Τον συνάδελφο συγγραφέα Νίκο Δήμου τον έχω συναντήσει δύο φορές στην ζωή μου. Η πρώτη ήταν πριν πολλά χρόνια όταν παρουσιάζαμε μαζί ένα βιβλίο του καλού φίλου Αλέξη Σταμάτη, η τελευταία πριν λίγες μόνο μέρες σε μια εκδήλωση της φινλανδικής πρεσβείας. Εκεί μοιράστηκε μαζί μου τον προβληματισμό του για την οργίλη αντίδραση που προκάλεσε το άρθρο που είχε γράψει για την «σκοτεινή» πλευρά της επανάστασης του 1821 καθώς και την έκπληξή του για το γεγονός πως οι επιθέσεις που είχε δεχτεί δεν προέρχονταν μόνο εκ δεξιών αλλά και από πολλούς αριστερούς. Καμία έκπληξη για μένα. Τα «αριστερά» εθνίκια πολλές φορές ξεπερνούν σε χυδαιότητα και ζήλο τους ακροδεξιούς ελληνάρες.
Δεν έκλεισε μήνας και ο Δήμου υπήρξε θύμα ενός δεύτερου διαδικτυακού (και όχι μόνο) λιντσαρίσματος. Αυτή την φορά, αφορμή αποτέλεσε ένα άλλο κείμενό του όπου στηλίτευε την kitsch και πανάκριβη μεταφορά του Αγίου Φωτός στην Ελλάδα. Ένα αντιχριστιανικό άρθρο; Σε καμία περίπτωση. Ο ίδιος ο Δήμου δηλώνει σε αυτό «εμμανής αντικληρικός» (και όχι αντι-χριστιανός) μπροστά στον παραλογισμό ενός πρόσφατου ψευτοεθίμου (η μεταφορά του Αγίου Φωτός με αυτό τον τρόπο δεν ξεκίνησε φυσικά πριν κάποιους αιώνες αλλά στα μέσα της δεκαετίας του ’80) καταλήγοντας ορθότατα στο συμπέρασμα «ο Ιησούς, που από ό,τι ξέρουμε, δεν πίστευε σε ειδωλολατρικά σύμβολα – και μάλλον θα μοίραζε τα χρήματα στους φτωχούς.». Πράγματι, δεν χρειάζεται κανείς να έχει μελετήσει εξονυχιστικά τις γραφές. Mια απλή ματιά στον –θρυλικό πλέον- «Ιησού από τη Ναζαρέτ» του Τζεφιρέλι αρκεί για να κατανοήσουμε όλοι πως ο χριστιανισμός είναι μια θρησκεία εγκράτειας και αγίας λιτότητας την στιγμή που το ταξίδι μιας φλόγας first class, λες και πρόκειται για τον Justin Bieber, αποτελεί απλώς μια περιττή και προσβλητική επίδειξη χλίδας.
Αυτονόητο; Προφανώς όχι. Ο Δήμου τα άκουσε για τα καλά από σύσσωμο το πολιτικό στερέωμα ενώ ακόμα και ο Σταύρος Θεοδωράκης, ο ηγέτης του κόμματος στο οποίο ο Δήμου μέχρι πρότινος ανήκε, τον άδειασε θεαματικά λέγοντας «οι πολιτικοί δεν πρέπει να παίζουν με το θρησκευτικό συναίσθημα του κόσμου» και οδηγώντας τον ουσιαστικά στην αυτοδιαγραφή του. Ανάμεσα στις αντιδράσεις ξεχώρισε μια κατάπτυστη δήλωση του σεσημασμένου ακροδεξιού καλαβρυτινού μεγαλοπαπά, Αμβρόσιου, ο οποίος χαρακτήρισε τον Δήμου «ευτελές ανθρωπάκι» ζητώντας, χρονιάρες μέρες, από τον Πανάγαθο να του «σαπίσει το στόμα».
Το πρόβλημά μου δεν είναι οι επιθέσεις από τα συντηρητικά κόμματα. Έτσι κι αλλιώς αυτά πάντα «Πατρίς, Θρησκεία Οικογένεια» πουλούσαν, δεν θα αλλάξουν τώρα στα γεράματα. Αυτό που με σόκαρε ήταν η εκκωφαντική σιωπή ολάκερου του πολιτικού φάσματος αριστερά της Νέας Δημοκρατίας. Κανένα κόμμα δεν έβγαλε την παραμικρή ανακοίνωση για την απόπειρα φίμωσης ενός συγγραφέα- έστω βρε αδερφέ για τις καφρίλες του Αμβρόσιου. Κανένας βουλευτής ή πολιτευτής δεν βγήκε να υπερασπιστεί τον Δήμου, όλος ο «προοδευτικός» κόσμος της χώρας έκανε τουμπεκί ψιλοκομμένο. Βλέπετε, Μεγάλη Εβδομάδα έχουμε και μάλιστα σε προεκλογική περίοδο. Δεν είναι εποχή να τα βάζεις με ιερωμένους. Προέχουν οι κατανυκτικές φωτό στα εκκλησάκια και πλάι στα σουβλισμένα αρνιά καθώς και οι ευχές για «Ανάταση της χώρας με την Ανάσταση του Θεανθρώπου» ή «Καλή επ-ανάσταση» συνοδεία βεβαίως βεβαίως με το σύνηθες «Ευστάθιος Κολοϊωάννου, υποψήφιος ευρωβουλευτής/ δημοτικός σύμβουλος Άνω Μαλαπέρδας».
Οι μόνοι που αντέδρασαν ήταν ο υποψήφιος ευρωβουλευτής με τη ΔΗΜΑΡ, Ανδρέας Παπαδόπουλος και -κυρίως- η «δεξιά» Φωτεινή Πιπιλή η οποία είχε τα αυγά (Πάσχα είχαμε…) να τα χώσει γερά στον Αμβρόσιο, ζητώντας από την Ιερά Σύνοδο το «ξύρισμά» του. Και οι δυο τους τα άκουσαν μαζί με τον Δήμου στο πασχαλιάτικο διάγγελμα του Πάνου Καμμένου ο οποίος παρατήρησε: «Οι Δήμου, οι Παπαδόπουλοι και οι Πιπιλήδες δεν είναι αργά να μετανοήσουν με τον Ορθόδοξο ελληνικό λαό». Μικρή συμβουλή: Πάνο μου, έπρεπε να ξεκαθαρίσεις πως μιλάς για τον Ανδρέα Παπαδόπουλο. Κάποιοι ψηφοφόροι σου μπορεί να πιστέψουν πως χλευάζεις τον Γεώργιο Παπαδόπουλο, ηγέτη της ενδόξου Επαναστάσεως της 21ης Απριλίου (χρόνια πολλά!) του 1967 και να σε μαυρίσουν στις εκλογές…
Πέρα από τα μπινελίκια και τους αφορισμούς, τα δύο άρθρα του Νίκου Δήμου προσέκρουσαν και σε δύο συγκεκριμένες ατάκες: α) «Μα κι αυτός τώρα βρήκε να το πει;» και β) «Γιατί πχια να καταρρίπτουμε όλους τους μύθους σε αυτή τη χώρα;» Αυτή είναι η Ελλάδα. Η παραμύθα πάει σύννεφο και η αλήθεια αναβάλλεται διαρκώς. Για να μην ενοχλήσουν οι προοδευτικούληδες τους ακραίους.
20°
