Χούλιγκαν με ράσα

Μπορεί ο Δήμου να πιστεύει ό,τι θέλει για το Άγιο Φως; Φυσικά! Μπορεί ο Αμβρόσιος να πιστεύει και εκείνος ό,τι θέλει; Φυσικά! Μπορεί και ο ένας και ο άλλος να λένε δημόσια την άποψή τους; Φυσικά! Μπορούν αυτό να το κάνουν 365 μέρες τον χρόνο, όποτε τους έρθει; Φυσικά!

Αυτά τα ερωτήματα ούτε καν τίθενται σε ένα πολιτισμένο κράτος. Το ότι γίνονται θέμα στην Ελλάδα του 2014, σημαίνει ότι θέλουμε πολύ δρόμο ακόμη μέχρι να φτάσουμε στην εποχή του Διαφωτισμού. Σε μια πολιτισμένη κοινωνία, ο καθένας μπορεί να πιστεύει ό,τι θέλει και να το εκφράζει δημόσια. Κι αν η άποψη του Δήμου αισθάνεσαι ότι σε προσβάλλει; Συγγνώμη, αλλά είναι δικό σου πρόβλημα! Σε ένα ελεύθερο κράτος, θα μάθεις να ακούς και απόψεις που θεωρείς προσβλητικές. Σκέφτηκες πόσο προσβλητική είναι για τον Δήμου η άποψη του Αμβρόσιου ότι θα πάει στην κόλαση και θα καίγεται στο αιώνιο πυρ ή για τους εργαζόμενους του ΣΚΑΙ η άποψη του Πειραιώς ότι το ντοκιμαντέρ που έπαιξαν το δημιούργησε ο… διάβολος;

Η βασική διαφορά ανάμεσα στον Δήμου και στον Αμβρόσιο δεν είναι το τι πιστεύουν. Είναι ότι ο Δήμου δεν ευχήθηκε να σαπίσει το στόμα του Αμβρόσιου ούτε θέλει να τον κατασπαράξει. Μολονότι δεν δηλώνει εκπρόσωπος, επί της γης, του Θεού της αγάπης.

Υπάρχουν όμως κι άλλες διαφορές. Ο Δήμου δεν μισθοδοτείται από τον κρατικό προϋπολογισμό, δεν ζει από τα χρήματα των φορολογουμένων. Ο Αμβρόσιος μισθοδοτείται. Ο Δήμου φορολογείται για να πληρωθεί και ο Αμβρόσιος. Ο Δήμου ακολουθεί τις γραμμές της δικής του φιλοσοφίας ζωής και είναι συνεπής μ’ αυτές. Δεν μας αρέσουν; Μπορεί. Αλλά δεν μας πέφτει λόγος. Ο Αμβρόσιος ποιες αρχές ακολουθεί; Του Χριστού και του Ευαγγελίου, θα πείτε. Ας τις δούμε:

- Δωρεάν ελάβατε, δωρεάν δότε. (Ματθ. ι' 8)

- Εγώ δε λέγω υμίν, αγαπάτε τους εχθρούς υμών και προσεύχεσθε υπέρ των διωκόντων υμάς. (Ματθ. ε' 44)

- Μη κρίνετε, ίνα μη κριθήτε. (Ματθ. ζ' 1)

- Μακάριοι οι πραείς, ότι αυτοί κληρονομήσουσι την γην. (Ματθ. ε’ 5)

- Ο δε καρπός του Πνεύματος εστίν αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια. (Γαλ. ε΄ 22)

Ποια από αυτές αναγνωρίζετε στην ανθρωποφαγική του επίθεση στον Δήμου; Καμία! Και τι μας ενδιαφέρει; πιθανόν να ρωτήσετε. Είναι θέμα της Eκκλησίας. Αν τον ανέχονται, δικό τους πρόβλημα.

Λάθος! Πρώτον, από την στιγμή που την Eκκλησία την πληρώνω, τίποτε δεν είναι αποκλειστικά δικό της θέμα. Δεύτερον, ακόμα κι αν η Eκκλησία συντηρούσε με δικούς της πόρους τους ιεράρχες, ένας μητροπολίτης είναι δημόσιο πρόσωπο. Κι όταν ο νόμος απαγορεύει στους απλούς πολίτες τα κηρύγματα μίσους, τα δημόσια πρόσωπα έχουν πολύ μεγαλύτερη ευθύνη. Δεν θέλω Ταλιμπάν στη χώρα μου: ούτε Χριστιανούς, ούτε Μουσουλμάνους. Ούτε μητροπολίτες, ούτε μουφτήδες. Ούτε Μπαοκτσήδες, ούτε Ολυμπιακούς. Δεν θέλω διαιρέσεις. Δεν θέλω εμφύλιους. Δεν θέλω να είμαστε ένα κατακερματισμένο έθνος υπανάπτυκτων που μόνο μέσα από συγκρούσεις αποκτούν ταυτότητα. Πολλούς χούλιγκαν αποκτήσαμε, με ποδοσφαιρικές ή με πολιτικές σημαίες. Δεν χρειαζόμαστε και με ράσα.

Στην Ελλάδα που θα φτιάξουμε οι Δήμου έχουν θέση. Ακόμα κι αν διαφωνούμε με τα όσα λένε, με τον τρόπο που τα λένε ή με την χρονική συγκυρία που διάλεξαν να τα πούνε. Γιατί οι Δήμου κρίνουν και κατακρίνουν απόψεις, συνήθειες, αντιλήψεις. Ποτέ πρόσωπα. Οι χούλιγκαν επιτίθενται σε πρόσωπα. Ούτε καν παραθέτουν αντεπιχειρήματα. Δεν έχουν, δεν ξέρουν, δεν μπορούν. Δεν τους ενδιαφέρει η πάλη των ιδεών. Τους ενδιαφέρει η φυσική εξόντωση του αντιπάλου. “Να του σαπίσει το στόμα.” “Να τον κατασπαράξω.” Οι Ρωμαίοι έβαζαν τα θηρία να κάνουν αυτή τη δουλειά. Ο χούλιγκαν με τα ράσα θέλει να το κάνει μόνος του, ανήμερα Μεγ. Παρασκευή.

Στο κράτος που θα φτιάξουμε η μοναδική θέση που υπάρχει για τους Αμβρόσιους είναι του παραδείγματος προς αποφυγήν. Του ζωντανού απολιθώματος της εποχής του σκοταδισμού και της μισαλλοδοξίας. Αυτής που θέλουμε να ξεχάσουμε, για να φύγουμε μπροστά. Στην Εκκλησία, σήμερα, ποια θέση έχουν;