H κατάντια του «παρών» στη Βουλή

Όποιος διαβάζει συχνά το «και μπράβο τους» ή με ακούει στο ραδιόφωνο θα ξέρει ότι, παρότι κατανοώ την τεράστιά τους σημασία, δεν πολυασχολούμαι με τα λεγόμενα εθνικά θέματα (εξαιρούνται φυσικά τα εθνικά θέματα που καταντούν μαζικές ψυχώσεις όπως το «μακεδονικό» ή «σκοπιανό» ή όπως αλλιώς λέγεται). Ακόμα και ιδιωτικώς, βαριέμαι να τα συζητήσω και τώρα που με τα νταβατζιλίκια του κακού γείτονα είναι πάλι στην επικαιρότητα έχω βρει έναν καλό τρόπο να το αποφεύγω: ζητάω από τον επίδοξο συνομιλητή να μου πει τι είναι ΑΟΖ, υφαλοκρηπίδα, αιγιαλίτιδα ζώνη και να μου εξηγήσει τις διαφορές τους. Δεν ρωτάω αφ’ υψηλού κι εγώ μπερδεύομαι, αλλά από ό,τι φαίνεται το ίδιο μπερδεύονται και οι περισσότεροι συμπολίτες κι έτσι 9 στις 10 γλιτώνω την ανεπιθύμητη κουβέντα και την υποχρέωση να τοποθετηθώ σε πράγματα στα οποία δεν έχω ξεκάθαρη άποψη πέρα από την εύκολη διαπίστωση ότι έχουμε την ατυχία να έχουμε έναν πολύ κακό γείτονα. Κατά τα άλλα δεν ξέρω ποιός είναι ο καλύτερος τρόπος αντιμετώπισης και δεν έχω ιδέα πώς η κακή γειτονία θα γίνει καλή ή έστω μέτρια.   

Αλλά εγώ δεν είμαι μέλος της νομοθετικής εξουσίας. Δεν εξαρτάται το μέλλον μιας χώρας (έστω και μικρής) από την ψήφο μου. Έχω κάθε δικαίωμα να μην έχω άποψη για κάποια θέματα, για κάποια άλλα να αδιαφορώ εντελώς και για κάποια να κρατάω την άποψη μου για τον εαυτό μου.

Αυτά τα γράφω γιατί, απ’ ό,τι διαβάζω και ακούω, οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ πρόκειται να ψηφίσουν «παρών» στην ψηφοφορία για την κύρωση της συμφωνίας της Ελλάδας με την Αίγυπτο για την ΑΟΖ. Δεν είναι η πρώτη φορά που βουλευτές ψηφίζουν «παρών», βάζω στοίχημα ότι δεν θα είναι ούτε η τελευταία, αλλά κάθε φορά που αυτή η λέξη ακούγεται σε μια ψηφοφορία στη Βουλή συμβαίνει κάτι εξευτελιστικό: ο βουλευτής που το φωνάζει εμμέσως ομολογεί ή ότι δεν ξέρει ή ότι δεν ενδιαφέρεται ή ότι φοβαται να πει τη γνώμη του.

Γιατί το «παρών» δεν μπορεί να σημαίνει τίποτε άλλο. Κι επειδή δεν μπορεί να σημαίνει τίποτα άλλο, μπορούμε εύκολα να συμπεράνουμε ότι για τη συμφωνία οριοθέτησης ΑΟΖ μεταξύ της Αιγύπτου και της χώρας της οποίας είναι βουλευτές, οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ...

α) Δεν έχουν ιδέα. Δεν ξέρουν αν είναι καλή ή κακή, αν είναι επωφελής για τη χώρα ή βλάπτει τα συμφέροντα της. Δεν ξέρουν αν έπρεπε να υπογραφεί ή τι έπρεπε να περιλαμβάνει. Ίσως να μην ξέρουν καν τι λέει αυτή η συμφωνία.

ή

β) Δεν ενδιαφέρονται. Δεν τους νοιάζει αν η συμφωνία είναι καλή ή κακή, αδιαφορούν για τη χώρα ή τα συμφέροντα της και στην εξωτερική πολιτική η στάση τους είναι να κι αν βρέξει να κι αν δεν βρέξει

ή

γ) Ενδιαφέρονται και έχουν άποψη, αλλά φοβούνται να την κάνουν γνωστή. Φοβούνται τις αντιδράσεις; Φοβούνται τις εσωκομματικές ισορροπίες; Φοβούνται τον αρχηγό; Φοβούνται τη σκιά τους; Κανείς δεν ξέρει. Αλλά αν ενδιαφέρεσαι και έχεις άποψη, ο μόνος λόγος σε μια ψηφοφορία να την κρατάς για τον εαυτό σου, είναι ο φόβος.

Δεν ξέρω τι από τα τρία συμβαίνει με τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που προτίθενται να ψηφίσουν «παρών». Πιθανότατα μάλιστα ο καθένας να ψηφίσει «παρών» για διαφορετικούς λόγους. Άλλος μπορεί να μην έχει ιδέα, άλλος μπορεί να αδιαφορεί και άλλος να φοβάται. Αυτό που ξέρω είναι πως η άγνοια, η αδιαφορία και ο φόβος έκφρασης της άποψης, δεν πολυταιριάζουν σε ανθρώπους που θέλουν (και πληρώνονται για) να ασκούν τη νομοθετική εξουσία σε μια χώρα. Και μπράβο τους.

Υ.Γ. – Θυμάμαι που ο Αλέκσης είχε, εμμέσως αλλά σαφέστατα, ζητήσει να κάνει αβαβά το πολιτικοδικαστικό σκάνδαλο που έχει να κάνει με την υπόθεση Νοβάρτις με αντάλλαγμα συναίνεση στα εθνικά θέματα. Σε αυτή την περίπτωση το «παρών» μπορεί να είναι ένας τρόπος εκβιασμού (με την πολιτική έννοια του όρου φυσικά... αλίμονο). Όμως αυτά δεν είναι αρμοδιότητα του «και μπράβο τους» αλλά του εισαγγελέα. Σ’ αυτό το ενδεχόμενο εγώ ψηφίζω «παρών».