Tα χρεοκοπημένα μμε

Τις κυριακές οι κυκλοφορίες των εφημερίδων έχουν πέσει σε ιστορικά χαμηλά. Στον πάγκο ρίχνω μια ματιά από περιέργεια αλλά δεν αγοράζω. Μία από τα ίδια σκατά, από τα μμε που έχασαν ακόμη και την «αποκλειστική» είδηση της ελληνικής χρεοκοπίας. Οι πένες του μανδραβέλη, ψυχογυιού και δεκάδων ακόμη είναι εξαιρέσεις στη loop της κολλημένης ελληνικής γραφειοκρατικής παραμυθίας. Οι σακούλες με τα ένθετα δώρα που συνοδεύουν τις φυλλάδες δεν πουλάνε πια. Οι ισολογισμοί των μμε στο διαδίκτυο είναι (μνημονιακά αναγκαία) προσβάσιμες στον καθένα μας και δημιουργούν εύλογα το ερώτημα: πώς επιχειρήσεις με επαναλαμβανόμενες τεράστιες ζημιές κάθε χρόνο εξακολουθούν να λειτουργούν;

Για ποιο λόγο επιχειρηματίες δέχονται να χάνουν (;) χρήματα σε ζημιογόνες επενδύσεις; Και πώς «έξυπνοι» δημοσιογράφοι αναλύουν με οίστρο κάθε στιγμή της χρεοκοπημένης μας χώρας από την άνεση των γραφείων τους, και δεν έχουν καμία εικόνα και άποψη για τις χρεοκοπημένες εταιρείες που εργάζονται; Αντίθετα, οι πιο μεγάλες και αξιόπιστες freepress εφημερίδες και portal, σφίγγοντας μοιραία τα ζωνάρια και τις όποιες υπερβολές, μετράνε δύσκολα και επίπονα την αξιοπιστία τους και την αναγνωσιμότητά τους να βγαίνουν θετικές. Όμως, ευτυχώς ή δυστυχώς, για αυτές (όπως και για την πλειοψηφία των σοβαρών επιχειρήσεων στη χώρα) οι τράπεζες βγάζουν τα χρήσιμα και αναγκαία και εξυπηρετούμενα δάνεια με το σταγονόμετρο.

Στα 2 πρώτα χρόνια της κρίσης τα δάνεια από τις χρεοκοπημένες ελληνικές τράπεζες στα χρεοκοπημένα μμε κόπηκαν με πολιτική βούληση. Κάποια στιγμή μια μεγάλη κυρία ζητώντας ένα ακόμη θαλασσοδάνειο από τράπεζα ήθελε να καταθέσει ως «εγγύηση» το βάρος του ονόματός της. Φυσικά το δάνειο δεν δόθηκε ποτέ και η επαναστατική μανία της εκδότριας άφησε απλήρωτους τα κορόιδα της φυλλάδας μια μέρα πριν υποχρεωθεί από το μνημονιακό νόμο της καταβολής του δώρου χριστουγέννων κλείνοντάς την. Την ξαναέκδωσε ένα χρόνο μετά υπό νέο νομικό καθεστώς και με δημοσιογράφους που βρήκε από την εφημερίδα που έκλεισε και άφησε απλήρωτους. Απίστευτο αλλά ελληνικό.

Για τα πρώτα 2 χρόνια ούτε ο ψυχάρης ούτε το mega ούτε κανένα χρεοκοπημένο μμε δεν έβρισκε δεκάρα σε δάνειο. Τα δάνεια είναι τα χρήματα των ελλήνων καταθετών, όταν οι πολιτικοί πιέζουν τραπεζικούς (ή και το αντίστροφο) να χορηγήσουν δάνεια σε χρεοκοπημένες επιχειρήσεις απλά πετάνε τα χρήματα του έλληνα πολίτη στα σκουπίδια και μεταφέρουν το χρέος πάλι στον κλασικό μαλάκα, τον έλληνα πολίτη.

Μέχρι το 2010, αν πλήρωνες φόρους σε πείραζε, αν δεν πλήρωνες φόρους πίστευες ότι δεν πειράζει, από το 2010 και μετά άλλαξες γνώμη, ξέρεις ότι το χέρι μπαίνει και στη δική σου τσέπη. Τα 2 πρώτα χρόνια του μνημονίου ο «προδότης» παπανδρέου απέρριπτε τις «ευγενικές» ενοχλήσεις των ελλήνων τραπεζικών για χορήγηση θαλασσοδάνειων στα χρεοκοπημένα μμε και στους αγαπημένους εκδότες τους. Και τα αγαπημένα κρατικοδίαιτα μμε άρχισαν να δείχνουν απειλώντας τα όποια σαπισμένα δόντια τους. Χωρίς επιτυχία. Τα τελευταία 2 χρόνια όμως, «με εντολή σαμαρά» οι ελληνικές τράπεζες δανειοδοτούν ασύστολα την απίστευτη μαύρη τρύπα των ελληνικών μμε, και όποιες κρατικές (άχρηστες και αναποτελεσματικές) διαφημίσεις μοιράζονται στους ημέτερους χρεοκοπημένους εκδότες. Ναι, στην ελλάδα τα μμε είναι στην πλειοψηφία τους αμοιβόμενα από το δημόσιο τομέα. Για αυτό και κανέναν επιχειρηματία δεν τον νοιάζει αν μπαίνει μέσα. Απλά δεν χάνει δικά του χρήματα. Χάνει χρήματα του έλληνα πολίτη.

Μεγαλοδημοσιογραφάρες σαν τον κο πρετεντέρη, τον κο δελαστίκ, την κα ακριβοπούλου, τον κο χατζηνικολάου, τον κο λαζόπουλο, τον κο στάθη είναι κάτι σαν ακριβοπληρωμένοι δημόσιοι υπάλληλοι. Το ξεπληρώνουν ως άτυποι διορισμένοι κομματικοί εκπρόσωποι. Απλά δεν παίρνουν bonus έγκαιρης προσέλευσης και δεν είναι μόνιμοι. Και κομματικά μέσα ενημέρωσης σαν το κόκκινο και την αυγή πληρώνονται εξ ολοκλήρου από την κρατική επιχορήγηση που παίρνει το κόμμα. Και κάποιοι πιο έξυπνοι όπως στο κκε, κατηγορώντας τον μάταιο τούτο καπιταλιστικό κόσμο, πουλάνε παράνομα την άδεια του 902 σε μια offshore(!) και απολύοντας τους εργαζόμενούς τους, τσιμπώντας κάτι χιλιάρικα ευρώ για τα έξοδα της γραφειοκρατίας των κομματικών τους υπαλλήλων. Και η ζωή συνεχίζεται. Και η επανάσταση τα σπάει.

Όμως όλοι ξέρουν ότι η πίτα έχει τελειώσει και ότι ο σκύλος θα πεθάνει από ασιτία. Ακόμη και αν η «εντολή σαμαρά» αντικατασταθεί από την επίσης συγκατανευτική «εντολή τσίπρα» στα ταμεία δεν υπάρχει ούτε σάλιο, και ο έλληνας μαλάκας δεν έχει άλλα λαλάκια για πέταμα. Πριν 2 μήνες ένας τυπάς από το συνάφι των δημοσιογράφων, κουρασμένος και απελπισμένος, τόλμησε την πιο φυσιολογική εξέλιξη κάθε έξυπνου άνθρωπου που έχει κάτσει στο ίδιο τραπέζι και έχει πάρει συνέντευξη από πολιτικούς τενεκέδες σαν τον τσίπρα, βενιζέλο, σαμαρά, καραμανλή και έχει μετρήσει την ανυπαρξία τους, και έφτιαξε ένα κόμμα. Από τότε είναι ο 2ος πιο αγαπημένος στόχος στα φαρμακερά βέλη των πρώην συναδέλφων του. (1ος ξέρετε ποιος είναι, δεν χρειάζεται να το σκεφτείτε πολύ.) Επειδή και αυτός (σε αντίθεση με τους ίδιους) τόλμησε να δείξει την ανυπαρξία όλων των πολιτικών κομμάτων και των μμε.

Αλλά δεν καταλαβαίνουν ότι και αυτούς θα τους πάρει μαζί τους το ποτάμι. Και ότι οι σακούλες με τις εφημερίδες της κυριακής που μένουν απούλητες στα μανταλάκια δεν θα βρίσκουν χρηματοδότηση από κανένα έλληνα μαλάκα. Η νεκρανάσταση της mediaκης κυριαρχίας και εκτροπής του νοέμβριου του 2011, και η παραμυθία των αγαπημένων τηλεοπτικών υπερηρώων σαμαρά και τσίπρα, θα μετράνε την ανυπαρξία τους στις εκλογές της 25 μαΐου. Πιστεύω ότι κάτι καινούριο αργά αργά γεννιέται. Μία ακόμη καλή επιλογή. Έστω και εξ ανάγκης... Για αυτό και όσοι το φοβούνται έσπευσαν να το κατηγορήσουν ψευδώς, ότι τρέφεται από το ίδιο ταμείο που τρέφονται και αυτοί.

Μέχρι και τα μέσα του 2010 η athensvoice ήταν στα μεγάλα βιβλιοπωλεία της πόλης. Τα τεράστια μεγέθη των βιβλιοπωλείων της εποχής έδειχναν το λάθος της οικονομικής μας ζωής, πώς σε μια χώρα που δεν διαβάζει κανείς θα επιβιώναν τέτοια μεγαθήρια; Νομοτελειακά και ανεξαρτήτως κρίσης έκλεισαν. Όμως μαζί με τα μεγάλα βιβλιοπωλεία χάσαμε και τα freepress στην επαρχία. Μαζί με την υπερβολή των άρλεκιν της εμπορικής λογοτεχνίας χάθηκε και η έντυπη μορφή της παρεΐστικης συστολής του μέτρου. Περίπου 18 μήνες τώρα στέλνω το κείμενό μου στην athens voice μια φορά το μήνα με email στην αγγελική, φιλοξενούμενος στη σελίδα χωρίς καμία οικονομική σχέση και χωρίς καμία λογοκρισία, με ή χωρίς αναγνωσιμότητα, και ελπίζω να βοηθώ και εγώ όσο γίνεται τη φωνή που τονίζει ότι η δουλειά που αξίζει δεν έχει ανάγκη πέρα από την αναγνώριση των αναγνωστών της, και ότι η αλήθεια είναι συνήθως τόσο απλή, για να μη χρειάζεται εξηγήσεις από επαγγελματίες. Και ότι τελικά η επανάσταση γίνεται κάθε ημέρα. Καλή συνέχεια. Κάθε ημέρα.

γιώργος δ.