Βία, η πίσω μας σελίδα

Αφού τον επικαλέστηκε ο Μητσοτάκης, τι μπορεί να είναι ο Σβώλος; Κάποιος γνωστός υποστηρικτής της δεξιάς που θέλει να καταργήσει τις διαδηλώσεις, σκέφτηκε η τέως ΠΑΣΟΚ και νυν ΣΥΡΙΖΑ και την πέταξε. Σιγά τα λάχανα. Έχουμε ακούσει τόσα απίθανα από βουλευτικά χείλη. Αρκεί να βρίζουν την κακιά δεξιά που ξανάφερε τη χούντα και δεν αφήνει τον καθένα ελεύθερο να κλείνει τους δρόμους του κέντρου ή να καταστρέφει δημόσια περιουσία. Διότι «η βία είναι δημοκρατικό δικαίωμα του λαού καταχτημένο με αίμα».

Αυτή τη δημοκρατία χτίσαμε εδώ και 45 χρόνια οπότε από μια άποψη η αριστερά έχει ένα δίκιο. Κάθε παρέα, σύλλογος, συνδικάτο, κόμμα, κάθε συλλογικότητα μπορεί να καταλάβει με το έτσι θέλω δημόσιο χώρο, να παραβιάσει την ελευθερία και να απαλλοτριώσει  τα δικαιώματα των πολιτών αρκεί να δηλώνει ότι είναι «κατά του συστήματος». Ότι είναι κάτι αριστερό και δη επαναστατικό. Ότι έχει λόγο προοδευτικό. Αν τα πράγματα στραβώσουν και γίνουν καταστροφές είναι δικαιολογημένες μιας και το μάρμαρο πληρώνουν ή το «αστικό κράτος της καταστολής» ή οι τραπεζίτες, οι έμποροι, οι καπιταλιστές που ρουφάνε το αίμα του λαού. Αν οι βάνδαλοι συλληφθούν, πράγμα σπάνιο, τότε σύσσωμος ο προοδευτικός νομικός και  πολιτικός κόσμος σπεύδει να διαμαρτυρηθεί και να πιέσει για την απελευθέρωση τους και το επιτυγχάνει χωρίς μεγάλη προσπάθεια. Διότι δεν φταίνε τα παιδιά τα δικά μας, τα έκτροπα οφείλονται σε προβοκάτορες τους συστήματος. 

«Για μια μολότοφ κάνετε έτσι»; «Πειράζει άμα την έχει στο σακίδιό του»; «Ασφαλίτες έδρασαν στο Αττικόν». «Την Μαρφίν την έκαψαν οι τραπεζίτες, φίλοι της ΝΔ». «Έργο προβοκατόρων για να διαλυθεί η μαζική συγκέντρωση». Τα ακούμε 40 χρόνια. Όχι άλλο κάρβουνο…  

Αυτό το αφήγημα έχει φυσικά περάσει και είναι αποδεκτό από το σύνολο σχεδόν της κοινωνίας. Είναι μια κανονικότητα. Απλώς αν πρέπει να βρεθείς στο κέντρο φροντίζεις να λάβεις υπόψη σου και τον παράγοντα «πορεία». Κάτι σαν το δελτίο καιρού. Αυτή είναι η ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς. Εγκατέστησε ως νόμιμες στη συνείδηση του πολίτη και στα ήθη της κοινωνίας, δράσεις και πρακτικές που σε όλον τον πολιτισμένο κόσμο θεωρούνται παράνομες. Δράσεις για τις οποίες άνθρωποι χωρίς άλλα προσόντα εκτός από τη συμμετοχή τους σε πορείες και «κινήματα» έφτασαν πρόσφατα μέχρι τον υπουργικό θώκο. Διαχειρίστηκαν την τύχη της χώρας, μας κυβέρνησαν. Για την Ελλάδα η διαδήλωση είναι κάτι ιερό και απαραβίαστο. Μια πρόβα επανάστασης, μια έφοδος στα χειμερινά ανάκτορα ή και στον ουρανό. Και πάει ο Μητσοτάκης με τον  Χρυσοχοΐδη  να βάλουν κάποιους απλούς κανόνες. Δηλαδή να μην κλείνουν 50 νοματαίοι την Πανεπιστημίου έτσι στην ψύχρα. Πραγματικά ιερόσυλοι.

Διότι ο στόχος είναι το κοινωνικό έμφραγμα και ο βανδαλισμός. Οι προοδευτικοί πολίτες θα κλείσουν το δρόμο διαμαρτυρόμενοι για οτιδήποτε και οι «άγνωστοι  μπάχαλοι» θα κάψουν και θα σπάσουν όποιους και ότι προλάβουν και μπορούν και στο τέλος η κοινωνία θα εγκαλεί την κυβέρνηση και  τους μπάτσους που γέμισαν την Αθήνα δακρυγόνα. Πουθενά αλλού στο δυτικό κόσμο δεν συναντάς τέτοιο μαζικό και διαχρονικό μίσος για το δημόσιο χώρο της πρωτεύουσας, τη δημόσια περιουσία. Γι αυτό έρχονται και από το εξωτερικό να σπάσουν στην Αθήνα.

Η βία και ο βανδαλισμός οφείλονται στην απέχθεια για την σκευή της αστικής δημοκρατίας, για το δημοκρατικό κράτος που ικανό μέρος των πολιτών το εκλαμβάνει ως εχθρό του, ως απειλή. Και νιώθει ηδονή όταν αυτό βανδαλίζεται.  Μπορεί να φοβάται να το κάνει ο ίδιος αλλά δεν έχει πρόβλημα όταν το κάνουν άλλοι. Είδες ποτέ μια πορεία κατά της τρομοκρατίας; Μια μαζική διαμαρτυρία κατά της πολιτικής βίας; 45 χρόνια μόνο μια εκδήλωση έγινε, σχεδόν σβηστά, για τα θύματα της «17 Νοέμβρη». Δέκα χρόνια χρειάστηκαν για να τιμήσει η πολιτεία τους νεκρούς της Μαρφίν. Επειδή δούλευαν σε μέρα απεργίας και μάλιστα σε τράπεζα. Και επειδή κάηκαν από μολότοφ. Γι αυτό δεν τιμήθηκαν δέκα χρόνια. Να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας.

Η επιθετικότητα της αριστεράς και η ανοχή του κέντρου και της δεξιάς επί του θέματος της πολιτικής βίας έχει δημιουργήσει μια πραγματικότητα που κανένας νόμος του κράτους δεν μπορεί να μεταβάλει. Η ήττα της αριστεράς στον εμφύλιο, το σκληρό κράτος που ακολούθησε και η επτάχρονη δικτατορία των συνταγματαρχών έχουν βάλει τη σφραγίδα τους στο άλλοθι οποιουδήποτε θέλει να βιαιοπραγεί και να καταστρέφει αρκεί να δηλώνει αριστερός και προοδευτικός.  Σχεδόν τίποτα δεν θα αλλάξει στο κέντρο της Αθήνας. Είναι σαν να προσπαθείς να αλλάξεις τις καιρικές συνθήκες με νόμο. Γίνεται;   Η πολιτική βία και το μίσος για τη δημόσια περιουσία είναι συστατικό πλέον ικανής μερίδας του κοινωνικού συνόλου. Και με αυτό θα πορευθούμε. Ας βρούμε τρόπους να το διαχειριστούμε καλύτερα.

Η εικόνα της βίας αποτυπώνει μια βαθιά εσωτερική διαίρεση της κοινωνίας η οποία μορφοποιήθηκε και εκφράστηκε πολιτικά με την οικονομική κρίση και τα μνημόνια.   Το γεγονός ότι μερίδες της ακροδεξιάς, της λαϊκής δεξιάς και του αριστερού κέντρου συνεργάστηκαν και εντάχθηκαν στην εχθροπαθή ριζοσπαστική αριστερά δεν είναι ούτε συγκυριακό, ούτε απλό έκδοχο πολιτικού αμοραλισμού. Και εντάχθηκαν όχι μόνο σε επίπεδο στελεχών αλλά και ψηφοφόρων. Η κρίση επέφερε μια εικονική ριζοσπαστικοποίηση σε μερίδα πολιτών που ήταν δεκτική σε θεωρίες συνομωσίας και την μετατόπισε πολιτικά προς τα αριστερά. Μόνιμα.  Σήμερα τα κόμματα της original αριστεράς κατέχουν ένα 35% στα χειρότερά τους, ακόμα και σε εποχή πολιτικής κυριαρχίας του Μητσοτάκη.

Όσοι έμειναν στο χώρο αυτής της πολιτικής αριστεράς,  ένα χρόνο μετά τις εκλογές, ανήκουν πλέον και οργανικά σ’ αυτόν. Κανένα σκάνδαλο «Μιωνή ή Καλογρίτσα», κανένας «Σβώλος», καμιά σκευωρία Novartis, καμιά γκάφα ή τερατολογία δεν θα μετακινήσει αυτόν τον κόσμο από το περιβάλλον αυτής της αριστεράς. Είναι το δεκανίκι του, το απάγκιο του, αυτό που καταλαβαίνει, αυτό που τον θρέφει με τη βία του. Αυτό που του στοχοποιεί τον εχθρό του, αυτό που τροφοδοτεί την οργή του, το μίσος, την απέχθειά του, αυτό που δικαιώνει τους «αγώνες» του. Αυτό που του πασπαλίζει τα πάντα με ηθικό πλεονέκτημα ώστε να έχει και τη συνείδησή του ήσυχη. Μια σπασμένη τράπεζα, ένα ξηλωμένο παγκάκι, ένα βαμμένο ξενοδοχείο, ένα πυρπολημένο αυτοκίνητο,  ένας καμένος μπάτσος είναι γι αυτόν πταίσματα μπροστά στην οργή και το δίκιο που αισθάνεται. Ακόμα και αν είναι σχετικά ευνοημένος από το ίδιο καθεστώς που υποτίθεται ότι μάχεται.

Η κοινωνία μας θα συνεχίσει διαιρεμένη. Ευτυχώς σήμερα η πλειοψηφία στέκεται στη σωστή πλευρά αλλά αυτό δεν είναι ποτέ μόνιμο. Όποια πολιτική συμβάλει στη συνεργασία, στην ομοψυχία, στην μεγαλύτερη κοινή συνισταμένη είναι ευπρόσδεκτη. Γι αυτό πρέπει να αποφεύγεται η όξυνση που δίνει τροφή στις δυνάμεις της διαίρεσης και της φθοράς. Γι αυτό απαιτείται πολιτική επιδεξιότητα, αποφασιστικότητα και προσήλωση στις μεταρρυθμίσεις. Αλλαγές χρήσιμες, ωφέλιμες, καινοτόμες που θα συμβάλλουν στην ευημερία και θα στερούν το καύσιμο από τους «εμπρηστές». Αλλά σήμερα φαντάζει αδύνατον ότι θα ζήσουμε κάποτε σε μια πόλη σαν την Αθήνα χωρίς βία και φόβο. Με ανέμελους δρομείς και ποδηλάτες στα προπύλαια σε ένα περιβάλλον καθαρό και τακτοποιημένο. Η Ελλάδα έχει μια πίσω σελίδα που δεν σβήνει. Είναι η πολιτική βία.