Ο Παντελής Καψής σχολιάζει την πολιτική μυωπία που επιδεικνύει ο ΣΥΡΙΖΑ και τη στρατηγική της αξιωματικής αντιπολίτευσης απέναντι στα ζητήματα της επικαιρότητας
Συγγνώμη αλλά όλη αυτή η ιστορία με τα παιδιά του ΣΥΡΙΖΑ που πάνε στον Γράμμο είναι μάλλον για γέλια. Έσταξε η ουρά του γαϊδάρου. Να πάνε, να περάσουν καλά και μακάρι να πηγαίναμε κι εμείς. Πανέμορφη φύση, καθαρός αέρας και μαζί μάθημα ιστορίας, τι καλύτερο; Τώρα θα πείτε το να φαντασιώνονται 20χρονοι αντάρτικα και ηρωικές εξόδους στο βουνό με το ντουφέκι τους στον ώμο, δεν είναι εξαιρετικά υγιές ούτε τους προετοιμάζει να αντιμετωπίσουν τα πραγματικά προβλήματα της ζωής. Αυτό όμως είναι μια μικρή λεπτομέρεια μπροστά στην ρετρό ψύχωση που έχει καταλάβει το σύνολο του ενήλικα ΣΥΡΙΖΑ. Ο οποίος μπορεί πλέον να μη μιλά για δεύτερη Βάρκιζα και Τσολάκογλου, οι θέσεις πολιτικής που υιοθετεί όμως δείχνουν ένα κόμμα κολλημένο στο παρελθόν. Επιστρέφει ολοταχώς στην αντιπολίτευση της εποχής των μνημονίων.
Τελευταίο παράδειγμα η επιλογή να σηκώσει αντιπολιτευτικά την πανδημία. Ο Μητσοτάκης «μέσα σε τρεις μήνες μετέτρεψε την επιτυχία σε φιάσκο» δήλωσε ο Αλέξης Τσίπρας. Ακούγεται υποκριτικό από ένα κόμμα που ως τώρα έκλεινε το μάτι σε κάθε πράξη «αντίστασης» απέναντι στους περιορισμούς που έβαζε η κυβέρνηση, είτε για τις μάσκες είτε για τα πάρτι στις γειτονιές. Για να μην πούμε για τα στελέχη του τα οποία δεν έχαναν ευκαιρία να αμφισβητήσουν την αξιοπιστία των ειδικών. Το πραγματικό πρόβλημα όμως είναι άλλο. Η χώρα σήμερα βρίσκεται μπροστά σε ένα εξαιρετικά δύσκολο δίλημμα, να ισορροπήσει ανάμεσα στα μέτρα προστασίας και στον περιορισμό της οικονομικής καταστροφής. Όποια επιμέρους λάθη μπορεί να καταλογίσει κανείς στην κυβέρνηση, και έχουν γίνει λάθη, η ουσία του προβλήματος είναι αυτή. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ανακαλύπτοντας φιάσκο, προσποιείται ότι δεν το βλέπει. Λέγεται λαϊκισμός και μάλιστα στη χειρότερή του μορφή, επενδύει στον φόβο για την ζωή.
Ανάλογη μυωπία έχει δείξει στα ελληνοτουρκικά. Κατηγορεί την κυβέρνηση για ολιγωρία και πολιτική «κατευνασμού». Είναι ενδεικτικό ότι για την συμφωνία με την Αίγυπτο, το μόνο που βρήκε να πει είναι ότι δημιουργεί «επικίνδυνα προηγούμενα» καθώς κλείστηκε «άρον άρον». Αυτό για μια ελληνική επιτυχία για την οποία οι διαπραγματεύσεις κράτησαν πάνω από δεκαετία. Φλερτάρει έτσι με μια σκληρή εθνικιστική γραμμή, προκαλώντας αντιδράσεις ακόμα και από δικά του στελέχη. Και πάλι μια τέτοια στάση δείχνει υποκρισία από ένα κόμμα που στο μακεδονικό είχε το θάρρος να συγκρουστεί ακριβώς με αυτές τις αντιλήψεις. «Ο ΣΥΡΙΖΑ, με τις Πρέσπες, έδειξε πως συνέχισε και ανάπτυξε τη γραμμή του «δεύτερου» (σ.σ. εκσυγχρονιστικού) ΠΑΣΟΚ. Θέλω να πιστεύω πως δεν θα την εγκαταλείψει, γιατί βέβαια μια «πατριωτική πασοκοποίηση» θα ήταν πράγματι αρνητική» έγραφε χαρακτηριστικά το μέλος της Κεντρικής Επιτροπής Ανασυγκρότησης Σωτήρης Βαλντέν. Όσο για τον Αλέξη Τσίπρα, αυτός ξεκαθάρισε πως συναίνεση στα εθνικά δεν πρόκειται να δοθεί όσο υπάρχει το θέμα του ειδικού δικαστηρίου για τον κ. Παπαγγελόπουλο. Τόσο απλά.
Το ίδιο απλά έλυσε και το πρόβλημα της στάσης του στο ζήτημα της ιδιωτικής εκπαίδευσης. Και πάλι από την σκοπιά της αριστεράς υπάρχουν πολλά ζητήματα που θα μπορούσαν να τεθούν. Μια παιδεία δύο ή τριών ταχυτήτων όπου ο τρίτος πυλώνας, τα δημόσια σχολεία, είναι το παραπαίδι των ιδιωτικών και των πρότυπων/πειραματικών, θα είναι σίγουρα προβληματική. Δεν είναι ίσως τυχαίο ότι η αξιολόγηση μπήκε στις δύο τελευταίες κατηγορίες, όχι όμως στα κανονικά δημόσια σχολεία. Αντί ο ΣΥΡΙΖΑ όμως να μπει στα βαθιά νερά μιας τέτοιας συζήτησης τι έκανε; Υιοθέτησε απλώς τα αιτήματα της ΟΙΕΛΕ που άρχιζαν και τελείωναν στις εργασιακές σχέσεις. Πολιτική της δεκαετίας του 1980.
Δεν απέφυγε την πεπατημένη και στο πώς αντιμετώπισε την έκθεση Πισσαρίδη. Όποιος την διαβάσει θα διαπιστώσει ότι στα περισσότερα λέει απλώς τα αυτονόητα. Η αξιωματική αντιπολίτευση βέβαια μπορεί να έχει διαφορετική αντίληψη για το ασφαλιστικό, παρότι η μεταρρύθμιση Κατρούγκαλου θα πρέπει να διέλυσε αρκετές ψευδαισθήσεις. Από το σημείο αυτό όμως ως το «ανατριχιαστική» η το «ασφαλιστικό Πινοσέτ» υπάρχει ικανή απόσταση σοβαρότητας και αξιοπιστίας.
Σε όλα αυτά τα ζητήματα υπάρχει μια κοινή γραμμή που τα διαπερνά. Την άρνηση του ΣΥΡΙΖΑ να αντιμετωπίσει τα προβλήματα πολιτικής στην ολότητά τους, πέρα από τις γνωστές ξεπερασμένες απλουστεύσεις. Είναι σαν να γυρνά την πλάτη στην κυβερνητική του θητεία, τότε δηλαδή που αναμετρήθηκε με την σύνθετη διάσταση των ζητημάτων που θέτει η οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα. Ένα είδος ύστερου πολιτικού παλιμπαιδισμού. Για ορισμένους η επιλογή αυτή οφείλεται στην δημοσκοπική του καχεξία που τον έσπρωξε και πάλι στην αγκαλιά του γνώριμου του λαϊκισμού. Το comfort food της πολιτικής. Πιο πιθανό μου φαίνεται αυτό που ο ίδιος ο κ. Τσίπρας υπονόησε, το ειδικό δικαστήριο για την υπόθεση Παπαγγελόπουλου η οποία φαίνεται ότι έχει εγκλωβίσει τον ΣΥΡΙΖΑ στον προκυβερνητικό εαυτό του. Πράγμα όμως που έχει σοβαρές συνέπειες. Κατ’ αρχήν του στερεί την δυνατότητα να αντιπαρατεθεί αποτελεσματικά με την κυβέρνηση. Είναι σαν να έχει αποποιηθεί τον ρόλο ενός κόμματος εξουσίας και να περιμένει απλώς να καρπωθεί την κυβερνητική φθορά. Οι πολίτες όμως έχουν μνήμη.
Πιο σημαντικό σε αυτή την φάση είναι ίσως το ότι τον εμποδίζει να μετασχηματιστεί σε ένα σύγχρονο κόμμα της αριστεράς που θα μπορούσε να εκπροσωπήσει τον προοδευτικό χώρο στο σύνολό του. Σαν το μόνο που έχουν στο μυαλό τους να είναι μια καρικατούρα του ΠΑΣΟΚ χωρίς την παραμικρή κατανόηση της ιστορικής του πορείας. Από την άλλη πλευρά πάλι για ορισμένους αυτή μπορεί να είναι και η μεγαλύτερη φιλοδοξία τους. Αυτό μπορούν και αυτό θέλουν.
«Το ότι κρίθηκε προφυλακιστέος ο Νίκος Ρωμανός για την έκρηξη στους Αμπελόκηπους δεν προκάλεσε έκπληξη σε κανέναν. Μόνον βαθιά απογοήτευση. Για την Ελληνική Δικαιοσύνη…»
7°
