Η γκρίνια είναι το εθνικό μας σπορ και μάλλον είμαστε πρωταθλητές, αφού όλα μας φταίνε, αλλά τίποτα δεν προτείνουμε και απεχθανόμαστε τις αλλαγές.
Δεν είναι λίγα τα προβλήματα που αντιμετώπισε και αντιμετωπίζει η χώρα μας (άρα και οι πολίτες της) τα τελευταία χρόνια. Πολιτική αστάθεια, οικονομική κρίση, ανεργία, μεταναστευτικό/προσφυγικό, επιθετικότητα της Τουρκίας και εσχάτως η (παγκόσμια) κρίση που προκάλεσε ο κορωνοϊός με πολύπλευρα προβλήματα.
Διαμαρτυρόμαστε. Πολύ. Και σε έναν βαθμό είναι λογικό. Αλλά η διαρκής γκρίνια δεν ωφέλησε ποτέ κανέναν επί της ουσίας και σίγουρα δεν πρόκειται να μας βοηθήσει από δω και πέρα.
Πλέον γκρινιάζουμε για τα πάντα. Από τις ανεμογεννήτριες (είναι ενδεικτικό ότι όσοι διαμαρτύρονται ούτε στη Μεγαλόπολη μένουν, ούτε στην Πτολεμαΐδα) και τις «γλάστρες του Μπακογιάννη», μέχρι τον Τσιόδρα και το 5G.
Όλο και κάτι θα βρούμε να γκρινιάξουμε. Γενικά εμφανιζόμαστε αλλεργικοί σε οποιουδήποτε είδους αλλαγή, σε κάθε επίπεδο της ζωής μας. Πριν τον «Μεγάλο Περίπατο» μας ενοχλούσε που η Αθήνα είναι μια πόλη που «στήθηκε» με προτεραιότητα στα αυτοκίνητα, τώρα μας ενοχλεί που γίνεται μια προσπάθεια (έστω και με λάθη) να φύγει από την αρχοντική του θέση του αυτοκίνητο.
Είναι δεδομένο ότι η Ελλάδα λόγω ειδικών συνθηκών και σωστών κυβερνητικών επιλογών, το πρώτο (και ας ελπίσουμε τελευταίο) κύμα του κορωνοϊού το πέρασε με τις λιγότερες δυνατές απώλειες σε ανθρώπινες ζωές. Αυτός ήταν ο στόχος εξαρχής, αυτή ήταν η προτεραιότητα. Και όμως γκρινιάζουμε για την οικονομία –που είναι δεδομένο ότι θα παρουσιάσει ύφεση- λες και η Σουηδία που έθεσε άλλες προτεραιότητες δεν θα έχει ύφεση. Αλήθεια, θα προτιμούσατε 5.000 οικογένειες στη χώρα μας να θρηνούν νεκρούς και μετά να έχει και ύφεση;
Μας ενοχλούν οι ανεμογεννήτριες. Φυσικά κάποια πουλάκια θα πεθάνουν και η τοποθέτησή τους σημαίνει και αλλαγή του τοπίου. Αλλά αν γκρινιάζουμε τόσο εύκολα για τα πεθαμένα πουλιά, σημαίνει ότι δεν έχουμε κανένα πρόβλημα να αναπνέουμε αυτά που αναπνέουν οι κάτοικοι γύρω από τη Μεγαλόπολη και την Πτολεμαΐδα. Ή ότι θα αποφασίσουμε με ευκολία να κατοικήσουμε σε αυτές τις περιοχές.
Γενικά οι αλλαγές σημαίνουν ότι για κάποιο χρονικό διάστημα χάνουμε τη βολή μας. Όταν παίρνουμε την απόφαση π.χ. να χάσουμε βάρος, σημαίνει ότι κάτι πρέπει να αλλάξουμε. Μας αρέσουν αυτές οι αλλαγές; Π.χ. τέρμα οι τηγανητές πατάτες; Όχι, σε κανέναν δεν αρέσουν, αλλά αν θες να χάσεις βάρος κάτι πρέπει να αλλάξεις. Να σηκωθείς να πας για περπάτημα ακόμα και με κρύο ή με ζέστη. Είναι αυτό που προτιμάμε; Όχι, αλλά αν θέλουμε να ζούμε μονίμως στους 25 βαθμούς Κελσίου πρέπει να αλλάξουμε χώρα. Εδώ έχει και 40 βαθμούς Κελσίου και 5 βαθμούς Κελσίου. Τι κάνουμε όλοι μας; Προσαρμοζόμαστε.
Και συνεχίζουμε ακάθεκτοι την γκρίνια για όλα. Όμως με την γκρίνια δεν αλλάζει τίποτα. Και θα παρατηρήσετε ότι όσοι γκρινιάζουν δεν προτείνουν τίποτα. Αυτό που χρειάζεται είναι αντιπροτάσεις σε μια αλλαγή που πιστεύουμε ότι δεν λειτουργεί.
Θέλετε να ξεκινήσω; Πιστεύω ότι οι γλάστρες στην Πανεπιστημίου δεν είναι η σωστή επιλογή. Όχι για λόγους αισθητικής ή κόστους, αλλά για λόγους ασφάλειας – που για μένα είναι το σημαντικότερο. Και εξηγώ: αντικείμενα που είναι τόσο κοντά σε δρόμο που κινούνται αναβάτες μοτοσικλέτας και ποδηλάτων δεν μπορούν να είναι τόσο γωνιώδη, γιατί αυξάνεται κατακόρυφα η πιθανότητα σοβαρού τραυματισμού.
Το ποσοστό των Ελλήνων φοιτητών που στην πορεία των σπουδών τους «λιμνάζουν» είναι όντως πολύ μεγάλο και άκρως ανησυχητικό. Είναι, όμως, παράλληλα εντελώς ανεξήγητο ή αποκλειστική ευθύνη των ίδιων των φοιτητών;
17°
