Και το ταξίδι αρχίζει...

Απρίλης του 2014, λίγο πριν το Πάσχα. Στο μυαλό μου οι σκέψεις που κυριαρχούν είναι το τι θα κάνω τις μέρες των αργιών, επιτέλους θα ξεκουραστώ, θα βρεθώ με φίλους, να μην ξεχάσω να πάρω τα «απαραίτητα» από το super market, να συνεννοηθώ με τα παιδιά, τι καιρό θα κάνει, ο Μιχάλης χειρουργείται τη Δευτέρα...Υπάρχουν και σκέψεις για τους εξυπηρετούμενους στο Ε.Κ.Α.Π (το χώρο που εργάζομαι), τα... άλλα μου παιδιά. «Πώς θα τη βγάλουν αυτές τις μέρες που θα είμαστε κλειστά;», «ο Αλί έγινε χάλια πάλι, να μιλήσω με την Ηλιάνα μπας και τον βοηθήσουμε», «ο Γιώργος τσακώθηκε πάλι με τους δικούς του και θα μείνει στο δρόμο όλες αυτές τις μέρες», «η Μαρία ετσι όπως το πάει θα γεννήσει στο δρόμο...», ό,τι δηλαδή σκέφτομαι καθημερινά, ψάχνοντας απεγνωσμένα λύσεις, νιώθοντας τα χέρια μου δεμένα σε κάποιες περιπτώσεις, επιλύοντας κάποιες άλλες. Και μέσα σε όλα αυτά, να αναρωτιέμαι γιατί να συμβαίνει το τάδε, γιατί να μη μπορεί να γίνει εκείνο, πώς είναι δυνατόν να μην έχουν προβλέψει για το άλλο...

Στο διάβα μου συναντώ παντού «ελλείμματα» και ανθρώπους που πρέπει να παλεύουν (και συνήθως να μη τα καταφέρνουν) για τα αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος δικαίου. Αξιοπρέπεια, σεβασμό, εργασία, υγεία, παιδεία, μέριμνα, δικαιοσύνη. Και κάπου εκεί, νιώθωντας για άλλη μια φορά αδύναμη να κάνω όλα αυτά που πιστεύω ότι χρειάζονται να γίνουν για να διορθωθούν κάποια πράγματα, έρχεται το τηλεφώνημα από το «Ποτάμι». Η ευγενική φωνή στο τηλέφωνο μου λέει κάτι που δεν περίμενα ν' ακούσω: «καλημέρα σας, τηλεφωνώ από το ποτάμι, ο Σταύρος θέλει να μιλήσετε. Πότε μπορείτε; είναι καλά για αύριο το πρωί;». Κάπως έτσι έγινε η πρώτη μου επαφή με τον Σταύρο, το «Ποτάμι» και τους ανθρώπους του.

Τον Σταύρο τον ήξερα μέσα από τη δουλειά του. Οι «πρωταγωνιστές» του αποτελούν σε μεγάλο βαθμό και «πρωταγωνιστές» στη δική μου καθημερινότητα. Το τόλμημά του (την ίδρυση του ποταμιού) το παρακολούθησα από την αρχή και ήταν κάτι που με γέμισε ελπίδα. Ο λόγος του απλός, μεστός, κατανοητός. Ο ίδιος δεν έλεγε τίποτα περισσότερο από αυτό που οι οι πιο πολλοί από μας λέμε μεταξύ μας χωρίς όμως να τολμάμε να κάνουμε κάτι περισσότερο από απλές διαπιστώσεις. Ο Σταύρος, μαζί με κάποιους φίλους, το τόλμησε, την έκανε τη «κουζουλάδα» κι είπα μέσα μου «μπράβο, μακάρι...». Όταν όμως βρέθηκα εκεί, όταν γνώρισα όλα αυτά τα παιδιά που προσφέρουν εθελοντικά τη βοήθειά τους, τους συνεργάτες του και βέβαια τον ίδιο, το «μπράβο» έγινε θαυμασμός και σεβασμός μαζί και το «μακάρι», έδωσε τη θέση του στη βεβαιότητα, στο «ναι, γίνεται, μπορούμε, όλοι μαζί, μπορούμε». Στη συνάντησή μας ο Σταύρος μου είπε «Οι φίλοι του ποταμιού σε πρότειναν, σε θέλουμε μαζί μας. Θέλεις να βοηθήσεις σε αυτή τη προσπάθεια μπας και αλλάξει κάτι;». Δε χρειάστηκε να το σκεφτώ πολύ γιατί, όσο κι αν μοιάζει ξαφνικό και από το πουθενά, η ενεργός συμμετοχή μου στα κοινά, ήταν κάτι που ωρίμαζε πολύ καιρό μέσα μου. Μπορεί να μην είχε πάρει συγκεκριμένη μορφή μέχρι τώρα αλλά ήταν εκεί, συνεχώς να γυρνάει στο μυαλό μου και να με «τσιγκλάει». Όπότε δώσαμε τα χέρια και ξεκίνησε αυτό το όμορφο ταξίδι, με πολλούς και άξιους συνοδοιπόρους.

Μιλώντας με φίλους και γνωστούς για αυτή μου την απόφαση συνειδητοποίησα ότι πιθανά η συμμετοχή μου στις ευρωεκλογές του Μαίου είναι κάτι που κάποιους θα ενοχλήσει (ευελπιστώ λίγους), άλλους θα παραξενέψει, μερικούς θα αφήσει αδιάφορους και τέλος κάποιους άλλους (ελπίζω τους περισσότερους) θα χαροποιήσει. Σε κάθε περίπτωση, πρόκειται για ένα πολύ σημαντικό βήμα στη ζωή μου, άσχετα με τη τελική του έκβαση και έρχεται σε μια περίοδο που νιώθω πολύ ώριμη αλλά και δημιουργική για μια τέτοιου είδους συμμετοχή στα κοινά.

Όλα όσα το «Ποτάμι» πρεσβεύει συνιστούν το «θεωρητικό» πλαίσιο για μια συλλογική προσπάθεια που γίνεται από ανθρώπους που θέλησαν να έχουν πια λόγο για όλα όσα τους συμβαίνουν. Είναι μια προσπάθεια που γίνεται για όσους είναι αναγκασμένοι να αγωνίζονται για να έχουν τα αυτονόητα: αξιοπρέπεια, σεβασμό, εργασία, υγεία, παιδεία, μέριμνα, δικαιοσύνη.

Στο πλαίσιο αυτό, θεωρώ τη συμμετοχή μου αυτή ως μια ευκαιρία για ν' αποκτήσουν επιτέλους φωνή όσοι μέχρι τώρα δεν είχαν. Όλοι εκείνοι που βιώνουν καθημερινά πολλαπλούς κοινωνικούς αποκλεισμούς. Θεωρώ ότι το «Ποτάμι» αποτελεί ένα προνομιακό πεδίο δράσης προς αυτή τη κατεύθυνση, μιας και οι άνθρωποί του με τις θέσεις τους, μοιάζει να διαθέτουν «πλεόνασμα» (δανείζομαι μια λέξη που είναι πολύ της μόδας στις μέρες μας) από ουσιαστική ευαισθησία, διάθεση για προσφορά, δημιουργικότητα, ικανότητα και κυρίως από όραμα. Αυτό δεν σημαίνει έλλειμμα ρεαλισμού, κάθε άλλο. Οι λύσεις που θέλουμε να δώσουμε σε όλα αυτά που μας προβληματίζουν και δυσκολεύουν τη καθημερινότητά μας και ρεαλιστικές είναι και προς τη σωστή κατεύθυνση. Και είναι λύσεις που μπορούν να δοθούν μόνο μέσα από τη πίεση που θα ασκηθεί εκεί που λαμβάνονται πλέον οι αποφάσεις για τη ζωή μας. Και αυτό δεν είναι άλλο από την Ευρωπαϊκή Ένωση και τα όργανά της. Οι υπάρχουσες κοινωνικές ανισότητες δεν είναι δυνατόν να αμβλυνθούν εάν δεν κατανοήσουν και αποδεχτούν ότι αποτελούν ένα παν-ευρωπαϊκό πρόβλημα που απαιτεί παν-ευρωπαϊκές λύσεις. Η φτώχεια, η ανεργία, οι μετανάστες, οι πρόσφυγες, τα ναρκωτικά, οι άστεγοι, δεν αποτελούν μια πικρή ελληνική πραγματικότητα αλλά κοινό τόπο για τα περισσότερα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης συνεπώς η Ελλάδα χρειάζεται να στείλει στο Ευρωκοινοβούλιο αντιπροσώπους που θα ενημερώσουν σωστά και θα πείσουν με τα επιχειρήματά τους τα ευρωπαϊκά κέντρα λήψης αποφάσεων. Χρειάζεται ανθρώπους με αξιοπιστία, ικανότητες, λογική, αγωνιστικότητα, θάρρος, ευαισθησία, γνώσεις. Και στο «Ποτάμι», ευτυχώς, θα βρει κάποιος πολλές και καλές επιλογές.

Σε αυτές τις ευρωεκλογές θα πρέπει να στείλουμε ένα ηχηρό μήνυμα στην Ευρώπη. Να διαπιστώσουν ότι η Ελλάδα, μπορεί με το «Ποτάμι» να αποτελέσει έναν αξιόπιστο συνομιλητή, που δεν επαιτεί αλλά προτείνει και συμβάλλει με το τρόπο της έτσι ώστε να αρθούν οι αρνητικές στερεοτυπικές αντιλήψεις για τη χώρα μας και τους αντιπροσώπους της. Για να επιτευχθεί αυτό θα πρέπει το «Ποτάμι» να αποτελέσει έναν καλό λόγο για να δράσουμε, ένα κάλεσμα για περισσότερη συμμετοχή και διεκδίκηση. Το να συμμετέχουμε, είτε ψηφίζοντας είτε ενισχύοντας με όποιο τρόπο μπορεί ο καθένας το «Ποτάμι», σημαίνει ότι γινόμαστε συνδημιουργοί των εξελίξεων. Αποκτούμε λόγο, αποκτούμε φωνή. Δεν πρέπει να μένουμε άλλο θεατές μπροστά σε όλα όσα συμβαίνουν είτε από αδιαφορία είτε από αδυναμία. Μόνο αν γίνουμε ενεργοί πολίτες, αν δράσουμε μπορούμε να γίνουμε συνδιαμορφωτές του μέλλοντός μας! Το χρωστάμε στον εαυτό μας, το οφείλουμε στα παιδιά μας!