Πέρα από πολιτικές συμπάθειες και αντιπάθειες, την πραγματική χρησιμότητα ή ακαταλληλότητα της αλλαγής που φέρνει ο Μεγάλος Περίπατος θα τη δείξει ο χρόνος.
Ο Μεγάλος Περίπατος, όπως συνηθίσαμε να λέμε τις κυκλοφοριακές αλλαγές στο κέντρο της Αθήνας που εφαρμόστηκαν πρόσφατα, είναι σίγουρα μια κομβική αλλαγή στην εικόνα της πόλης και στον τρόπο που βιώνουμε το κέντρο της πρωτεύουσας επισκέπτες και περαστικοί. Και είναι εντελώς λογικό τόσο σημαντικές αλλαγές να απασχολήσουν έντονα τον σχολιασμό στα ΜΜΕ και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Από τις πρώτες κιόλας αλλαγές, με τη γρήγορη πεζοδρόμηση της λεωφόρου Πανεπιστημίου, που συνεπαγόταν κυκλοφοριακό κομφούζιο, οι αντιδράσεις άρχισαν να είναι έντονες. Σταδιακά οι φωνές για την ακαταλληλότητα του έργου πήραν διαστάσεις, και ταυτόχρονα αναπτύχθηκε αντίλογος γύρω από την προτεραιότητα του ΙΧ στη ζωή της πόλης έναντι των πεζών. Όπως συνηθίζεται σε οποιαδήποτε διαφωνία ειδικά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, οι τόνοι άρχισαν να ανεβαίνουν και η ήπια διαφωνία άρχισε να γίνεται έντονος καβγάς.
Πέρα από τα αντικειμενικά στοιχεία της υπόθεσης και από την ταλαιπωρία κάποιων από την αυξημένη κίνηση, ή την αισθητική συμφωνία κάποιων άλλων με την ιδέα του κέντρου της πόλης με λιγότερα ΙΧ, σταδιακά οι διαφωνούντες και οι υποστηριχτές του έργου χωρίστηκαν μεταξύ τους με εντελώς άσχετα με το έργο κριτήρια.
Παρατηρώντας τον δημόσιο διάλογο μπορεί εύκολα να διακρίνει κανείς ότι είναι εντελώς πιθανό κάποιος που διαφωνεί ανοιχτά και με ένταση με τον Μεγάλο Περίπατο να μη συμπαθούσε ήδη τον Κώστα Μπακογιάννη ως δήμαρχο της Αθήνας, και ως στέλεχος του πολιτικού χώρου της κυβέρνησης. Και ταυτόχρονα είναι σίγουρο ότι πάρα πολλοί από τους δημόσιους υποστηριχτές του έργου είναι ταυτόχρονα δηλωμένοι υποστηριχτές της κυβέρνησης και του δημάρχου Αθηναίων, και ήταν και πριν το έργο.
Αν και υπάρχουν αρκετές εξαιρέσεις σε αυτό το τοπίο που σχηματίστηκε, ο διάλογος για ένα κομβικό και εμβληματικό έργο για όσους κατοικούν στην Αθήνα μοιάζει να εξελίσσεται πλέον σε μια διελκυστίνδα μεταξύ των συνηθισμένων πολιτικών στρατοπέδων, τελικά, και όλο αυτό δείχνει να τραβάει την προσοχή από το ίδιο το έργο, τελειωτικά.
Όμως, πέρα από τις διαφωνίες, ή τις συμφωνίες μας, σε πολιτικό επίπεδο, από κάθε αλλαγή στη ζωή μας και στον τρόπο που ζούμε τις ζωές μας στην Αθήνα, ή σε όλη τη χώρα, προεξέχει ακριβώς αυτό: το πραγματικό αποτύπωμα των αλλαγών.
Αν μια αλλαγή σε οποιοδήποτε τομέα βελτίωσε, ομόρφυνε, ταλαιπώρησε, ή δυσκόλεψε τη μέρα μας. Αν προσέδωσε ποιότητα και ομορφιά στις ώρες μας, αν έκανε πιο βιώσιμη τη ζωή μας, αν εξυπηρέτησε τις επιδιώξεις μας σχετικά με τη μετακίνηση, την εργασία, τη διασκέδασή μας.
Και για τον Μεγάλο Περίπατο, όπως συνήθως και για οποιαδήποτε μεγάλη αλλαγή τέτοιου τύπου, το πραγματικό αποτύπωμα στις ζωές μας παραμένει προς το παρόν άγνωστο, πέρα από συμπάθειες και αντιπάθειες με πολιτικούς χώρους.
Παραμένει άγνωστο το αν θα βοηθήσει τις ζωές μας στην πόλη το έργο, ή θα τις δυσκολέψει, και επειδή δεν έχει ολοκληρωθεί πλήρως, αλλά κυρίως γιατί δεν έχει ενθυλακωθεί συνολικά ο μετασχηματισμός στις συνήθειές μας που φέρει ως δυνατότητα μια τόσο έντονη αλλαγή. Δεν έχει δηλαδή προσαρμοστεί η συμπεριφορά και οι προτιμήσεις των κατοίκων στα νέα κυκλοφοριακά δεδομένα της πόλης.
Η πραγματική χρησιμότητα ή ακαταλληλότητα της αλλαγής που φέρνει ο Μεγάλος Περίπατος μένει να καταδειχτεί από την πορεία του μέσα στον χρόνο.
Και μαζί μένει ως τελικό αίνιγμα, άγνωστο και μη μετρήσιμο στοιχείο, αν με την τελική εικόνα του έργου, και την πραγματική επιτυχία ή αποτυχία του, θα υπάρξουν άνθρωποι που θα μετακινηθούν από την πρώτη εκπεφρασμένη άποψή τους σχετικά με το έργο. Και αν ακόμη μια μεγάλη διαφωνία πρόσθεσε ποιότητα στον τρόπο που το κοινό αποτιμά τις αλλαγές, και τις αποφάσεις, σε οποιοδήποτε επίπεδο της ζωής μας.
Το ποσοστό των Ελλήνων φοιτητών που στην πορεία των σπουδών τους «λιμνάζουν» είναι όντως πολύ μεγάλο και άκρως ανησυχητικό. Είναι, όμως, παράλληλα εντελώς ανεξήγητο ή αποκλειστική ευθύνη των ίδιων των φοιτητών;
15°
