Η εξωτερική πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού. Ως εκ τούτου, όσο περνά ο καιρός τόσο επιβεβαιώνονται όσοι μιλούν για την ανάγκη προσφυγής στο Διεθνές Δικαστήριο
Ο Ανδρέας Ε. Παπαδόπουλος σχολιάζει την κρίση των τελευταίων 24ώρων με την Τουρκία και την ανάγκη προσφυγής της Ελλάδας στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης
Ο πρώην πρωθυπουργός, Κώστας Σημίτης, με βαρυσήμαντη παρέμβασή του (κυριακάτικη Καθημερινή, 9 Ιουνίου 2019) προειδοποιούσε, σχεδόν προφητικά, ότι «ο κίνδυνος επεισοδίων με αρνητικές επιπτώσεις θα είναι υπαρκτός, εάν δεν προσπαθήσουμε να βρούμε λύσεις, όχι πάντα ευχάριστες ίσως, αλλά που κατοχυρώνουν την ειρήνη στην περιοχή».
Αναφερόταν, προφανώς, στα ζητήματα που θα ανακύψουν με την Τουρκία εξαιτίας της ανεύρεσης κοιτασμάτων φυσικού αερίου στην κυπριακή Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) και την πιθανολόγηση ότι υπάρχουν κοιτάσματα φυσικού αερίου και πετρελαίου σε περιοχές της ελληνικής και κυπριακής υφαλοκρηπίδας.
Η κρίση των τελευταίων 24ωρων, αλλά και του προηγούμενου διαστήματος, έχει να κάνει ακριβώς με αυτά τα θέματα. Η Τουρκία διεκδικεί τον χώρο της στην ανατολική Μεσόγειο, τον οποίο εκ των πραγμάτων η Ελλάδα δεν μπορεί, με βάση το διεθνές δίκαιο και το δίκαιο της θάλασσας, να της στερήσει.
Η κρίση, ωστόσο, που προέκυψε σχεδόν 100 ναυτικά μίλια νοτίως του Καστελόριζου έχει πάρει αναντίστοιχες διαστάσεις από τις πραγματικές. Οι ανευθυνότητες που εκστομίζονται, ευτυχώς όχι από τα επίσημα κυβερνητικά χείλη, δεν έχουν προηγούμενο, ενώ τον τόνο δίνουν κάποιες γραφικές φυλλάδες και κάποιοι καμ(μ)ένοι αναλυτές που προτρέπουν σε πόλεμο και φαντασιώνονται εποχές που μας γυρίζουν 100 χρόνια πίσω. Ας ελπίσουμε ότι το μόνο που θα (συνεχίσουν να) προκαλούν είναι γέλιο, έστω και αν πληθαίνουν οι φωνές που σπεκουλάρουν με τον αντιτουρκισμό και δηλητηριάζουν μεγάλα τμήματα της κοινής γνώμης, καθώς το θέμα των σχέσεων με τους γείτονες πατά κυρίως στο συναίσθημα και τις μνήμες και λιγότερο στη λογική και το ρεαλισμό.
Το τουρκικό σεισμογραφικό σκάφος και πολύ περισσότερο τα πολεμικά πλοία που το συνοδεύουν επ’ ουδενί δεν μπήκαν σε ελληνικά χωρικά ύδατα! Κινούνται σε διεθνή χωρικά ύδατα, τα οποία η χώρα μας υποστηρίζει –και αυτό μένει να αποδεχτεί σε διεθνές δικαστήριο και πουθενά αλλού– ότι αποτελούν κομμάτι της ελληνικής υφαλοκρηπίδας. Ας ξεκαθαρίσουμε ότι όσο μένουν στην επιφάνεια και δεν προχωρούν σε έρευνες στο βυθό δεν παρανομούν, αφού είναι διεθνή ύδατα.
Υπενθυμίζεται ότι από το 1974 η Ελλάδα υποστηρίζει ότι το μόνο θέμα που είναι σε εκκρεμότητα με την Τουρκία είναι η υφαλοκρηπίδα. Κατά συνέπεια και αφού δεν έχει ρυθμιστεί αυτό το ζήτημα, πώς θεωρούμε ότι παραβιάζεται η ελληνική υφαλοκρηπίδα; Είναι, φυσικά, δεδομένο ότι το ερώτημα αυτό δεν θα απαντηθεί, πολύ περισσότερο από τη στιγμή που η Ελλάδα συνειδητά δεν έχει καταθέσει τις συντεταγμένες για τα όρια της ελληνικής υφαλοκρηπίδας, παρότι είναι υποχρέωσή μας με βάση της Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας.
Ο πρώην πρωθυπουργός κ. Σημίτης αλλά και μερικοί ακόμα τολμηροί πολιτικοί και αναλυτές έχουν αναφερθεί στις λεγόμενες πικρές αλήθειες σε σχέση με το Καστελόριζο και ένα τμήμα της Κρήτης σε ό,τι αφορά στα θαλάσσια δικαιώματα της Τουρκίας. Τις πικρές αυτές αλήθειες τις γνωρίζει και το τμήμα των πολιτικών και των αναλυτών που πολεμά τη Χάγη. Διότι ξέρουν ότι έχουμε να χάσουμε κάποια από τα περίφημα «δίκαιά μας». Είναι σχεδόν αστείο να επικαλείται κανείς το διεθνές δίκαιο και να αποστρέφεται το μόνο πεδίο που τεκμηριώνεται, δηλαδή το Διεθνές Δικαστήριο, όπως κατ’ επανάληψη έχει δηλώσει ο κορυφαίος καθηγητής Χρήστος Ροζάκης.
Ως γνωστόν, η πολιτική και πολύ περισσότερο η εξωτερική πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού. Ως εκ τούτου, όσο περνά ο καιρός τόσο επιβεβαιώνονται όσοι μιλούν για την ανάγκη προσφυγής στο Διεθνές Δικαστήριο. Ειδάλλως, κάθε τόσο, θα έχουμε κρίσεις, σαν και αυτή με το Ούρους Ρέις. Η χώρα μας έχει σοβαρότερα θέματα να ασχοληθεί, αλλά και πολλά να κερδίσει από την επίλυση των (όποιων) διαφορών με την Τουρκία. Ας ελπίσουμε ότι ο κ. Μητσοτάκης θα έχει το όραμα και τη μεγάλη γενναιότητα που απαιτείται για να μετατρέψει την κρίση ή τις κρίσεις σε ευκαιρία, που έχει ένα όνομα: Χάγη.
10°
