Οι υπουργοί Παιδείας με κοινοτικά κονδύλια έκαναν για δύο δεκαετίες αυτό που γνώριζαν καλά. Ικανοποιούσαν πελατειακά αιτήματα στον βωμό της τοπικής «ανάπτυξης».
Το 1999 πρωτολειτούργησε στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο η Σχολή Εφαρμοσμένων Μαθηματικών και Φυσικών Επιστημών. Για να εισαχθεί κάποιος έπρεπε να συγκεντρώσει περίπου 19.000 μόρια. Απευθύνονταν δηλαδή σε άριστους μαθητές παρόλο που τα επαγγελματικά δικαιώματα των αποφοίτων δεν είχαν καθοριστεί. Υπήρχε όμως δέσμευση ότι μέχρι να αποφοιτήσουν οι σπουδαστές θα λύνονταν αυτή η «εκκρεμότητα». Αποτέλεσμα, οι απόφοιτοι από τότε να βρίσκουν ως επαγγελματική λύση τον διορισμό ως καθηγητές σε Γυμνάσια και Λύκεια.
Ότι δηλαδή συμβαίνει και με τους αποφοίτους των Μαθηματικών Τμημάτων αλλά και όσων θα αποφοιτήσουν από το Μαθηματικό Τμήμα Σάμου όπου ο τελευταίος εισήχθη φέτος με τρία! Είναι απολύτως βέβαιο, ότι με το ισχύον σύστημα ακόμη και οι αδύναμοι φοιτητές της σχολής της Σάμου, μπορούν να πάρουν «το χαρτί» και να συναγωνιστούν με τους ίδιους όρους τους αποφοίτους του ΕΜΠ.
Στις πολλές επιτροπές που λειτούργησαν για να «καταθέσουν μεταρρυθμιστικές προτάσεις για το σύστημα εισαγωγής» πολλές φορές επανέρχονταν η πρόταση να μπαίνουν ελεύθερα οι απόφοιτοι του Λυκείου στα ΑΕΙ και με τα φίλτρα δυσκολίας ανά έτος να αποφοιτούν οι ικανοί, οι μελετηροί, αυτοί τέλος πάντων που μπορούν να τα καταφέρουν. Δεν υιοθετήθηκε ποτέ αυτή η πρόταση καταρχήν (και χωρίς βεβαίως να ομολογηθεί ποτέ) ότι θίγονταν τα φροντιστήρια άρα με αντίκτυπο την ανεργία, και κατά δεύτερον επικαλούνταν το επιχείρημα ότι δεν υπάρχουν οι υποδομές στα ιδρύματα για να υποδεχθούν τόσο πληθυσμό. Αντίθετα, με ευκολία δημιουργούνταν νέες υποδομές ανά τη χώρα για να στεγάσουν νέα ΑΕΙ και ΤΕΙ, χωρίς να εξασφαλιστεί τις περισσότερες φορές οι στελέχωσή τους με καθηγητές, να καταρτιστεί σαφής εκπαιδευτικός προσανατολισμός, με αντίστοιχα σαφώς καθορισμένα επαγγελματικά δικαιώματα.
Οι υπουργοί Παιδείας έχοντας ως αβαντάζ διαθέσιμα κοινοτικά κονδύλια έκαναν για δύο δεκαετίες αυτό που γνώριζαν καλά. Ικανοποιούσαν πελατειακά αιτήματα στον βωμό της τοπικής «ανάπτυξης». Μέχρι που ήρθε η οικονομική κρίση και οι εντολές της «κακήςτρόικα» που ζήτησενα συμμαζευτεί «το σκορποχώρι των διάσπαρτων σχολών» στο μαγαζί της Παιδείας. Η τρόικα ήταν αυτή που υποχρέωσε το υπουργείο Παιδείας να καταργήσει το 2013 τα Πανεπιστήμια Στερεάς και Δυτικής Ελλάδας και να μπει στη λογική συγχώνευσης πολλών πανεπιστημιακών σχολών με αντίστοιχες των ΤΕΙ οι οποίες έγιναν και αυτές αναγκαστικά ανώτατες.
Το έχουμε ξαναγράψει, ότι το ράβε -ξήλωνε στον χώρο της εκπαίδευσης (με αμφίβολα και μη αποδεκτά στις περισσότερες περιπτώσεις κριτήρια) δημιούργησε ένα εκπαιδευτικό σύστημα κουρελού που πλέον δείχνει να μην έχει περιθώρια και αντοχές αφού το μόνο που απέμεινε από το εισαγωγικό σύστημα είναι το αδιάβλητο της διεξαγωγής των εξετάσεων. Στο όνομα του ομνύουν όσοι δεν θέλουν αλλά κυρίως δεν μπορούν να αλλάξουν τίποτα γιατί το μάτι τους αλληθωρίζει στην «πελατεία». Πως αλλιώς μπορεί να εξηγήσει κανείς τη διαφαινόμενη χαρά των υπουργών που δηλώνουν ότι το 77% πέρασε στην τριτοβάθμια αν όχι ότι ικανοποίησαν το εκλογικό σώμα; Είναι σαφές ότι αυτό το 33% που έμεινε εκτός, οι περισσότεροι έκαναν άλλες επιλογές εκτός πανελληνίων εξετάσεων. Πιθανά να προτίμησαν μία σχολή σε Κολλέγιο (άσχετα αν είναι μικρό ή μεγάλο, αξιόπιστο ή όχι, αφού όλα συλλήβδην δίνουν το δικαίωμα για τον πολυπόθητο διορισμό στο δημόσιο, σύμφωνα με τελευταία ρύθμιση).
Αλήθεια έχει μείνει τίποτα σωστό, από αυτό το σύστημα για να αλλάξει;
Η συζήτηση έχει ξεκινήσει. Στα συρτάρια του υπουργείου παιδείας βρίσκονται πολλές προτάσεις, όσες και οι επιτροπές που λειτούργησαν τα τελευταία χρόνια. Οι περισσότερες καταλήγουν στηνανάγκη κατάργησης του υφιστάμενου συστήματος και στη δημιουργία ενός ευρωπαϊκού, σύγχρονου και καινοτόμου που θα οδηγεί σε επαγγέλματα που μπορούν να απαντήσουν στις ανάγκες της εποχής μας.
Το ερώτημα είναι ποιος θα εκκινήσει τη διαδικασία των αλλαγών καθώς τέτοιου τύπου υψηλού ρίσκου απαιτούν όραμα, συνέπεια λόγων και πράξεων και κυρίως ένα πρόσωπο που να μπορεί να στέκεται μακριά από πελατειακές επιταγές.
Δεν μπορεί να ακούμε τη μια χρονιά ότι είναι παράλογο να εισάγονται φοιτητές με βαθμό 3 και 4 στα ΑΕΙ, και την επόμενη να δηλώνουμε ότι πέτυχε το 77% των υποψηφίων, κάποιοι από τους οποίους εισήχθησαν με βαθμολογίες που κυμαίνονταν μεταξύ του 3 και του 4!
Όπως έχει δείξει η ιστορία η αναμόρφωση του εκπαιδευτικού συστήματος είναι ζήτημα συλλογικής προσπάθειας (επιτροπών κλπ.) αλλά κυρίως ενός εμπνευσμένου καθοδηγητή που να ξέρει να στρίψει το τιμόνι στις νέες επιταγές της εποχής μας. Αυτό είναι το ζητούμενο.
14°
