Το έχω γράψει πολλές φορές. Όταν κάποιος πεθαίνει το μόνο που ταιριάζει είναι η σιωπή. Εδικά όταν έχουμε έναν βίαιο, απρόσμενο θάνατο ενός (πολύ) νέου ανθρώπου. Δυστυχώς ζούμε στην χώρα τον ταλιμπάν, των οπαδών και των κάφρων. Ακόμα και η αξία της ανθρώπινης ζωής, ο σεβασμός στον νεκρό και τους δικούς του ανθρώπους θυσιάζονται θεαματικά στον βωμό της σκοπιμότητας.
Πριν λίγες μέρες, μια οικογένεια πήγε σε ένα Λούνα Παρκ με τα δύο παιδιά της, ένα αγοράκι δεκατριών ετών και ένα κοριτσάκι εννέα. Το ίδιο βράδυ, το πρώτο ήταν νεκρό, το δεύτερο χαροπάλευε (ευτυχώς διέφυγε τελικά τον κίνδυνο). Μια απίστευτη τραγωδία. Σε μια πολιτισμένη χώρα θα κυριαρχούσε ένας βουβός θρήνος την στιγμή που η δικαιοσύνη θα έκανε την δουλειά της, αθόρυβα και μακριά από τους προβολείς τις δημοσιότητας, στην προσπάθειά της να εντοπίσει τους υπεύθυνους. Έλα όμως που δήμαρχος του Ελληνικού είναι ο συριζαίος Χρήστος Κορτζίδης, ένας τύπος αρκετά «φωνακλάς» γνωστός για τις extreme αντισυμβατικές μεθόδους που ακολουθεί όποτε διεκδικεί τα δικαιώματα των δημοτών του (ή τουλάχιστον αυτά που ο ίδιος θεωρεί ως τέτοια).
Αμέσως, το ίδιο το γεγονός ξεχάστηκε και το φιλοκυβερνητικό στρατόπεδο έριξε όλο το βάρος στις ευθύνες του δημάρχου ο οποίος άρχισε να εμφανίζεται ως ο βασικός και μόνος ένοχος για το συμβάν. Πολιτική σπέκουλα πάνω από ένα σκοτωμένο παιδάκι. Το χειρότερο είναι πως η άλλη πλευρά απάντησε. Με τον συνήθη χυδαίο τρόπο. Ανάλαφρα αρθράκια (σαν εκείνα που είχαμε συναντήσει μετά τη δολοφονία των υπαλλήλων της Marfin) μέχρι και ιντερνετικά σχόλια του στυλ «Καλά κι αυτοί οι γονείς, δεν μπορούσαν να προσέχουν το παιδί τους;» Οι γονείς που το παιδί τους σκοτώθηκε μπροστά τους. Αυτοί οι γονείς, αυτό το παιδί.
Ο ΣΥΡΙΖΑ σπέρνει όσα θέρισε. Με την εμμονή του να πολιτικοποιεί κάθε απώλεια ζωής (ακόμα και θανάτους από φυσικά αίτια), με τη συνεχή αναφορά στις «5-10.000 αυτοκτονίες», με τη σκύλευση των δύο άτυχων νεαρών που έχασαν την ζωή τους από το μαγκάλι στη Λάρισα, με την παράνοια πως η θανάσιμη πτώση του Θανάση Καναούτη από το τρόλεϊ ήταν ένα «μνημονιακό εκ προμελέτης έγκλημα». Το τίμημα βέβαια το πληρώνει ο Κορτζίδης. Ο ΣΥΡΙΖΑ ενδεχομένως και να ευνοηθεί από την όξυνση των πνευμάτων, κάτι που συμβαίνει και με τη Νέα Δημοκρατία η οποία με ενθουσιασμό πέρασε στην αντεπίθεση και άδραξε την ευκαιρία μόλις μυρίστηκε πως το δυστύχημα προέκυψε σε «συριζαίικο» δήμο. Όσο αυξάνεται η πόλωση τα Άκρα ευνοούνται.
Φέρει ευθύνη για το θάνατο του παιδιού ο Κορτζίδης; Όση ευθύνη φέρει κάθε τοπικός άρχοντας / υπουργός / πρωθυπουργός στους οποίου την επικράτεια χάνεται από λάθος μια ζωή. Είναι προφανές πως ένας δήμαρχος δεν μπορεί να ελέγχει τα πάντα. Είναι επίσης προφανές πως το θλιβερό αυτό περιστατικό θα μπορούσε να συμβεί σε εκατοντάδες άλλους δήμους της Ελλάδας. Προσωπικά δεν τον θεωρώ ένοχο. Είναι σίγουρο πως πιο κάτω από αυτόν υπάρχουν άλλοι με σαφώς βαρύτερες ευθύνες. Αντί πάντως να οργανώνει ομιλίες όπου, μέσα σε αποθεωτικές ιαχές από κλακαδόρους, κραύγαζε την αθωότητά του, θα μπορούσε να παραιτηθεί. Θα ήταν μια έντιμη κίνηση που θα «καθάριζε» το όνομά του και θα διασφάλιζε την αξιοπρέπειά του. Στην Ελλάδα, όμως, οι μόνοι που παραιτούνται είναι οι προπονητές των ομάδων που έχουν υποστεί απανωτές ήττες στα ποδοσφαιρικά πρωταθλήματα. Άσε που σε αυτή την ξέφρενη κούρσα για την επικράτηση στις επερχόμενες διπλές εκλογές είναι μεγάλη πολυτέλεια για τον ΣΥΡΙΖΑ να παραδώσει ένα δήμο στον εχθρό. Ό,τι και να κάνει πάντως ο Κορτζίδης, ο 13χρονος δεν γυρίζει πίσω. Και όπως πάντα, το κράτος περίμενε πρώτα να πεθάνει κάποιος για να αντιδράσει. Και όσο κρατήσει η αντίδρασή του, γιατί σύντομα έχουμε εκλογές και μετά καλοκαιράκι στην ακρογιαλιά.
Η Ελλάδα είναι μια χώρα με κακοτεχνίες και ελλείψεις από τον Έβρο έως την Κρήτη. Στο μέλλον θα πεθάνουν κι άλλοι. Και ξανά το κράτος θα πάρει μέτρα κατόπιν εορτής. Και ξανά τα κοράκια της πολιτικής σκηνής θα επιχειρήσουν να μετατρέψουν τα κουφάρια των νεκρών σε ψηφαλάκια.
20°
