Μνημονιακοί, αντιμνημονιακοί, δεξιοί, αριστεροί, γαύροι, βάζελοι, όλοι συμφωνούμε σε κάτι: Τα τελευταία τέσσερα χρόνια υπήρξαν πολύ δύσκολα για την χώρα μας. Η λιτότητα, η ανεργία, η φτώχεια, τα κλειστά μαγαζιά. Η πολιτική αστάθεια, μια πρωτοφανής έξαρση της βίας. Η άνοδος της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής.
Όσο όμως και αν εμείς είμαστε που φάγαμε το περισσότερο ξύλο, τα προβλήματα αυτά δεν αποτελούν αποκλειστικό ελληνικό φαινόμενο. Από το ξεκίνημα της δεκαετίας που διανύουμε, η Ευρωπαϊκή Ένωση δοκιμάζεται. Βιώνει ίσως τις πιο δύσκολες στιγμές της ύπαρξής της από το 1958 που ιδρύθηκε ως ΕΟΚ.
Καταρχάς, συναντάμε πλέον μια Ευρώπη δύο ταχυτήτων και έναν αυθαίρετο διαχωρισμό ανάμεσα σε Βορρά και Νότο. Παρατηρούμε διαφωνίες και συγκρούσεις ανάμεσα στους ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και μια γενικότερη ασάφεια στην χάραξη μιας αποτελεσματικής πολιτικής. Φοβόμαστε μπροστά σε μια ραγδαία εκλογική και δημοκοπική άνοδο της Ακροδεξιάς. Όλο και περισσότεροι Ευρωπαίοι χαρίζουν την ψήφο τους σε ευρωσκεπτικιστικά, ακροδεξιά μέχρι και νεοναζιστικά κόμματα. Εμείς φυσικά κατέχουμε τα θλιβερά πρωτεία σε αυτή την άτυπη θλιβερή κατάταξη με τις εκλογικές επιτυχίες της οργάνωσης του, έγκλειστου (thank God!) πλέον Νίκου Μιχαλολιάκου.
Σε λίγες μέρες οι Ευρωπαίοι πολίτες καλούνται να ψηφίσουν στις ευρωεκλογές. Μια εκλογική διαδικασία που παραδοσιακά αντιμετωπιζόταν ως φιλικό ματς. Μια εκλογική διαδικασία που παλιότερα έμοιαζε περισσότερο με δημοσκόπηση, που συχνά –και ανάλογα του αποτελέσματος- χαρακτηριζόταν ως «ηχηρό μήνυμα» ή «ψήφος εμπιστοσύνης» προς την εκάστοτε κυβέρνηση.
Σήμερα, όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν. Οι Ευρωεκλογές του 2014 είναι υψίστης και καθοριστικής σημασίας. Για την Ευρώπη, για την Ελλάδα αλλά και για τον χώρο στον οποίο ανήκει η ταπεινότης μου, τον χώρο της Κεντροαριστεράς.
Πρέπει όλοι μας να γνωρίζουμε πως ο ρόλος του Ευρωβουλευτή παύει να είναι διακοσμητικός όπως πάνω-κάτω συνέβαινε τα προηγούμενα χρόνια. Βάσει της συνθήκης της Λισσαβόνας το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο χρίζεται πλέον ισότιμο του Συμβουλίου των Υπουργών ενώ εκλέγει και τον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Με άλλα λόγια, ο Ευρωβουλευτής είναι πια σε θέση να χαράσσει την πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Είναι όμως αρκετά όλα αυτά; Φτάνουν ώστε να προσφέρουν ουσιαστικές προτάσεις και λύσεις στα προβλήματα που ανέφερα παραπάνω. Η απάντησή μου είναι ένα ξερό και κάθετο «Όχι».
Ακούγεται οξύμωρο αλλά προσωπικά πιστεύω πως αυτή η γενικευμένη κρίση που περνάει εσχάτως η Ε.Ε. οι χώρες που την αποτελούν, οι κάτοικοί της αποτελεί μια μεγάλη ευκαιρία. Για μένα έχει επιτέλους φτάσει η ώρα μιας πιο ουσιαστικής ευρωπαϊκής ενοποίησης. Έχει φτάσει η ώρα για μια ενιαία πολιτική σε θέματα οικονομίας, σε θέματα άμυνας, σε θέματα κοινωνίας. Έχει φτάσει η ώρα το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο να αποκτήσει μεγαλύτερη ισχύ και βαρύτητα από τα εθνικά κοινοβούλία. Έχει φτάσει η ώρα για περισσότερη Ευρώπη. Για μια Ευρώπη που θα συμπεριφέρεται πια ως ενιαίο κράτος, με σεβασμό βεβαίως στις ιδιαιτερότητες και τα χαρακτηριστικά των λαών της. Θεωρώ πως εκεί βρίσκεται η οριστική έξοδος από την κρίση. Στην γέννηση μιας πραγματικά Ενωμένης Ευρώπης, ενός ατσάλινου πυλώνα προόδου, σταθερότητας και ασφάλειας.
Μέχρι τότε βέβαια, χρειάζεται να κάνουμε κι εμείς κατιτίς: Να σηκωθούμε από τον καναπέ και να πάμε να ψηφίσουμε. Η δική μας ψήφος, αποκτά τεράστια σημασία. Με όπλο αυτή την ψήφο και με ένα θεαματικό αποτέλεσμα υπέρ των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων θα φτιάξουμε την καλύτερη Ευρώπη που ονειρευόμαστε.
8°
