Ο Ανδρέας Παπαδόπουλος σχολιάζει τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ έναντι στα ελληνοτουρκικά ζητήματα
Πριν από μερικά χρόνια ο συνάδελφος Γιάννης Βλαστάρης είχε συγγράψει το βιβλίο «Λεξικό χωρίς γραβάτα» (εκδόσεις ΑΡΜΟΣ) στο οποίο είχε συγκεντρώσει διάφορες λέξεις και φράσεις που εισήγαγε στον δημόσιο βίο ο ΣΥΡΙΖΑ στα χρόνια της κρίσης. Δεν πρόλαβε, ωστόσο, να συμπεριλάβει την ατάκα «αριστερίζουσες εκκρεμότητες» της Θεοδώρας Τζάκρη (Εφημερίδα των Συντακτών, 13 Αυγούστου 2020) μέσω της οποίας η εν λόγω βουλευτής προσπερνά ή απαξιώνει τις απόψεις της τάσης των «53» του ΣΥΡΙΖΑ για τα ελληνοτουρκικά ζητήματα και την υπογραφή συμφωνίας μεταξύ Ελλάδος-Αιγύπτου για την ΑΟΖ. Μάλιστα. Αριστερίζουσες εκκρεμότητες, λοιπόν, οι απόψεις περί διαλόγου και προσέγγισης με την Τουρκία.
Η περίπτωση της Τζάκρη είναι μία από τις πολλές που ενδημούν στον ΣΥΡΙΖΑ και η οποία δεν αποτελεί πολιτικό περιθώριο, όπως θα ήταν το φυσιολογικό σε ένα μεγάλο κόμμα, αλλά κυρίαρχο ρεύμα.
Οι πρόσφατες ελληνοτουρκικές εξελίξεις απογυμνώνουν πλήρως τον ΣΥΡΙΖΑ:
Μιλάμε για το κόμμα ή, ακόμα σαφέστερα, για το ιδεολογικό ρεύμα που είχε στον πυρήνα του την προσέγγιση με την Τουρκία, τον διάλογο με τους γείτονες και ως εκ τούτου πίεζε δραστικά και με συνέπεια για τη δραστική μείωση των στρατιωτικών δαπανών.
Μιλάμε για το κόμμα που πολεμούσε τον εθνικισμό και το μιλιταρισμό όσο κανένα άλλο, που έδωσε μάχες για τη μείωση της στρατιωτικής θητείας, που συνέβαλε ώστε να υπάρχει και η εναλλακτική θητεία.
Μιλάμε, εν τέλει, για το κόμμα που διαχρονικά αποδεχόταν ότι και οι γείτονές μας έχουν «τα δίκαιά τους» και στους κόλπους του είχε τη δυνατότητα να «φιλοξενεί» τους ανθρώπους με τις πλέον προωθημένες θέσεις για τα ελληνοτουρκικά ζητήματα.
Λαμβάνοντας υπόψη ότι υπάρχουν ακόμα τέτοιες εξαιρέσεις και συνεπείς φωνές μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορούμε παρά να επισημάνουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μετατραπεί σε ένα κόμμα του σωρού. Σε ένα κόμμα που άγεται και φέρεται με βάση το κυρίαρχο ρεύμα που επικρατεί στην κοινωνία. Που με όρους ψηφοθηρικούς φιλοδοξεί να καπηλευτεί το (ψευτο)πατριωτικό συναίσθημα, εγκαταλείποντας ταυτοτικές θέσεις του χώρου. Έχει εναρμονιστεί πλήρως με το κυρίαρχο «αφήγημα», με αποτέλεσμα να ακούς στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ και να μην μπορείς να ξεχωρίσεις από ποιο κόμμα είναι. Όπως παλαιότερα με τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ.
Η κριτική που κάνει η πλειονότητα των στελεχών του περί υποχωρητικότητας και ενδοτικότητας της κυβέρνησης έναντι της Τουρκίας αλλά και η θέση περί «μόνο ενός θέματος που έχουμε να συζητήσουμε με την Τουρκία» προκαλεί θυμηδία, γέλιο, ακόμα και θλίψη, σε όσους γνωρίζουν τις παραδοσιακές θέσεις της ανανεωτικής αριστεράς. Ας μην μιλήσουμε, δε, για διεθνισμό και άλλα ρομαντικά.
Τα περισσότερα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ έχουν μετατραπεί σε… σερβιτόροι: ό,τι θέλει ο πελάτης! Και εν προκειμένω, οι πελάτες είναι οι πολεμοχαρείς του διαδικτύου, οι αναλυτές που έχουν λόγο ύπαρξης όσο συντηρείται η ένταση με την Τουρκία και κυρίως όσοι θεωρούν ότι «νόμος είναι το δίκαιο της Ελλάδας». Όπως έκανε με την οικονομία, που έλεγε σε όλους αυτά που ήθελαν να ακούσουν, το ίδιο κάνει και τώρα με την Τουρκία. Πιστεύει, φαίνεται, ότι με την αντιτουρκική ρητορική θα γοητεύσει τις μάζες των ψηφοφόρων. Ενδεχομένως. Όσο και αν στο τέλος η πλειονότητά τους προτιμά τους ορίτζιναλ από τις καρικατούρες. Προτιμούν τις… περικεφαλαίες των αυθεντικών «μακεδονομάχων» από τους όψιμους και γιαλατζί «Κολοκοτρώνηδες». Αλλά μιας και είπαμε για μακεδονομάχους, με τη μετεκλογική ρητορική του έναντι της Τουρκίας, ο ΣΥΡΙΖΑ «ακυρώνει» τη μεγάλη επιτυχία της Συμφωνίας των Πρεσπών. Συμφωνία που τον βοήθησε να ανοιχτεί, είναι η αλήθεια, σε ευρύτερα ακροατήρια. Παρότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι «κόμμα μπουφές», όλα μαζί δεν γίνονται! Πρέσπες και αντιτουρκισμός δεν συμβαδίζουν. Εκτός και αν θες να κλείσεις εκκρεμότητες με το παρελθόν σου…
7°
