Το μεγαλύτερο σκάνδαλο θα είναι να μην υπάρξει ειδικό δικαστήριο

Σύμφωνα με μια πολύ καθωσπρέπει και μετριοπαθή άποψη πολύ καθωσπρέπει και μετριοπαθών συμπολιτών «οι πρωθυπουργοί δεν πάνε φυλακή, πάνε σπίτι τους». Η άποψη αυτή είναι το ισχυρότερο κίνητρο για όσο το δυνατόν πιο απροκάλυπτη πρωθυπουργική διαφθορά καθώς, αν το χειρότερο που μπορεί να πάθεις είναι να πας σπίτι σου, δεν έχεις κανέναν πρακτικό λόγο να μην κλέψεις, διαπλακείς, εξαπατήσεις και διάφορα άλλα ωραία ρήματα τα οποία για οποιονδήποτε άλλο πολίτη αυτής της χώρας μπορεί να σημαίνουν δίκη και καταδίκη.

Αναγνωρίζω πως πρόκειται για άποψη ιδιαιτέρως βολική για πρωθυπουργούς, αλλά φοβάμαι πως είναι απολύτως καταστροφική για τη δημοκρατία. Γιατί πέρα από πανίσχυρο κίνητρο διαφθοράς είναι και ο πιο σίγουρος τρόπος να χαθεί η (όποια) εμπιστοσύνη στον πιο ισχυρό θεσμό της δημοκρατίας μας, την κυβέρνηση. Ποιος μπορεί να εμπιστευθεί θεσμούς των οποίων οι επικεφαλής αποκλείεται να δικαστούν κι αν είναι ένοχοι να καταδικαστούν;

Προφανώς οι καθωσπρέπει και μετριοπαθείς συμπολίτες θα κάνουν λόγο για τοξικό πολιτικό κλίμα και για βούρκο και τις ίδιες ακριβώς λέξεις θα χρησιμοποιήσουν και οι εγκαλούμενοι που έχουν κάθε λόγο να γλιτώσουν τις διώξεις. Οι υπόλοιποι όμως ξέρουμε καλά πως βούρκος είναι η διαπλοκή και οι απατεωνιές και όχι η −με οποιοδήποτε μέσο− αποκάλυψή τους. 

Τις τελευταίες ημέρες αποκαλύφθηκαν όχι μία, όχι δύο, αλλά τρεις υποθέσεις που αφορούν την πρωθυπουργία του Αλέκση και για τις οποίες ο πιο επιεικής χαρακτηρισμός είναι «ύποπτες».

1. Η ΕΥΠ παρακολουθεί τη δράση μιας εγκληματικής οργάνωσης και πέφτει πάνω σε βουλευτή των ΑΝΕΛ. Αμέσως ενημερώνεται ο Πρωθυπουργός και ο Πρόεδρος της Βουλής και την επόμενη μέρα ο βουλευτής των ΑΝΕΛ, μιλώντας σε αρχηγικό στέλεχος της οργάνωσης, λέει πως πρέπει να πάψουν να μιλάνε στο τηλέφωνο γιατί τους παρακολουθούν. Σύμπτωση; Μπορεί.
2. Ο σύντροφος Παππάς σε συνομιλία με ελεγχόμενο επιχειρηματία ακούγεται να περιγράφει κάτι που κάποιος κακόπιστος μπορεί να χαρακτηρίσει παραδικαστικό κύκλωμα. Είχε μήπως μπερδέψει τα λόγια του; Τίποτα δεν αποκλείεται. 
3. Ο σύντροφος Καλογρίτσας καταθέτει ότι η κυβέρνηση του Αλέκση μεσολάβησε προκειμένου να πάρει 3.000.000 ευρώ από Λιβανέζο επιχειρηματία, τάχα για συμφωνία που έχει να κάνει με κατασκευαστικά έργα, προκειμένου να χρηματοδοτήσει τη συμμετοχή του στον διαγωνισμό για τις τηλεοπτικές άδειες (φυσικά υπάρχουν πολλά ακόμα με τον Καλογρίτσα και τον δανεισμό του από την τράπεζα Αττικής, αλλά ας μείνουμε μόνο σε αυτά που ακούσαμε τις τελευταίες ημέρες). Απροκάλυπτη διαπλοκή; Πιθανότατα. 

Δεν ξέρω αν κάτι από τα παραπάνω είναι απλώς ύποπτες περιπτώσεις για τις οποίες υπάρχει μια λογική (και απαλλακτική) εξήγηση ή σκάνδαλα (φυσικά θα στοιχημάτιζα για το δεύτερο). Ξέρω όμως ότι δεν θα είναι τίποτα μπροστά στο σκάνδαλο του να μην εξεταστούν σε δικαστήριο. Δεν θα είναι τίποτα μπροστά στο σκάνδαλο του να περιοριστούν σε μερικά αποκαλυπτικά ρεπορτάζ και μετά να τις πάρει ο άνεμος της δήθεν μεγαλοθυμίας που στην ουσία πιο πολύ σε παρακώλυση της δικαιοσύνης φέρνει.

Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, οι πρωθυπουργοί (όπως και οι υπουργοί) δεν πρέπει απλώς να δικάζονται και αν βρίσκονται ένοχοι να καταδικάζονται. Πρέπει να αντιμετωπίζονται και με πολύ μεγαλύτερη αυστηρότητα από οποιονδήποτε άλλον. Ο «πρώτος πολίτης» μια χώρας δεν μπορεί να είναι πρώτος μόνο εκεί που βολεύεται ο ίδιος. Θα πρέπει να είναι και πρώτος στην ευθύνη. Μπορεί να μην είναι ιδιαιτέρως βολικό για τους πρωθυπουργούς, αλλά είναι απολύτως απαραίτητο για τη δημοκρατία που μας ενδιαφέρει κάπως περισσότερο. Και στο κάτω-κάτω όποιος θέλει τη βολή του καλό είναι να μη γίνεται πρωθυπουργός. Δεν είναι υποχρεωτικό. Και μπράβο του.

Υ.Γ. Σε υποθέσεις που έχουν να κάνουν με τον ποινικό κώδικα η «πολιτική ευθύνη» είναι εντελώς αδιάφορη και το μόνο που έχει σημασία είναι η ποινική. Όλα τα υπόλοιπα είναι άλλα λόγια να αγαπιόμαστε.