Ο κίνδυνος δεν είναι οι νέοι

Τις τελευταίες ημέρες βλέπω και διαβάζω όλο και περισσότερα σκληρά κατηγορώ εναντίον των νέων και της ανευθυνότητας (ή της ηλιθιότητας) με την οποία αντιμετωπίζουν την δολοφονική πανδημία του κορωνοϊού. Διαπιστώνω, δηλαδή, μια προσπάθεια να αποδοθεί η βασική ευθύνη της αύξησης των κρουσμάτων σε μια ηλικιακή ομάδα η οποία, έτσι κι αλλιώς, κανείς με τα σωστά του δεν περιμένει να είναι η πιο υπεύθυνη και η πιο σοβαρή. Και ομολογώ πως αυτή την προσπάθεια δεν μπορώ να την καταλάβω.    

Δεν μπορώ να καταλάβω τα σκληρά κατηγορώ εναντίον των νέων που «δεν τηρούν τα μέτρα, είναι ανεύθυνοι, σταρχιδιστές, επικίνδυνοι και δεν σκέφτονται τους γύρω τους», όχι επειδή δεν υπάρχουν νέοι που είναι όλα αυτά και πολύ περισσότερα, αλλά γιατί βλέπω πολλούς που δεν τηρούν τα μέτρα, είναι ανεύθυνοι, σταρχιδιστές, επικίνδυνοι και δεν σκέφτονται τους γύρω τους,  τους οποίους δεν θα τους έλεγε νέους ακόμα και ένας βαριά μύωπας που κάθησε πάνω στα γυαλιά του και τα έσπασε.

Οι συμπολίτες που δεν πιστεύουν στην σοβαρότητα της κατάστασης (ή ακόμα και στην ίδια την ύπαρξη του ιού), οι συμπολίτες που φαντάζονται συνωμοσίες, οι συμπολίτες που δεν φορούν μάσκα ή που τη φορούν για να προστατεύσουν το πηγούνι τους, οι συμπολίτες που συνωστίζονται σαν τα ψάρια σε δεξαμενή ιχθυοτροφείου για λόγους ψυχαγωγίας ή για λόγους σωτηρίας της ψυχής, οι συμπολίτες δηλαδή που φέρονται σα να μη συμβαίνει τίποτα απολύτως ή τίποτα ιδιαιτέρως σημαντικό, είναι συμπολίτες όλων των ηλικιών και κοινό τους γνώρισμα δεν είναι η δεκαετία στην οποία γεννήθηκαν. Είναι η ανοησία τους.

Κι ακριβώς επειδή το βασικό γνώρισμα όλων αυτών είναι η ανοησία, οι νέοι έχουν την μικρότερη  ευθύνη.

Βλέπετε, βασικό χαρακτηριστικό της νεότητας δεν είναι η σοβαρότητα, δεν είναι η υπευθυνότητα, δεν είναι η καθαρή αντίληψη της πραγματικότητας. Η δύναμη των νέων δεν είναι στο πνεύμα αλλά στο σώμα. Γι’ αυτό και όταν βλέπουμε νέους να λένε βλακείες ή να φέρονται βλακωδώς είμαστε κάπως πιο επιεικείς. Δεν λέμε φυσικά το, από κάθε άποψη, καταστροφικό «ας τους, παιδιά είναι» (κυρίως επειδή οι νέοι ΔΕΝ είναι παιδιά), αλλά δείχνουμε μια κατανόηση (παρακαλώ, μην την μπερδεύετε με την ανοχή ή την ατιμωρησία) στην αναπόφευκτη ανοησία και επιπολαιότητα που δημιουργεί η έλλειψη εμπειριών και η δράση των ορμονών.

Στο κάτω-κάτω, όταν μιλάμε για νέους δεν μιλάμε για ανθρώπους που μεγάλωσαν σε μια κοινωνία στην οποία οι μεγαλύτεροι ήταν σοβαροί, υπεύθυνοι και με αντίληψη της μεγάλης αξίας που έχει για μια κοινωνία (και ιδιαιτέρως για τα αδύναμα μέλη της) η τήρηση και η επιβολή κανόνων, αλλά μυστηριωδώς εκείνοι βγήκαν κακομαθημένοι, αντικοινωνικοί σταρχιδιστές. Μιλάμε για ανθρώπους οι οποίοι μεγάλωσαν σε μια κοινωνία που όχι απλώς καμία συμπεριφορά δεν τιμωρείται, αλλά που η τιμωρία θεωρείται αντιδημοκρατική πρακτική. Κι αυτή την κοινωνία δεν την έφτιαξαν οι ίδιοι, αλλά οι μπαμπάδες και οι μαμάδες τους.

Για να μην παρεξηγηθώ, δεν λέω ότι οι νέοι δεν πρέπει να εγκαλούνται ή να τιμωρούνται για τις αντικοινωνικές τους συμπεριφορές. Κάθε άλλο. Και να εγκαλούνται και να τιμωρούνται πρέπει. Λέω ότι οι αντικοινωνικές τους συμπεριφορές είναι μάλλον αναμενόμενες και λέω ότι δεν είναι οι νέοι υπεύθυνοι επειδή αυτοί που πρέπει να τιμωρούν τις αντικοινωνικές συμεπριφορές αρνούνται να το κάνουν. Και κυρίως λέω ότι οι αντικοινωνικές συμπεριφορές και η ανοησία όχι μόνο δεν περιορίζονται στους νέους, αλλά είναι μοιρασμένες εξίσου σε όλες τις ηλικιακές ομάδες.

Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι να είστε σίγουροι πως σε κάθε εικοσάρη που βλέπετε σε δελτίο ειδήσεων να λέει βλακείες για τον κορωνοϊό, αντιστοιχεί και ένας τριαντάρης και ένας σαραντάρης και ένας πενηντάρης και ένας εξηντάρης και ένας εβδομηντάρης και ένας ογδοντάρης. Να είστε σίγουροι πως δεν κινδυνεύουμε από τους νέους. Κινδυνεύουμε από τους αντικοινωνικούς ηλιθιους κάθε ηλικίας. Και περισσότερο από αυτούς που επιτρέπουν στους νέους να γίνουν σαν τα μούτρα τους. Και μπράβο τους.