Αν μπορούσαμε να ανυψώσουμε στη συνείδησή μας την υγεία του συμπολίτη μας στο ίδιο επίπεδο με τη δική μας, θα είχαμε ήδη καταφέρει μεγάλο πλήγμα στην διασπορά άρα και επιβίωση του ιού
Ενδεχομένως αν οι κυβερνητικές καμπάνιες εστίαζαν στην ατομική μας προστασία να βλέπαμε πιο πολλούς «ευσυνείδητους» να κυκλοφορούν με μάσκα όπου προβλέπεται.
Πέρα από τις δημοσκοπήσεις και την πληθώρα απόψεων στα κοινωνικά δίκτυα, υπάρχουν κάποιοι κρυφοί «δείκτες» απόψεων της ελληνικής κοινωνίας για διάφορα θέματα. Δείκτες οι οποίοι αποτυπώνουν με άμεσο ρεαλισμό την ευρύτερη ψυχοσύνθεση και νοοτροπία μας.
Ένας από τους αγαπημένους μου τέτοιους δείκτες είναι τα τούνελ, ειδικά αυτά της Αττικής Οδού. Κάποιοι γνωρίζουμε ότι τα φώτα πρέπει να είναι ανοιχτά μέσα σε τούνελ. Όχι για να βλέπουμε εμείς, αλλά για να μας βλέπουν οι άλλοι. Ειδικά στην Αττική Οδό, όπου τα τούνελ είναι διαδοχικά (και τα γυαλιά ηλίου μένουν στη θέση τους), δεν είναι σπάνιο για το μάτι να μην συνηθίζει γρήγορα την μετάβαση από τον ήλιο στα σκοτάδια. Πολλές φορές, λοιπόν, όντως για λίγα δευτερόλεπτα, ένα αυτοκίνητο με σβηστά φώτα (ειδικά στην έξοδο του τούνελ) είναι σχεδόν αόρατο. Και επειδή η Αττική Οδός είχε τη σοφία να ακολουθήσει διεθνή πρότυπα ασφαλείας, έχει τοποθετήσει σχετική σήμανση στην είσοδο κάθε τούνελ, ώστε να προειδοποιεί τους ανίδεους. Έτσι, κάθε φορά που περνάω από Αττική Οδό, έχω αυτή την αμεσότητα μέτρησης ενός δείκτη της ελληνικής κοινωνίας˙ αυτού που μετράει το πόσο υπεύθυνοι είμαστε κυρίως σε συλλογικό επίπεδο. Πόσοι μπαίνουμε στον κόπο του μισού δευτερολέπτου να ανάψουμε τα φώτα μας προκειμένου να κάνουμε την οδήγηση ασφαλέστερη για εμάς και κυρίως για τους άλλους γύρω μας.
Έναν παρόμοιο «δείκτη» βλέπουμε και στη χρήση μάσκας. Εν μέσω πανδημίας καλούμαστε να φοράμε μάσκες για να προστατεύουμε κυρίως τους άλλους και να μειώσουμε κατά λίγες μονάδες την πιθανότητα να κολλήσουμε και εμείς οι ίδιοι τον ιό. Ενδεχομένως αν οι κυβερνητικές καμπάνιες εστίαζαν στην ατομική, δική μας προστασία και όχι στην προστασία τρίτων, να βλέπαμε πιο πολλούς «ευσυνείδητους» να κυκλοφορούν με μάσκα εκεί που προβλέπεται. Ίσως η πλειοψηφία των σερβιτόρων ξαφνικά να μπορούσε να δουλεύει μια χαρά φορώντας σωστά τη μάσκα όπως συμβαίνει σε άλλες χώρες και να μην ψάχνει τρόπους να ξεγελά «το σύστημα» και να βάζει σε κίνδυνο τους πελάτες μίας καφετέριας ή ενός εστιατορίου.
Οι κυβερνητικές καμπάνιες όμως – όχι μόνο η ελληνική, αλλά και όλων των χωρών που αυτή την περίοδο αντιμετωπίζουν την πανδημία – οφείλουν αφενός να μεταφέρουν αυτούσια τα επιστημονικά δεδομένα προς τις κοινωνίες τους και αφετέρου να διαχειρίζονται την λεπτή ισορροπία μεταξύ δημόσιας υγείας και οικονομίας σε καθημερινή βάση.
Εάν όλοι στην Ελλάδα και στις υπόλοιπες χώρες φόραγαν συνεχώς μάσκα, τηρούσαν τα μέτρα κοινωνικής απόστασης και είχαν αποκτήσει τη συνήθεια να βάζουν αντισηπτικό στα χέρια κατά την είσοδο και έξοδο σε πολυσύχναστους χώρους, καταστήματα, ΜΜΜ κλπ, είναι πολύ πιθανό η πανδημία να είχε «φρενάρει» ήδη από τον Ιούνιο. Κοινώς, αν μπορούσαμε ως δια μαγείας να ανυψώσουμε στη συνείδησή μας την υγεία του συμπολίτη μας στο ίδιο επίπεδο με τη δική μας, θα είχαμε ήδη καταφέρει μεγάλο πλήγμα στην διασπορά άρα και επιβίωση του ιού.
Για την ώρα, απλά θα παρακολουθούμε και πάλι τις ΜΕΘ να γεμίζουν, τις εξαγγελίες μέτρων που τηρούνται μόνο με το φόβητρο του προστίμου, ενώ θα βαυκαλιζόμαστε με την ελληνική μοναδικότητα της λέξης «φιλότιμο».
4°
