγωνίζεσαι ο χρόνος δουλεύει με το μέρος σου.
Αντίο, φίλε Γιώργο. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τι μας προσέφερες και δεν έχεις ιδέα πόσο θα μας λείψεις.
