Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ σ. Κώστας Μάρκου προσφάτως φωτίστηκε από τους προβολείς της επικαιρότητας. Αιτία στάθηκε μια κίνηση γνήσιου προλεταριακού συμβολισμού. Ο γνωστός αγωνιστής, θέλοντας να στείλει το πανανθρώπινο μήνυμα ότι η Βουλή ξαναέγινε ένα μπουρδέλο (που πρέπει να καεί), χρησιμοποίησε την απελευθερωμένη γλώσσα που συνηθίζεται στα σχετικά ιδρύματα. « Τι να πείτε εσείς στο ΚΙΝΑΛ που σας έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ την κ@λ@σ@ σας ανοικτή …να», βροντοφώναξε στους προσκυνημένους οι οποίοι, επειδή είναι συνέχεια στα τέσσερα, δεν έχουν τον χρόνο να αποκτήσουν τα πολιτιστικά φόντα ώστε να αντιληφθούν το βαθύτερο νόημα αυτής της παρέμβασης. Επρόκειτο για ένα έργο τέχνης και το έκανε νιανιά ο ίδιος ο δημιουργός του με επόμενη παρέμβασή του: «Ο καθένας ερμηνεύει όπως θέλει ένα έργο αφηρημένης τέχνης. Με τις κινήσεις μου οι χυδαίοι διάβασαν χυδαιότητα κάποιοι άλλοι δεν διάβασαν τίποτα συγκεκριμένο».
Πεζογράφοι
Η σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με την αφηρημένη τέχνη έχει βαθιές ρίζες. Ξεκίνησε το 2001, όταν τα κεφάτα στελέχη του επέστρεφαν στο σπίτι μετά από μια μεγάλη σύσκεψη σε ταβέρνα της Καισαριανής. Ανοίγοντας την τηλεόραση είδαν ανθρώπους να πηδάνε απο τους δίδυμους πύργους, άκουσαν για νεκρούς και τραυματίες και μέσα τους ξύπνησε ο επαναστάτης τεχνοκριτικός που κρύβει μέσα του ο σ. Καρανίκας:
«Είδα τον εμβολισμό και την κατάρρευση των δίδυμων πύργων ως έργο τέχνης-καταστροφής και αλλαγής του εικαστικού τοπίου στο Μανχάταν... Τα σημεία-σύμβολα που επέλεξαν οι δράστες (όποιοι κι αν είναι), δίνουν πολιτικό συμβολισμό στο χτύπημα της 11ης Σεπτέμβρη κι ας μην άφησαν προκήρυξη. Οι δίδυμοι πύργοι: παγκόσμιο κέντρο εμπορίου, χρηματιστηριακού κεφαλαίου και θεάματος. Το Πεντάγωνο: εργαστήρι του μιλιταρισμού, η απαξίωση της ανθρώπινης ζωής. Το Υπουργείο Εξωτερικών: Στρατηγείο της ιμπεριαλιστικής πολιτικής των USA. Ο Λευκός Οίκος (ως πρόθεση): Κέντρο διαχείρισης του κρατικού μηχανισμού και συνέταιρος του ιδιωτικού κεφαλαίου, των πολυεθνικών…».
«Ένα έργο τέχνης που, αν δεν είχε ανθρώπινα θύματα θα ήταν ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ», καταλήγει ο μετέπειτα σύμβουλος στρατηγικής του σ. Αλέξη Τσίπρα, κλείνοντας την παρέμβασή του με μία από σπόντα αναφορά στα θύματα, γιατί Αριστερά σημαίνει ανθρωπιά.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν στελεχώθηκε μόνο με πεζογράφους σαν τον σ. Καρανίκα. Το σάλπισμα του συνεπήρε και τους πιο δημιουργικούς ποιητές της Γενιάς της Αμφισβήτησης με πρώτο μεταξύ ίσων τον μετέπειτα Πρώτο Αντιπρόεδρο της Βουλής σ. Τάσο Κουράκη. Η πηγή έμπνευσης του συγκεκριμένου καλλιτέχνη βρίσκεται κοντά στην περιοχή που ενέπνευσε και τον σ. Κώστα Μάρκου.
«Αυτή)- Τι είναι ο κόλπος μου;
(Αυτός)- Είναι μια σύριγγα χωρίς το έμβολο που καλεί το φαλλό να
(Αυτός)- Σήραγγα που ανακαλεί κεκοιμημένους κωδωνοκρούστες
(Αυτή)- Κεκοιμημένους ή ταριχευμένους;
(Αυτός)- Όλοι οι φαλλοί είναι ταριχευμένα ξόανα που νοτίζονται απ’ το νόστο της μήτρας
(Αυτή)- Της δικής μου μήτρας;
(Αυτός)- Της δικής σου. Εσύ γεννήθηκες απ’ τη δική σου μήτρα
(Αυτή)- Εγώ γεννήθηκα απ’ τη δ ι κ ή μ ο υ μήτρα»
Οι νέοι ποιητές δεν έβαλαν στο περιθώριο τους κλασικούς. Στίχους του Καβάφη χρησιμοποίησε ο σ. Αλέξης Τσίπρας σε μια ακόμη ιστορική του παρέμβαση από το βήμα της Βουλής. « Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θα βρεις άλλες θάλασσες, η Πόλις θα σε ακολουθεί», απήγγειλε με εμφανή συγκίνηση γιατί η Ποίηση του Μεγάλου Αλεξανδρινού ερχόταν ταμάμ στη περίπτωση του συγκυβερνήτη σ. Πάνου Καμμένου. «Σας αφιερώνω αυτό το ποίημα γιατί αυτό που θα μείνει στην Ιστορία είναι τα θετικά που πράξατε τα τέσσερα αυτά χρόνια», ήταν ο επίλογος που φανέρωνε ότι παρέμενε ανοιχτή η σχέση με τον σ. Πάνο και τον σουρεαλισμό.
Οι εικαστικοί
Ο συγκυβερνήτης σ. Πάνος Καμμένος στην αρχή δυσκολεύτηκε να προσαρμοστεί στην πολιτισμική ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ. Γρήγορα όμως λειτούργησε η ώσμωση κι έτσι ανέλαβε τη διοργάνωση μεγάλων λαϊκών πανηγυριών. Έχοντας στο πλευρό του την σ. Ρένα Δούρου που θα καταργούσε τις παρελάσεις, ετοίμασε όμορφες πατριωτικές γιορτές με παρελάσεις, εμβατήρια και τσάμικα που παρέπεμπαν στις μεγάλες συνάξεις για τη νίκη του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα και στις εκδηλώσεις για την Πολεμική Αρετή των Ελλήνων. Στα διαλείμματα εκπροσωπούσε τη Κυβέρνηση της Πρώτης Φοράς Αριστερά καταθέτοντας δάφνινα στεφάνια στις αμμουδιές της Σαλαμίνας. Έτσι τιμούσε τους Σαλαμινομάχους και παράλληλα παρουσίαζε στο κοινό μια ενδιαφέρουσα εικαστική εγκατάσταση (που θύμιζε Δανάη Στράτου), την οποία αποτελούσαν κάτι ταπεινές παλέτες που ξεφύτρωναν μέσα από την άμμο και πάνω τους είχε στρωθεί μια πολυτελής κόκκινη μοκέτα.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ανάληψη της διακυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ θα χαρακτηριστεί από τους ιστορικούς ως η αρχή της πολιτιστικής Αναγέννησης και το τέλος του Μεσαίωνα. Για τον τελευταίο μπορεί να γράφουν οι αστικές εγκυκλοπαίδειες ότι διήρκησε από τον 5ο μέχρι το 15ο αιώνα αλλά ο σ. Τσίπρας με το έργο του συρρίκνωσε τα χίλια χρόνια σε μόλις εκατό : «Όχι αφορισμούς, οι αφορισμοί αφορούν σε προηγούμενο αιώνα, τον μεσαίωνα», είπε στην εμβρόντητη Βουλή και μετά έφυγε για να συναντήσει το Θέατρο.
Μαζί με την σύντροφό του σ. Περιστέρα Μπαζιάνα, τον υπουργό Επικρατείας σ. Νίκο Παππά, την κυβερνητική εκπρόσωπο σ. Όλγα Γεροβασίλη και άλλους γνωστούς φιλότεχνους παρακολούθησε την παράσταση του Λάκη Λαζόπουλου «Θεέ μου τι σου κάναμε». Αφού έδωσε τα συχαρίκια του, κάλεσε τους δημοσιογράφους για να κάνει την εμπεριστατωμένη θεατρική κριτική που του επέτρεπαν τα διαβάσματά του: «Ο Λάκης είναι ξεχωριστός και σαν ηθοποιός και σαν συγγραφέας. Και νομίζω ότι αυτό το έργο που έφτιαξε, μοιάζει λίγο από τα έργα κλασικών συγγραφέων του ελληνικού θεάτρου και του ελληνικού κινηματογράφου». Ωραία λόγια για μια παράσταση που δεν είχε γράψει ο Λάκης και δεν θύμιζε έργα κλασικών ελλήνων συγγραφέων γιατί έφερε την υπογραφή του Philippe de Chauveron και είχε τίτλο Qu'est-ce qu'on a fait au Bon Dieu?»
Οι διανοούμενοι
Όπως ήταν φυσικό, κατά εκατοντάδες οι άνθρωποι της Τέχνης έτρεξαν να στοιχηθούν δίπλα στον δικό τους πρωθυπουργό. Υπέγραφαν με ενθουσιασμό κείμενα συμπαράστασης στις πρωτοβουλίες του, παραμερίζοντας ιδεολογικές διάφορες, βάζοντας στην άκρη τις κομματικές ταυτότητες. Ακολουθεί εντυπωσιακός κατάλογος: Τάσος Κουράκης: υπέγραφε σαν «πανεπιστημιακός». Ήταν βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ. Μαρία Κανελλοπούλου: δήλωνε «ηθοποιός». Ήταν βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ. Ρηνιώ Δραγασάκη: δήλωνε παρούσα με την ιδιότητα «σκηνοθέτις». Είναι η κόρη του αντιπροέδρου της κυβέρνησης Γιάννη Δραγασάκη. Ευγενία Λουπάκη: συστηνόταν σαν «δημοσιογράφος-συγγραφέας». Είναι σύζυγος του Θανάση Καρτερού, τέως διευθυντή του γραφείου Τύπου του Πρωθυπουργού. Νίκος Παρασκευόπουλος: υπέγραφε ως «ομότιμος καθηγητής ΑΠΘ». Είναι ο πρώην υπουργός Δικαιοσύνης. Άννα Χατζησοφιά: παρουσιαζόταν σαν «συγγραφέας και ηθοποιός». Υπήρξε βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ. Πάντα πρόθυμος και ο Νίκος Μωραΐτης που δήλωνε «στιχουργός». Απασχόλησε τα media όταν ζητούσε από τον λαό να μην βλέπει τον AΝΤ1 γιατί πολεμάει τον ΣΥΡΙΖΑ. Μετά δέχτηκε να πλαισιώσει την εκπομπή του AΝΤ1 «Final4».
Ανάμεσα στους ανθρώπους της Τέχνης που πλαισίωσαν τον σ. Αλέξη, σημαντική θέση κατέχει ο Ανδρέας Ευαγγελόπουλος, γνωστός και ως «Εθνικός Σταρ». Περιέργως δεν στελέχωσε καμία δομή, κανένα κρατικό καλλιτεχνικό ίδρυμα, παρόλο που ο πανηγυρισμός του κατά την ημέρα των εκλογών, προϊδέαζε για μεγαλύτερα πράγματα από την φιλοξενία του στις πρώτες γραμμές των επίτιμων καλεσμένων που παρακολουθούσαν την κεντρική προεκλογική ομιλία του σ. Αλέξη Τσίπρα.
Οι τραγουδιστές
Η Τέχνη ήταν το διαβατήριο για να μπει κάποιος στον ΣΥΡΙΖΑ. Όταν η βουλευτίνα Θεοδώρα Μεγαλοοικονόμου κατάλαβε ότι ο σ. Τσίπρας αποτελεί πιο αξιόπιστη λύση από τον Βασίλη Λεβέντη, ένιωσε μέσα της να ξυπνά ο σ. Στέλιος Παππάς και με τη φλόγα της ποίησης έκαψε καρδιές με το αφιερώνοντας στον τέως πρωθυπουργό τους στίχους. «Σε λένε Αλέξη και είσαι ηγέτης, η κάθε σου λέξη ομόνοια, καταπέλτης». Περιέργως μετά από αυτό δεν της ανατέθηκε κάποιος δημόσιος οργανισμός.
Στη συνέχεια η σ. Μεγαλοοικονόμου για να κάνει ακόμη πιο στενή τη σχέση της με την αριστερά τραγούδησε τους στίχους της, αλλά δεν έκανε επιτυχία. Αντιθέτως πήγε πολύ καλά το τραγούδι «γειά σου Αλέξη λεβέντη» που έγραψε ο θείος του Αλέξη και ο χαλαρωτικός ύμνος «ΣΥΡΙΖΑ θα πει» που υποστήριζε ότι με το που θα βγει ο ΣΥΡΙΖΑ, η Ευρώπη θα μεταβληθεί σε παραλία που πάνω της θα παίζουν τα παιδιά.
Οι μαντιναδόροι
Ιδιαίτερη περίπτωση στρατευμένου λαϊκού καλλιτέχνη αποτελεί ο σ. Πολάκης. Κατά τις κοινοβουλευτικές παρεμβάσεις του, αφήνει στην άκρη τις εκφράσεις τύπου «τσογλάνια» που διανθίζουν τα πεζά του κείμενα, και αφήνει ελεύθερο τον Ποιητή που πλέκει μαντινάδες. Όλες υμνούν τη Λεβεντιά, επομένως είναι γραμμένες σε πρώτο πρόσωπο: «Όλοι οι καιροί με δέρνουνε μα οι κλώνοι μου δεν σπούνε γιατί έχω ρίζες δυνατές βαθιά και με κρατούνε». «Στο μετερίζι της ανθρωπιάς και της τιμής το χρέος, θα στέκω εκεί να πολεμώ κι ας είμαι ο τελευταίος». «Πάντα ψηλά στέκει η κορφή, κι ας είναι χιονισμένη, τον βράχο δέρνει η θάλασσα, μα πάλι βράχος μένει».
Κλείνουμε με κάτι που θυμίζει το «λίγο ακόμα, να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα» του Σεφέρη. Ο σ. Πολάκης το παίρνει πιο προσωπικά: «Είμαι ψηλά, πολύ ψηλά. Τόσο ψηλά που δεν μπορείτε να με δείτε».
18°
