3 Σεπτέμβρη 2020

1. Σήμερα θα ξαναβγούν διάφοροι, είτε επειδή το πιστεύουν ειλικρινά είτε λησμονημένοι και παραμερισμένοι μπας και τους θυμηθούν, για να μιλήσουν για τις τρεις του Σεπτέμβρη και τη σημασία της.

Συνήθως τιμές αποδίδονται στους νεκρούς στα ετήσια μνημόσυνα.
Με τον κίνδυνο να ενοχλήσω κάποιους ας αναρωτηθώ προς στιγμή: Τι ακριβώς γιορτάζουμε στις 3 του Σεπτέμβρη;
Θα απαντήσουν προφανώς κάποιοι: Την ίδρυση του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος.
Και εγώ ο κακός θα ξαναρωτήσω: Υπάρχει πουθενά κάποιο Κίνημα και αγνοώ την ύπαρξή του;
Και μάλιστα Σοσιαλιστικό; Και Πανελλήνιο;

2. Eξ όσων γνωρίζω στον ευρύτερο χώρο υπάρχουν ο Σύριζα, το Κινάλ και κάποιες σοβαρές προσωπικότητες κομματικά ανέστιες.

Όμως, παρόλο τον σεβασμό μου σε κάποιους, δυστυχώς δεν υπάρχει ούτε Πανελλήνιο, ούτε Σοσιαλιστικό, ούτε Κίνημα.

Η Κεντροδεξιά στην Ελλάδα εκπροσωπείται επάξια από την ΝΔ, που με εξαίρεση κάποιες παραφωνίες είναι ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κόμμα. Κατά την άποψή μου όμως δεν συμβαίνει το ίδιο στον ευρύτερο χώρο της Κεντροαριστεράς.

Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ κινείται δημοσκοπικά γύρω στο 20% και το Κινάλ σταθερά σε μονοψήφια νούμερα, είναι προφανές ότι δεν υπάρχει ένα αντίστοιχο μεγάλο κόμμα εξουσίας. Αυτό συνιστά αδυναμία του ευρύτερου πολιτικού συστήματος.

Η παραμονή μου επί χρόνια στην Αγγλία μου δίδαξε ότι για τη σταθερότητα και την αξιοπιστία του τελευταίου χρειάζεται να υπάρχουν πάντα δύο ισχυροί, έτοιμοι να κυβερνήσουν, κομματικοί πόλοι και ένα ελάχιστο εθνικής συναίνεσης.

3. Σε μια χώρα που επί δέκα χρόνια γλείφει τις πληγές της, με τον κίνδυνο ενός θερμού επεισοδίου προϊόντος προβοκάτσιας ενός ανισόρροπου γείτονα πάνω από το κεφάλι μας, με μια τεράστια οικονομική κρίση ante portas, πολλές ακόμα συνέχειες στο δράμα του κορωνοϊού, τα παραπάνω αποτελούν εθνική υποχρέωση.

Ας αφήσουν λοιπόν τις επετειακές ομιλίες αυτοί που έχουν τη δυνατότητα και ας κάνουν μια μεγάλη πατριωτική προοδευτική υπέρβαση.

4. Το μοντέλο που χρησιμοποιήθηκε το 1960 για να δημιουργηθεί η Ένωση Κέντρου είναι πάντα επίκαιρο και ευτυχώς ή δυστυχώς μονόδρομος. Και ας μη λησμονούμε ότι ο Γεώργιος Παπανδρέου που επελέγη ως επικεφαλής δεν ήταν ο αρχηγός του μεγαλύτερου κόμματος. Επελέγη με κριτήριο να κερδίσει στον στίβο των εκλογών, όπως και έκανε τόσο το 1963 όσο και το 1964. Και μετά ήρθε η χούντα που τα διέλυσε όλα.

Τα υπόλοιπα είναι εκ του πονηρού.