Τελικά ποιους αφορά ο κορωνοϊός;

Του Παύλου Μαρινάκη*

Από την πρώτη στιγμή που ο κορωνοϊός εμφανίστηκε στις ζωές μας κατέστη απόλυτα σαφές πως πρόκειται για κάτι πρωτόγνωρο, κάτι διαφορετικό. Αυτό που δεν μπορούσε να είναι απόλυτα ξεκάθαρο στην αρχή είναι αν τελικά μας αφορούσε όλους. Καλοπροαίρετα αναρωτήθηκαν ορισμένοι: «μα πώς όλους;» Ακόμη και τα παιδιά ή τους νέους; Ακόμα και τις μη ευπαθείς ομάδες; Η απάντηση είναι ισοπεδωτικά σύντομη: ναι, μας αφορά όλους ανεξαιρέτως.

Πρώτον, αφορά και εκείνους που πήραν κάπως αψήφιστα τον κίνδυνο νομίζοντας ότι δεν τους αγγίζει και αγνοώντας πως κανείς δεν είναι άτρωτος – ανεξάρτητα αν ανήκει στις λεγόμενες ευπαθείς ομάδες. Η πανδημία απειλεί κάθε άνθρωπο, κάθε ηλικίας και όσοι διαφωνούν μπορούν να ρίξουν μια ματιά στη διαρκή μείωση του μέσου όρου ηλικίας των νοσούντων και στα χιλιάδες ανά τον κόσμο δυσάρεστα παραδείγματα νέων ανθρώπων σε μονάδες εντατικής θεραπείας.

Δεύτερον, μας αφορά όλους γιατί είναι εξαιρετικά πιθανό κάποιοι από εμάς να ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες και να μην το γνωρίζουν μέχρι να έρθουν σε επαφή με τον ιό. Ακόμη, η καθεμιά και ο καθένας μας – νέοι και όχι μόνο – πρέπει να ακούσουμε τις ιστορίες των ανθρώπων εκείνων, που ακόμη και αν δεν κινδύνευσε η ζωή τους, εξακολουθούν μήνες μετά την επαφή τους με τον φονικό ιό να υφίστανται τις επώδυνες επιπτώσεις της έκθεσής τους σε αυτόν – επιπτώσεις που ακουμπούν την καθημερινότητά τους, την εργασία τους, τις προοπτικές τους.

Τρίτον, μας αφορά όλους γιατί ποτέ μα ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε το βάρος της ευθύνης που μας αναλογεί να προστατεύσουμε όλους εκείνους που είναι πιο ευάλωτοι από εμάς. Γιατί είναι οι φίλοι μας, είναι οι γονείς μας και οι παππούδες μας και αυτό από μόνο του είναι αρκετό.

Τέταρτον, μας αφορά όλους καθώς ακόμη και το «δίλημμα» που εμφανίζεται από ορισμένους μεταξύ υγείας και οικονομίας στην πραγματικότητα είναι παραπλανητικό. Η έξαρση της πανδημίας νομοτελειακά οδηγεί σε περισσότερα και αυστηρότερα μέτρα για την αναχαίτισή της, τα οποία με τη σειρά τους προφανώς έχουν επιπτώσεις στην οικονομία. Αλλά, και αν ακόμα παραβλέπαμε τα μέτρα, είναι αφελές να πιστεύουμε ότι μια κοινωνία σε κίνδυνο θα συνέχιζε να αγοράζει, να επενδύει και να ζει σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Αυτό μάλιστα δεν είναι μια ακόμα θεωρία, αλλά μια πικρή διαπίστωση όσων χωρών δοκίμασαν τον «άλλο» δρόμο.

Και ακριβώς επειδή ο κορωνοϊός μας αφορά όλους, μας αφορά όλους και η τήρηση των μέτρων. Όσοι διασπείρουν θεωρίες συνωμοσίας και όσοι κερδοσκοπούν παρακάμπτοντας τα μέτρα πρέπει να τιμωρούνται από τα αρμόδια όργανα και σύμφωνα με όσα προβλέπει ο νόμος. Δεν είναι τόσο θέμα παραδειγματισμού, όσο δικαιοσύνης για την μεγάλη πλειονότητα πολιτών και επιχειρήσεων που με συναίσθηση της ευθύνης μας τηρούμε τα μέτρα θυσιάζοντας πρόσκαιρα ένα μικρότερο ή μεγαλύτερο κομμάτι της καθημερινότητάς μας.

Η κυβέρνηση στο πρώτο κύμα απέδειξε ότι ατομική ευθύνη και κρατικές αρμοδιότητες δεν είναι έννοιες αντίθετες, αλλά αλληλοσυμπληρούμενες. Όπως όλοι μαζί τα καταφέραμε τους πρώτους μήνες, κερδίζοντας μια πολύτιμη οικονομική ανάσα το καλοκαίρι, με την ίδια συνταγή θα τα καταφέρουμε και τώρα. Εύκολος δρόμος δεν υπάρχει. Από αυτή την πρόκληση μπορούμε και πρέπει να βγούμε ενωμένοι, γιατί αυτός ο δρόμος θα έχει τις λιγότερες και πιο δίκαια κατανεμημένες ζημιές.

* Ο Παύλος Μαρινάκης είναι δικηγόρος, πρόεδρος ΟΝΝΕΔ