Υπάρχει κάτι που με γεμίζει ελπίδα

Η χώρα μας βρίσκεται ίσως ακόμη μέσα σε μια τρομακτική σκοτεινή καταιγίδα, μια θύελλα. Πολλά έχουν ειπωθεί για το ποιος φταίει που φτάσαμε ως εδώ, ακόμη περισσότερα για το αν το σκαρί θα αντέξει τελικά στην κακοκαιρία ή θα βρεθούμε όλοι μαζί , ναυαγοί στα παγωμένα κύματα της ανεξέλεκτης χρεωκοπίας.

Επίσης υπάρχουν ακόμη κάποιοι που δεν βλέπουν ότι βρισκόμαστε όλοι μαζί μέσα στην ίδια βάρκα και ότι για να βγούμε έξω σώοι στην ακτή θα πρέπει να συνεργαστούμε, να αρχίσουμε να τραβάμε όλοι μαζί , συντονισμένα, ενωτικά και συνεργατικά , στον ίδιο ρυθμό, κουπί. Γιατί τουλάχιστον προσωπικά ετσι καταλαβαίνω την κρίση : διπλάσια δουλειά με τα μισά λεφτά μέχρι να μπορέσουμε να κτίσουμε ισχυρές κοινωνικές δομές που θα προστατεύσουν τον πολίτη από μελλοντικές θύελλες και τρικυμίες , πιθανώς ισχυρότερες.

Στην πραγματικότητα, ζούμε στον 21ο αιώνα της παγκοσμιοποίησης, της μετανάστευσης, του φαινόμενου του θερμοκηπίου, των ισχυρών συγκρούσεων και ανακατατάξεων και ψάχνουμε για λύσεις σε πολιτειακούς θεσμούς που έχουν σχεδιαστεί 400 χρόνια πριν , τον 17ο αιώνα τότε που διαμορφώθηκαν ισχυρά κράτη-έθνη , περιχαρακώθηκαν γύρω από τα σύνορά τους και υποσχέθηκαν στους πολίτες τους ότι μπορούν να λύσουν όλα τους τα προβλήματα. Σύγχρονα παγκόσμια προβλήματα που αντιμετωπίζονται με εργαλεία που σχεδιάστηκαν 4 αιώνες πριν.

Η άποψή μου είναι ότι έχει έρθει ο καιρός να αλλάξουμε το υποκείμενο, να σταματήσουμε να περιμένουμε τις λύσεις να έρθουν από τις κεντρικές κυβερνήσεις των εθνικών κρατών. Να αναζητήσουμε τις λύσεις στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Να ρίξουμε το βλέμμα στις πόλεις . Εκεί γεννήθηκε η Δημοκρατία, εκεί γεννήθηκε ο πολιτισμός , εκεί δημιουργήθηκαν οι πρώτοι κοινωνικοί θεσμοί.

Το κεντρικό κράτος συνήθως είναι κάτι αφηρημένο και μακρυνό. Πληρώνουμε ίσως φόρους σε αυτό ή ψηφίζουμε για να εκλέξουμε κεντρική κυβέρνηση, μπορεί να είμαστε δυσαρεστημένοι με αυτούς που διαλέξαμε να μας κυβερνήσουν και να ασκούμε κριτική ή να παραπονιόμαστε , δεν είναι όμως το σπίτι μας, η πόλη μας , εκεί που ζούμε. Οι πόλεις είναι κατά πολύ παλαιότερες των εθνικών κρατών.

Η Αθήνα γεννήθηκε πολύ πιο πριν από την Ελλάδα. Η Αλεξάνδρεια πριν από την Αίγυπτο. Η Ρώμη πολύ πιο πριν από την Ιταλία.

Επιπλέον , σήμερα , περισσότεροι από τους μισούς ζούμε σε πόλεις. Το ποσοστό αυτό γίνεται 78% στον αναπτυγμένο κόσμο.

Περισσοτεροι από τρεις στους τέσσερις ζούμε σήμερα σε οργανωμένες αστικές δομές, στις πόλεις του σήμερα. Ετσι λοιπόν οι πόλεις είμαστε εμείς ! Το ανθρώπινο είδος έχει εξελιχθεί σε αστικό και το φυσικό του περιβάλλον είναι η πόλη.

Μέσα στις πόλεις γεννιόμαστε, μεγαλώνουμε, πάμε σχολείο, παίζουμε, εργαζόμαστε, ερωτευόμαστε, παντρευόμαστε, μεγαλώνουμε τα παιδιά μας, συναντιόμαστε και ανταλάσσουμε απόψεις, γερνάμε, δημιουργούμε συνήθειες και παραδόσεις, γράφουμε την ιστορία μας. Αυτός είναι ο δημόσιος χώρος μέσα στον οποίο προσδιοριζόμαστε ως πολίτες, ως ξεχωριστοί άνθρωποι με το δικό του , ο καθένας, προσωπικό αφήγημα. Οι πόλεις είναι το σπίτι μας.

Πού βρίσκεται το διακύβευμα λοιπόν;

Αν έχουμε ένα αναχρονιστικό πολιτικό σύστημα εθνικών κυβερνήσεων που οι περισσότερες από αυτές παραπαίουν από την αναξιοπιστία , τα σκάνδαλα και την οικονομική ανέχεια και που δεν δύνανται πλεόν να λύσουν αποτελεσματικά κανένα από τα παγκόσμια προβλήματα που αντιμετωπίζει ο κόσμος σήμερα , τότε σίγουρα έχει έρθει η ώρα των Δημάρχων, να αναλάβουν δράση και να δώσουν λύσεις στα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο κόσμος μας.

Γιατί ο Δήμαρχος μπορεί να δώσει λύσεις. Για έναν πρωθυπουργό ή έναν πρόεδρο εθνικού κράτους είναι προϋπόθεση να ανήκει σε ένα κόμμα, γιατί ως ανεξάρτητος δεν θα μπορέσει να εκλεγεί ποτέ. Όμως ο Δήμαρχος είναι ακριβώς το αντίθετο. Ο Δήμαρχος μπορεί να είναι πραγματιστής, μπορεί να λύνει προβλήματα, να βρίσκει λύσεις, να παράγει άμεσα αποτελέσματα. Τα παιδιά πρέπει να πάνε σε ένα ζεστό και καθαρό σχολείο αύριο το πρωί, τα σκουπίδια πρέπει να μαζευτούν σήμερα το βράδυ, τα φώτα πρέπει να ανάψουν, οι υπόνομοι να είναι καθαροί , οι δρόμοι να μην έχουν λακούβες και οι φτωχοί και καταφρονεμένοι ένα πιάτο φαϊ και ένα ζεστό μέρος να κοιμηθούν. Αυτό κάνει ο Δήμαρχος. Λειτουργεί την πόλη.

Αυτό ακριβώς έκανε και η Δημαρχία Καμίνη. Τα τρία χρόνια που πέρασαν, σε μια εποχή πρωτόγνωρης κρίσης, κράτησε την Αθήνα όρθια. Αντιμετώπισε τις νέες δυσκολίες μπροστά στις οποίες βρέθηκε και κράτησε την πόλη ζωντανή και το Δήμο κοντά στους ανθρώπους. Ήταν μια προσπάθεια δύσκολη. Μια προσπάθεια επίμονη και επίπονη που όμως έφερε αποτελέσματα σε όλα τα μέτωπα. Με λιγότερους πόρους , δούλεψε στοχευμένα και συστηματικά στο μέτωπο της καθημερινής λειτουργίας και διατήρησε το εύρος και την ποιότητα των υπηρεσιών . Με λιγότερα χρήματα προσέφερε καλύτερες και αναβαθμισμένες υπηρεσίες στους δημότες.

Εξορθολόγισε τα οικονομικά και τη λειτουργία του Δήμου. Πρόταξε στην πράξη, και όχι στα λόγια, την αποτελεσματική διοίκηση, την καλύτερη δυνατή αξιοποίηση των πόρων και, φυσικά, τη διαφάνεια παντού.

Έφερε στο Δήμο αυτοτελείς, ευρωπαϊκούς πόρους 120 εκατομμύρια ευρώ για έργα και νέες επιχειρήσεις για την Αθήνα. Στάθηκε αμετάθετος υπερασπιστής του δημόσιου χώρου και των δικαιωμάτων των πολιτών, αναδεικνύοντας στην πράξη την αξία του σεβασμού στις δημοκρατικές αρχές λειτουργίας, της απαρέγκλιτης τήρησης των νόμων. Εναντιώθηκε στον ρατσισμό και το φασισμό, αλλά και σε κάθε πόλωση και λαϊκισμό απ’ όπου κι αν προερχόταν. Στάθηκε απέναντι σε κάθε τι που ήθελε να κρατήσει το χθες και εναντιώθηκε αποτελεσματικά σε φαινόμενα αδράνειας και οπισθοδρόμησης.

Σήμερα η Δημαρχία Καμίνη και η κίνηση των 5 Δημάρχων είναι σε θέση να ζητούν από το εθνικό κράτος να προχωρήσει σε σοβαρές πολιτικές αποφάσεις που θα έχουν ως αποτέλεσμα τον μητροπολιτικό στρατηγικό σχεδιασμό και την εκχώρηση νέων αρμοδιοτήτων και πόρων στους Δήμους.

Ζητά από την κυβέρνηση να προχωρήσει άμεσα σε ανασχεδιασμό και μεταρρυθμίσεις ώστε να αναλάβει αυτοτελώς να συντονίζει , να ρυθμίζει και να εποπτεύει δραστηριότητες που αφορούν στο χωρικό σχεδιασµό, στις συγκοινωνίες, στις τεχνικές υποδοµές, στο περιβάλλον, στην αστυνόµευση, στην πυρόσβεση, στον πολιτισµό κ.α.

Ζητά να δοθούν στους Δήμους μητροπολιτικές λειτουργίες που εντοπίζονται σε έξι βασικούς τοµείς (βλ. και Γετίµης, Γρηγοριάδου, Μαραβά: 2003) : α). του χωρικού σχεδιασµού, β) της αστικής ανάπτυξης , γ) των τεχνικών υποδομών και μεταφορών , δ) του περιβάλλοντος, ε) της κοινωνικής πολιτικής και στ) της πολιτικής προστασίας & ασφάλειας. Είναι μια σοβαρή πολιτική πρόταση για την έξοδο της χώρας από την κρίση που εφαρμόστηκε στην πράξη και άλλαξε το παράδειγμα της τοπικής διακυβέρνησης.

Θα αναφέρω κλείνοντας, μόνο μερικά από τα πλεονεκτήματα του μητροπολιτικού στρατηγικού διοικητικού σχεδιασμού όπως η καλύτερη συνεργασία µε ιδιωτικούς φορείς , η βελτίωση της χωροθέτησης της οικονομικής δραστηριότητας (μαγαζιά κ.λ.π.) , η ανάληψη και η ενθάρρυνση τοπικών πρωτοβουλιών, ο υψηλότερος βαθµός τήρησης των σχεδίων , η διαφύλαξη των ελεύθερων χώρων και η αποτελεσματικότερη ανάσχεση της εξάπλωσης του οικοδομικού ιστού, ο συντονισµός των αστικών αναπλάσεων, η προστασία του τοπίου , η ενιαία και ολοκληρωµένη διαχείριση των απορριµµάτων , η βελτίωση του κοινωνικού εξοπλισµού , η µείωση του κοινωνικού διαχωρισµού , ο περιορισµός του κοινωνικού αποκλεισµού µέσω των µητροπολιτικών παρεµβάσεων, η βελτίωση του συστήµατος των δηµόσιων συγκοινωνιών και των µεταφορών, η αποσυµφόρηση των κεντρικών κρατικών υπηρεσιών , η µεγαλύτερη συµµετοχή των πολιτών στην λήψη αποφάσεων , η αποδοχή των αποφάσεων της διοίκησης από θιγόµενους πολίτες / φορείς , η δηµοκρατική νοµιµοποίηση των αποφάσεων , η συνεργασία µε ιδιωτικούς και κοινωνικούς φορείς κ.α.

Υπάρχει κάτι που με γεμίζει ελπίδα, αισιοδοξία και προσμονή σε αυτή την προεκλογική περίοδο. Για αυτά που γίνονται και για αυτά που μπορούν να γίνουν, είμαι με τον Καμίνη.