Είναι η Αθήνα γυναίκα που κλαίει;

Οι πόλεις πρέπει να έχουν ταυτότητα. Να αναπνέουν, να δημιουργούν και να παράγουν ζωή. Ειδικά όσες η παρακαταθήκη του παρελθόντος δημιουργεί υποσχετική για το μέλλον.

Μέχρι το 2004 η Αθήνα έμοιαζε «με γυναίκα που κλαίει γιατί δεν τη θέλει κανείς». Και μετά πήγε στον πλαστικό, ομόρφυνε. Έκανε λίφτινγκ. Όχι για να αρέσει στους συντρόφους της. Αλλά για να σαγηνεύσει τους περιστασιακούς εραστές της, τον Αύγουστο των Ολυμπιακών Αγώνων.

Και μετά πάλι πίσω στο γκρίζο. Με την τσιμεντένια Ομόνοια, τα αυτοκίνητα στα πεζοδρόμια, τα σκουπίδια έξω από τους κάδους. Και τα Εξάρχεια γκροτέσκο «Βαστίλη» για όλους της πόλης, τους κολασμένους…

Ο δήμαρχος έχει δίκιο για τον μεγάλο περίπατο. Ίσως θα μπορούσε να το κάνει καλύτερα. Αλλά και πάλι θα υπήρχαν αντιδράσεις. Πάντα υπάρχουν. Όταν πεζοδρομήθηκε η Βουκουρεστίου οι περίοικοι στην αρχή, ξερίζωναν τα λουλούδια με τα παρτέρια μαζί…

Η πόλη άρχισε δειλά δειλά να αλλάζει. Δεν είναι μόνο οι πρόχειρες ζαρντινιέρες και τα χρώματα στους δρόμους. Δεν είναι το σιντριβάνι στην Ομόνοια. Δεν είναι το ιστορικό κέντρο που θα κλείσει για τα αυτοκίνητα.

Η Αθήνα πρέπει να ξυπνήσει από τον λήθαργο του επαρχιωτισμού της. Μιας «νάρκης» που την κρατάει μακριά από τις αστικές αναζητήσεις των υπόλοιπων ευρωπαικών πόλεων και την καθηλώνει σχεδόν αδιάφορη στα μάτια των κατοίκων της.

Η πόλη αυτή γιγαντώθηκε άναρχα, πέφτοντας θύμα των τριών ελληνικών κακών: της τυχοδιωκτικής μικροκαπιταλιστικής οικονομίας, της πολιτιστικής κρίσης και της έλλειψης παιδείας των Ελλήνων. Η Αθήνα είναι μία τερατογένvεση των εργολάβων που δημιουργήθηκε από την αδυναμία του ελληνικού κράτους να οργανώσει μια υγιή οικονομία, να αναπτύξει τον σύγχρονο αστικό πολιτισμό και να μορφώσει τους πολίτες του.

Ακόμα δεν ξέρουμε πού θα οδηγήσουν οι επιλογές του Δήμου. Ούτε και αν αποτελούν την απαρχή μιας μεγάλης αλυσίδας παρεμβάσεων που θα δημιουργήσουν την προσωπικότητα της πόλης.

Υπάρχει όμως, διάθεση. Όπως υπήρξε και επί υπουργίας Στέφανου Μάνου. Τότε που οι γενναίες αποφάσεις του υπουργού έσωσαν την Πλάκα και έθεσαν τις βάσεις και για άλλα σημαντικά έργα υποδομής.

Η Αθήνα είναι ο τόπος που κρύβει καλά φυλαγμένο το μεγαλείο της κλασικής πόλης. Δεν είναι Ρώμη. Δεν είναι μητρόπολη μιας «αυτοκρατορικής» περιφέρειας. Η Αθήνα είναι κοινότητα και συνάφεια πολιτών. Είναι συνάθροιση ανθρώπων που πρέπει να βρουν τρόπο να επικοινωνούν μεταξύ τους. Στους πεζόδρομους, στα πάρκα, στα στέκια τους.

Η καλή πρόθεση υπάρχει και σωστά ξεκίνησαν οι δοκιμές των πεζοδρομήσεων. Όμως εδώ χρειάζεται κάτι πιο μεγάλο. Ένα νέο σχέδιο σαν το φιλόδοξο «Rethink Athens» που προέβλεπε τη μετατροπή του κέντρου σε μία ενότητα συνύπαρξης, πολιτισμού και εύκολων μετακινήσεων.

Η πόλη δεν έχει μέτωπο στη θάλασσα και χρειάζεται περισσότερο υγρό στοιχείο. Έχει τουλάχιστον, πέντε καυτούς μήνες και χρειάζεται σκιά. Δεν έχει πρόσβαση σε γειτονιές και χρειάζεται ποδηλατόδρομους.

Πάνω από όλα όμως, έχει ανάγκη από ιδέες και γενναίες αποφάσεις εφαρμογής τους. Δεν είναι κακό να γίνονται λάθη. Αρκεί κάποιος να σκέφτεται κάτι και να σπεύδει γρήγορα να το κάνει πράξη.

Τόσα χρόνια, λίγοι είναι αυτοί που τόλμησαν να αλλάξουν την πόλη. Ας περιμένουμε να δούμε. Κι ας έχουμε στον νου μας ένα ακόμη πιο τολμηρό σχέδιο που θα κάνει την Αθήνα Θεσσαλονίκη. Με ένα κοινό μέτωπο αναφοράς και συνάντησης όλων. Μια γειτονιά με σκιές, νερά, πεζούς και ποδήλατα όπου οι άνθρωποι θα βρίσκονται για να κλείσουν δουλειές, να φλερτάρουν και να βολτάρουν ελεύθεροι.

Η Αθήνα μοιάζει από ψηλά σαν λατομείο με ακανόνιστα κομμένα μάρμαρα. Το υλικό υπάρχει. Θέλει μόνο λίγη τρέλα και πολύ διάθεση να γίνει όμορφη. Να αρέσει πρώτα σε μας που την ερωτευόμαστε και όχι σε όσους την ήθελαν πάντα για «one night stand»…